Vændi -------hórdómur.

Það sem kallað hefur verið vændi og hórdómur er ein elsta atvinnugrein mannkynsins ef frá er dregin aðal atvinna frummannsins að veiða sér og sínum til matar (lífsviðurværis) svo og endurnýjunar á mannkyninu.

Geta má þess í upphafi að þekktur skipstjóri á frönsku seglskipi á fyrri hluta nítjándu aldar skrifaði í endurminningum sínum að það væri þeim konum og körlum til skammar sem kölluðu konu mellu, skækju, hóru eða önnur ámóta ónöfnum vegna þess að hún falbyði blíðu sína. Hann sagði einnig að fólks og vöruflutningar vítt og breitt um jörðina hefðu ekki þróast eins og raun ber vitni nema fyrir þá ástúð og blíðu sem konur hefðu veitt langt að komnum ferðalöngum.

Á jörðinni hafa allatíð verið valdagráðugar konur eins og sagnir herma. Á tuttugustu og tuttugustu og fyrstu öldum hafa komið fram kvennkyns mannfólk sem hefur ekki sætt sig við frelsi einstaklinga til að gera það sem hann vill sjálfur og er löglegt. Eru þetta femínistar, rauðsokkur og fleiri heiti hafa þessar manneskjur. Þessar manneskjur, aðallega kvennkyns, hafa ráðist í herför gegn því sem þær kalla vændi.

Það hefur heyrst að þær sem ganga harðast fram fyrir hönd þessara hópa séu annaðhvort kynkaldar, konur sem karlmenn sækjast ekki eftir kynmökum með, eða konur sem hafa farið á mis við ástarlífið þar sem af einhverjum ástæðum hafa karlar horft fram hjá þeim og ekki séð þörf þeirra fyrir kynferðislega fullnægingu.

Þá er komið að sjálfum kjarna málsins þessar valkyrjur hafa valið þá leið að refsa þeim karlmönnum sem leita að unaðsstundum með konum og reiðubúnir til að greiða fyrir þá ástúð. Þetta hefur verið kallað skyndikynni.

Þessar valkyrjur hafa gleymt að líta sér nær og taka til úrvinnslu vandamál kvenna, sem þjást af brenglaðri hormónastarfsemi, er ná að sundra hjónaböndum og von um sældarlíf með velstæðum karlmönnum. Þessar konur hafa ekki talið sig vera að gera neitt rangt þótt fjölskyldu væri sundrað fyrir ofurþróun hormóna (ofurvöxt hormóna) þeirra sjálfra.

Einnig er það athyglisvert að þessar valkyrjur minnast ekki einu orði á það þegar stallsystur þeirra leggja út í það að giftast vel efnuðum eldri mönnum sem eru 50 árum eldri eða meira í þeirri von að karlinn drepist sem fyrst og þær sitji upp með arfinn (selja sig fyrir framtíðina). Eru allmörg dæmi um slíka stutta en augljósa kynlífssölu og slíkir gjörningar hafa verið sérstakt umræðuefni hjá þessum skjaldmeyjum. Eru þær hreyknar af stallsystrum sínum fyrir framtakssemina. Þessar konur eru kynkaldar og vilja stjórna lífi fólks.

Ef nota á orðið vændi um sölu á kynlífsþjónustu þá eru mörg dæmi úr íslensku samfélagi þar sem konur hafa verið valdar að sundrun fjölskyldna með tilheyrandi vanlíðan fjölskyldumeðlima eiginkvenna og barna. Þessar konur hafa síðan náð sambúð með karlinum en þegar þær eru orðnar leiðar á honum eftir nokkur ár þá sparka þær honum.

Af hálfu þessara valkyrja hefur karldýrinu verið kennt um hjónaskilnaði (fjölskylduupplausn) sem hefur verið að 95 % vegna mikils vaxtar kynhormóna hjá konum sem hafa reynt að æsa upp villidýrið í manninum með því að flagga MIKLA litla gljúfri á milli brjóstanna og klofbót (jafnvel blóðrauðri) nærbuxna með mínipilsum fyrir utan síðustu hormónabrenglun kvenna þegar þær hafa verið að bera brjóstin á opinberum vettvangi. Allt hefur þetta verið gert til þess að auka hormónastarfsemi hjá karlinum í eiginhagsmuna skyni fyrir velferð valkyrjanna.

Ekki er þar með öll sagan sögð því þessar kvennsur láta ekki staðar numið þar. Eftir sambúðarslit krefjast þær greiðslu fyrir kynlífið í öll þau ár sem sambúð hefur varað. Hafa gengið dómar, að því er sögur herma, um tugir milljóna greiðslur til slíkra kvenna sem kallað hefur verið ráðskonulaun. Er þar ekkert annað en greiðsla fyrir kynlíf því karlinn hefur fætt og klætt valkyrjuna auk húsaskjóls og veitt henni annan velgjörning á þessum árum.

Því má spyrja valkyrjur femínista og rauðsokka hvort þarna sé ekki um að ræða augljóst dæmi um vændi (hórdóm) samkvæmt túlkun þeirra á hugtakinu?

Valkyrjugreiðslurnar hafa verið það ríflegar að sérhver einstaklingur hefði verið ánægður með þau laun sem valkyrjan hefur fengið. Því er spurt hvort við dómsuppkvaðningu hafi verið tekið mið af greiðslu fyrir kynlíf á hinum opna markaði fyrir 365 daga á ári þann tíma sem sambúð varði. Ráðskonulaunin hafa verið af þeirri stærðargráðu sem nam margfeldi á dögum, árum og verðgildi daglegs kynlífs (samfara, kynferðislegri fullnægingu) á opnum markaði.

Þessar valkyrjur (skjaldmeyjar) ættu að snúa sér að því að leysa sitt eigið hormónavandamál og láta einstaklingana ráða sínum eigin málum því hormónastarfsemi mannskepnunnar hefur verið lítið breytt í gegnum árþúsundir þótt hún sé breytileg frá tíma til tíma hjá einstaklingum.

Ef þessar valkyrjur (femínistar og rauðsokkur) stefna að því að viðhald mannkynsins verði úrkynjun með eingöngu klónun kynkaldra kvenna ættu þær að vera heiðarlegar og viðurkenna það án þess að þvinga slíkt óeðli upp á mannkynið í skjóli jafnréttisbaráttu.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 20. hluti

Gamalt íslenskt máltæki „Þögn er sama og samþykki“ er gott og gilt á tuttugustu og fyrstu öld.

Með vísan til áðursendra greina um lögbrot sem framin hafa verið af dómurum og öðrum æðri þegnum landsins má draga þá ályktun að umræddir lögbrjótar hafi viðurkennt hið ólögmæta framferði sitt með þögninni.

Þrátt fyrir að játning með þögninni liggi fyrir hafa ráðamenn þjóðarinnar (framkvæmdavaldið, lögreglan) neitað að taka til greina kærur á hendur lögbrjótanna og hafa valið aðferð sem eignuð er strútinum og stungið hausnum í sandinn í von um að þeir sjáist ekki og hafa þeir reynt að hylma yfir lögbrotin.

Það að lögreglan og aðrir þeir er eiga að stjórna agavaldi stjórnvaldsins séu staðnir að því að hylma yfir lögbrot sem framin eru af dómurum og fleirum af æðstu mönnum ríkisins er lýsing á þeirri siðblindu er einkennir íslenskt stjórnarfar.

Framferði lögreglunnar varðandi kærumál þau sem hér eru til umfjöllunar er lýsandi dæmi um geðþóttaframferði af hálfu stjórnenda lögreglunnar. Það að tekið hafi yfir sex ár að fá lögregluna til þess að taka formlegar skýrslur vegna þeirra ákæra sem hér um ræðir er vísbending um að ekki eru allir þegnar jafnir fyrir lögunum og er því stjórnað af geðþóttaákvörðunum lögreglustjórans hvaða mál eru rannsökuð. Yfirhylming á lögbrotum er aðferð lögreglunnar til að þjón lögbrjótum í æðri störfum.

Ef kæran fellur ekki að skaplyndi lögreglustjórans fæst hún ekki rannsökuð. Má geta þess að ein af umræddum kærum varða lögbrot eins af æðstu mönnum lögreglunnar. Í einni tilrauninni til að koma kærumálum í formlegt ferli hjá lögreglunni fékkst skrifleg viðurkenning lögregluþjóns þess sem átti að taka skýrslurnar að lögreglan væri vanhæf til þess að annast rannsóknina. Skýringin var sú að meðal kærðra var einn af æðstu mönnum lögreglunnar. Var þess krafist að skipaðir yrðu óháðir aðilar til að annast umræddar rannsóknir en því aldrei svarað. Hausum stjórnenda lögreglunnar var stungið í sandinn.

Í skjaldarmerki lögreglunnar stendur:

„MEÐ LÖGUM SKAL LAND BYGGJA“

því má bæta við sem hefur löngum verið skoðun all margra landsmanna „OG ÓLÖGUM EYÐA“.

Framferði lögreglunnar og stjórnendum framkvæmdavaldsins hefur einkennst af því að reyna allt til að þagga málin niður vegna þeirrar smánar er stjórn og framkvæmdavald landsins ásamt réttarkerfinu yrði fyrir ef málin yrðu rannsökuð.

Framkvæmdavaldið (stjórnendur landsins) ætti að hugleiða það vel hverjar afleiðingar yrðu ef agavaldið verður tekið úr höndum framkvæmdavaldsins vegna aðgerðaleysis af þeirra hálfu ef kærumál (lögbrot) varða þá sem skipa æðri stöður í stjórnskipan landsins. Menn (dómarar o.fl. lögbrjótar) sem fara ekki að gildandi lögum er varðar störf þeirra.

Er það athyglisvert að hinir ákærðu sem allir hafa verið nafngreindir opinberlega í skrifum undirritaðs hafa talið vænlegra að þegja og vonast til að óveðrið gangi yfir. Þessir aðilar sem kærðir eru hafa verið titlaðir sem mannorðsmorðingjar, mannréttindaþjófar, siðblindir réttarfarsnauðgarar, skjalafalsarar og þjófar án þess að þora að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði. Verður það að teljast undarlegt að hinir ákærðu hafi ekki haft kjark til málshöfðunar því ekki skortir þá þekkinguna á því hvernig menn eiga að bera sig að í slíkum gjörðum.

Á hitt ber að líta að hugleysið stafar af slæmri samvisku og vitneskju um það að verði þeir dregnir í vitnastúkuna verði þeim orðvant. Eftir að klásúlan um að rangur framburður fyrir dómi sé refsivert athæfi, og við því sé allt að sex ára fangelsi, þá velja þeir leið lögbrjóta og glæpamanna, sem þeir eru, að svara engu. Svör þeirra í öllum tilvikum yrði viðurkenning á lögbroti og réttarstaða þeirra yrði staða sakborninga.

Þannig er staðan í íslensku réttarkerfi að glæpamenn sem komist hafa í störf sem sagt er að einungis valinkunnir menn fái að sinna eru hugsanlega þjáðir af geðveilu sem leynt hefur verið farið með. Má þar benda á hve auðvelt er að leyna geðveilu með vísan til þess atviks er flugvél var grandað á leið frá Spáni til Þýskalands fyrr á þessu ári.

Er það verðugt verkefni fyrir Íslendinga að hugleiða það hvernig dómsmálum er skipað í landinu þar sem utanlagadómar eru taldir lagalega bindandi og samkvæmt fullyrðingu í fréttum frá einum dómara um að dómar hafi lagagildi.

Því má spyrja eru dómarar í þeirri stöðu að setja lög í landinu með dómum sem eru utan við gildandi lög í landinu og eru aðeins hefndaraðgerðir af hálfu dómara?

Þegar skriflegar sannanir eru fyrir hendi af lögbrotum dómara við dómsuppkvaðningar hvert er þá réttarkerfið komið ef ekki fæst leiðrétting á misgjörðum af hálfu siðblindra dómara.

Benda má á það að þeir sem hafa efni á að leita til Mannréttindadómstólsins hafa í fjölda tilvika náð fram rassskellingu á íslenskt réttarkerfi þar sem staðfest hefur verið um misbeitinga valds af hálfu dómara.

Er ekki kominn tími til að dómarar séu látnir gangast undir geðrannsókn ef með því væri hægt að minnka alvarleg afglöp sálsjúkra manna sem komast í dómarastöður. Erfitt er að sjá að andlega heilbrigðir menn láti frá sér kerfisbundið utanlaga dóma. Dóma sem eru utan við gildandi lög í landinu og bera þess merki að skipulega sé farið fram hjá gildandi lögum við dómsuppkvaðningar.

Reykjavík 10. júní 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

MEINDÝR GLÆPAVERKA 18. KAFLI.

Þar sem ekki hefur verið sýnd viðleitni til að leiðrétta utanlagaafgreiðslur ódæðismanna hins íslenska réttarkerfis sem byggt er upp á hefndarþorsta ódæðismanna sem kallaðir eru dómarar er rétt að fram komi.

Undirritaður hefur sjálfsvarnarrétt, þ.e. að verja sig gegn glæpum sem framdir eru af æðstu mönnum íslensks samfélags þegar stjórnendur landsins hunsa kærur á hendur lögbrjótunum (dómurum) og vanvirða mannréttindi kærenda.

Af framanrituðu er réttur til að hefjast handa við refsiaðgerðir á hendur ódæðismönnum hins íslenska ríkis og hvort farið verður í að refsa þeim á sama hátt og öðrum meindýrum kemur í ljós. Hvenær, hvar og hvernig sú athöfn fer fram er framtíðin.

Menn drepa ekki meindýr, sem kölluð eru, nema að þau séu til tjóns fyrir aðila. Rottur í skolpræsum borgarinnar eru ekki eltar uppi og drepnar nema að þær verði sýnilegar utan síns yfirráðasvæðis. Meindýr samfélagsins sem misnota aðstöðu sína til ódæðisverka, eins og dómarar, eru víða aðgengileg.

Ljóst er að þessi yfirlýsing vekur ekki upp fögnuð hjá steinrunnu framkvæmdavaldi sem hylmir yfir lögbrotin og hugsanlegt að einhver viðbrögð verði en að hverju þau snúast er enn óljóst.

Framkvæmdavaldið getur sent svartstakkana sína til að sækja mig og lokað mig inni um tíma með tilheyrandi kostnaði sem leiddi til málareksturs fyrir dómi. Væri það kærkomin lausn til að koma hinu glæpsamlega framferði dómara á framfæri við fjölmiðla. Einn hængur er þó á slíku þar sem sömu glæpamenn og ákærðir eru fengju sjálfdæmi í sínum ódæðisverkum.

Væri slíkt í anda þess sem á undan er gengið um yfirhylmingu á ódæðisverkum dómara og annarra stjórnenda landsins. Kostnaður við fangelsun er umtalsverður og vandamál með yfirfull fangelsi og fjöldi manna sem bíður eftir afplánun refsidóma.

Annar kostur framkvæmdavaldsins er að hafa menn til að fylgjast með öllum ferðum mínum með tilheyrandi kostnaði fyrir ríkiskassann en gæti lækkað kostnað við greiðslu atvinnuleysisbóta með fjölgun á starfandi mönnum því þörf væri á að minnsta kosti 6 mönnum sennilega 10 til að geta fylgst með ferðum mínum allan sólarhringinn. Fræðilegur möguleiki væri á að setja GPS tæki á bílinn minn svo fylgjast mætti með ferðum mínum á lögreglustöðinni en þá kemur upp spurningin hvort viðbragðsflýtir lögreglunnar yrði nægur þegar refsing færi fram því hún tekur ekki nema fáeinar sekúndur. Vandamálið verður enn umfangsmeira þegar fleiri bíða eftir að taka að sér slík verk með fingursmellum, eins og fram kom við birtingu á greininni MEINDÝR GLÆAPAVERKA NR. 11.

Að ekki þurfi annað en gefa smell með fingrum til að fá hjálp við aðgerðir eins og hér er fjallað um þá vandast málið fyrir lögreglu og framkvæmdavaldið nema að settir verði lífverðir til varnar öllum þeim sem eru í skotstöðu vegna ódæðisverka sinna. Á það skal bent að ódæðismennirnir eru fleiri en þeir sjö sem hafa fengið nafn sitt á listann yfir ódæðismenn og þegar hafa verið birt í greinum þessum.

Þriðja leiðin fyrir stjórnendur er að drepa mig til að þagga niður í kvörtunum um ódæðisverk af hálfu stjórnvalda og dómara. Þess skal þá getið sérstaklega að ég er ekki í sjálfsmorðshugleiðingum svo að sú afsökun stjórnvalda yrði vafalaust erfið útgönguleið. Verður barist við þau öfl í landinu, sem stunda það að fremja ódæðisverk gegn þegnum landsins, á meðan kraftar mínir endast. Er sjálfsvíg því vonlítil útgönguleið til lausnar á þeirri smán og niðurlægingu sem ríkisvaldið er komið í.

Fjórða leiðin úr þessum vanda stjórnvalda er sú, að ef koma á í veg fyrir að aðferð sem boðuð er hér, refsivaldið í höndum einstalinga, verði lausn þessara mála er ekkert fyrir stjórnendur landsins annað að gera en leita samninga um lausn þessara mála, (við þá sem orðið hafa fyrir lögbrotum, utanlagadómum og ódæðisverkum af hinum ákærðu (dómurum)). Það er stundum svo að betra er að leysa vandamál á friðsamlegan hátt þótt viðkomandi þurfi að viðurkenna að ekki hafi verið staðið rétt að afgreiðslu mála. Eftir refsingu eins eða fleiri af ódæðismönnunum verða þeir ekki samir á eftir svo að aldrei verður sama andrúmsloft og fyrir slíka aðgerð.

Undirritaður ásamt samstarfsaðila, sem einnig hefur orðið fyrir þjófnaði (tjóni) upp á margar milljónir króna vegna utanlagadóms Hæstaréttar, höfum í mörg undanfarin ár leitað eftir friðsamlegri lausn mála með vísan til þess að það hafi verið mistök við uppkvaðningu dóma. Þeirri málaleitan hefur verið hafnað af stjórnvöldum. Þar af leiðandi er ekki um mistök í störfum aðila að ræða heldur er þarna um ásetningsbrot dómara að ræða sem engar málsbætur eiga.

Það er ljóst að stjórnvöld óttast þá smán og niðurlægingu er stjórnkerfið yrði fyrir við að viðurkenna það ranglæti sem átt hefur sér stað í skjóli embættanna, eins og dómarar hafa gert. Best væri fyrir stjórnvöld að hætta yfirhylmingu og láta rannsaka málin eins og farið hefur verið fram á og leita leiða til friðsamlegrar lausnar og greiðslu bóta fyrir það tjón sem þolendur utanlagadóma hafa orðið fyrir.

Það hafa margir meiri menn en ég þurft að sitja í fangelsi eða verið drepnir vegna gagnrýni á ódæðisverk sem framin hafa verið í skjóli stjórnvalda. Það að stjórnvöld sjái ekki sóma sinn í að starfsmenn ríkisins í æðri stöðum þar með taldir dómarar verði að fara að gildandi lögum í landinu, eins og aðrir þegnar landsins, heldur hafi frjálsar hendur til að framkvæma ódæðisverk sín, eins og sagt var að SS sveitir Nazista og NKVD liðar kommúnista hefðu getað gert í skjóli stjórnvalda, er illskiljanlegt.

Þar sem afleiðingar friðsamlegrar lausnar á þessum málum eru fyrirsjáanlegar er ófriður með alvarlegum refsiaðgerðum óútreiknanlegur. Því væri skynsamlegra ef einhver skynsemi finnst hjá stjórnvöldum að leysa þessi mál með friðsamlegum hætti. Ofbeldi af hálfu stjórnvalda leiðir til ofbeldis gegn stjórnvöldum eins og mannkynssagan, sem skráð hefur verið, sýnir.

Svipta þarf dómara þeim forréttindum að bera enga ábyrgð á ódæðisverkum sínum, heldur fellur öll ábyrgð á ríkissjóð (32. gr.). Í skjóli þessa ákvæðis vaða dómarar upp eins og hungruð óargadýr, í ódæðisverkum sínum, innan um landsmenn sem eru án vopna til að verja sig.

Lesendum þessara lína ætti að vera ljóst að ég er óhræddur við framkvæmdavaldið og lögreglu eins og fram kemur í skrifum þessum. Ég er heldur ekki hræddur við þá ódæðismenn sem skrýðast bláum og svörtum kuflum (skikkjum) við ódæðisverk sín og kallaðir dómarar. Má líkja þeim við KU KLUX KLAN glæpasamtökin sem afkasta mikil voru á síðustu öld þótt þeir hafi klæðst hvítum kuflum að því er sögur herma.

Ef þekking stjórnvalda á gildandi lögum er takmörkuð er rétt að geta þess að hótun er felst í skrifum þessum varðar við lög nr. 19 frá 1940, 20. gr. og fleiri greinar, með síðari breytingum. Þess skal ennfremur áréttað að ef vitneskju skortir hjá ráðamönnum þjóðarinnar (stjórnvöldum) um gildandi lög að samkvæmt 23. grein laganna hefur margt verið gert af hálfu undirritaðs til að aftra því að þörf væri á að grípa til örþrifa ráða til að verja stjórnarskrárbundinn mannréttindi sín. Það er ekki gert ráð fyrir að dómarar hafi þekkingu á lögum með vísan til þeirrar fólskulegu framkomu (sem jafna má við ódæðisverk) er fjöldi þeirra hefur sýnt með þeim dómum er birtir hafa verið í þessum greinarskrifum. Auk þess hefur undirritaður gert allt til að upplýsa stjórnvöld um glæpi (lögbrot) sem framdir hafa verið af æðri mönnum í stjórnkerfinu en rannsókn þeirra mála hunsuð af lögreglu og Ríkissaksóknara vegna þeirrar smánar og niðurlægingar er slík rannsókn myndi kalla yfir réttarkerfið í landinu. Þar með hefur yfirhylming á lögbrotum orðið neyðarráðstöfun þessara stofnana (lögreglu, Ríkissaksóknara) til að minnka möguleika á að smánin og niðurlægingin verði á allra vitorði. Það er brot á lögum að hylma yfir lögbrot.

Það hlýtur að vera sérkennileg staða fyrir lögreglu og Ríkissaksóknara að verða uppvísir að yfirhylmingu á lögbrotum.

Af framanrituðu með vísan til 23. gr. laga nr. 19 frá 1940 er lögreglan valdalaus og ráðalaus gagnvart mér vegna þessara skrifa nema beita ofbeldi og falla inn í aðrar ofbeldisaðgerðir æðstu manna ríkisins sem yrði mannréttindaþjófnaður.

Það er ótvíræður réttur hvers manns til að verja sig og sína (mannréttindi, líf og heilsu) fyrir hvers konar ofbeldi af hálfu stjórnvalda eða ráðandi afla í samfélaginu (dómara). Þegar stjórnvöld hunsa það að verja þegnana fyrir glæpsamlegu athæfi og ofbeldi manna sem gegna æðri stöðum í samfélaginu, þar með töldum dómurum, er það ótvíræður réttur sérhvers þegns að taka refsivaldið í eigin hendur.

Ofbeldi og ódæðisverk í skjóli blárra og svartra skikkja verður ekki liðið. Ákvæði stjórnarskrárinnar um að allir skuli vera jafnir fyrir lögunum skal virða. Hatur og hefnigirni dómara í garð málsaðila í dómsmáli verður ekki liðið. Glæpir dómara í skjóli 32. greinar laga um ábyrgðarleysi dómara á eigin lögbrotum verður að uppræta. Ennfremur mætti huga að því hvort dómarar séu læsir á íslenska tungu þegar önnur eins afglöp geta komist í gegnum nálarauga réttvísinnar og sýnt hefur verið fram á með þessum skrifum. Ef dómurum er ekki sjálfrátt vegna hefndarþorsta er kominn tími til að endurnýja í því liði og sjá til þess að þeir sem veljast til embætta séu læsir á íslenska tungu og fari að gildandi lögum í störfum sínum.

 

Hitler og Nazistahreyfing hans hlustaði ekki á viðvaranir frá friðsömum þjóðum,varðandi yfirgang og valdníðslu þeirra (Nazista) gegn öðrum þjóðum. Endalokin urðu aflífun ráðamanna Nazista með hengingu í lok styrjaldar, það er þeirra sem ekki höfðu flúið á vit sjálfsvíga.Hvort slík niðurstaða verður með yfirhylmingalið stjórnvalda, á lögbrotum dómara kemur í ljós. Ofbeldi verður alltaf svarað með ofbeldi eins og mannkynssagan hefur sýnt.

Eftir útsendingu þessarar greinar hafa stjórnvöld frest til að sýna manndóm og koma með friðsamlega lausn á þessum málum, að hæfilegum tíma liðnum verður gengið til verks án viðvörunar.

Reykjavík 1. apríl 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 17. hluti.

Eftir birtingu á greininni er nefnd var Meindýr glæpaverka 11. hluti voru viðbrögð allt önnur og öðruvísi en ég átti von á.

Það sem vekur mesta furðu er hve fáir Íslendingar þekkja mýkri merkingu þess orðs sem var notað. Harðari merkingin er ríkari hjá fólki.

Ég fékk heimsókn lögreglu og kennslu í hvernig ætti að kæra mál til lögreglu. Aðilar höfðu ekki gert sér grein fyrir því að mál höfðu þegar verið kærð til þeirra aðila sem eiga að taka við kærumálum, lögreglu og Ríkissaksóknara ásamt aðstoðar frá Umboðsmanni Alþingis. Var þeim sagt að búið væri að fara gegnum öll kærustig sem finnast í rotnu samfélagi þar sem reynt er af hálfu lögreglu og Ríkissaksónara o.fl. að hylma yfir þjófnað, kærur vegna yfirhylmingar á lögbrotum, lögbrot framin af dómurum svo og þjófnað að fyrirskipun ráðherra samkvæmt því er fram kemur í lögregluskýrslu. Umræddir lögreglumenn voru hinir kurteisustu og ræddu um vandamál sem þessi grein gæti valdið. Þeir voru undrandi á þeim upplýsingum er þeir fengu um yfirhylmingu af hálfu lögreglu og Ríkissaksóknara á lögbrotum æðstu manna þjóðfélagsins.

Það sem vakti meiri undrun var viðræður við aðila sem eru reiðubúnir til að aflífa dómara. Kom þar fram hve fyrirlitning og hatur er víðtækt í samfélaginu í garð dómara og skýrir vafalítið það litla traust þegna samfélagsins í garð réttarkerfisins. Að ekki þurfi annað en smella saman fingrum þá verði framkvæmd slík athöfn.

Með vísan til fyrri samskipta við lögreglu er varðar framlagðar kærur er æskilegt að aðilar hraði friðsamlegri lausn þessara mála svo að ekki þurfi að smella saman fingrum og vakna upp við ferðalag eins sakborninga inn í hin eilífu veiðilönd.

Eftir rúmlega tuttugu ára leit að réttlætinu án árangurs í þjóðfélagi sem stjórnað er af misvitrum mönnum og í sumum tilvikum vanvitum styttist í að þolinmæði þrjóti og fingursmellur heyrist er leiði til þess að einn sakborningur verði sendur til eilífrar veiði.

Nú er búið að vega 7 dómara og þar af þrjá með aðstoð heiðarlegra manna. Hafa allir dómararnir verið vegnir í það að falla á skala lögbrota af verstu tegund. Falla öll lögbrotin undir ódæðisverk. Ódæðisverk manna sem fengið er það hlutverk að stuðla að réttlátara samfélagi með því að túlka hvað sé rétt og hvað sé rangt í samskiptum þegnanna með tilliti til gildandi laga. Allir þessir sjö hafa brugðist skyldum sínum og brotið lög og verk þeirra falla undir það sem kallað er ódæðisverk og hafi þeir engar málsbætur. Við samanburð á niðurstöðum dóma með hliðsjón af málsaðstæðum er greinilegt samspil hefndaraðgerða af hálfu dómara þar sem lög eru kerfisbundið þverbrotin til hagsbóta fyrir hefndaráráttu dómara.

Með vísan til laga nr. 19 / 1940 greinar 130 og 131 eru skýr ákvæði um refsingar fyrir lögbrot dómara. Dómarar komast upp með sína glæpi því lögmenn fást ekki til að taka að sér mál er varða lögbrot dómara, rannsóknaraðilar, lögregla og Ríkissaksóknari neita að rannsaka kærur um slík mál og standa þar með í yfirhylmingum á lögbrotum æðstu manna ríkisins.

Ódæðisverk eru framin af ódæðismönnum og samkvæmt sögu Orwells eru þetta svín. Hvort þessi svín (dómarar) séu æt tel ég þau ( þessi svín) aðeins vera fyrir maðka, bakteríur og örverur. Hvort þessum svínum verði refsað ræðst af stjórnvisku framkvæmdavaldsins og allir þegnar landsins verði jafnir fyrir lögunum, eins og lög og stjórnarskrá gera ráð fyrir, en svínin séu ekki jafnari en aðrir.

Ég hef eitthvað af þolinmæði enn þá en hvenær hún þrýtur kemur í ljós og refsivaldi verði beitt samkvæmt neyðarrétti þegnanna ef yfirhylmingaráráttu stjórnvalda á lögbrotum æðstu manna ríkisins verður ekki hætt.

Reykjavík 31. mars 2015.

Kristján S, Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 1 6. hluti.

Fyrirsögn þessi MEINDÝR GLÆPAVERKA er tekin úr þekktri óperu (rússneskri) er fjallar um misbeitingu valds af hálfu ráðandi afla í þjóðfélaginu.

Fyrirsögnin á vel við lögbrot framin af íslenskum dómurum í réttarsölum og ber þar hæst Ásgeir Magnússon sagður Héraðsdómari í Reykjavík sem framdi sín lögbrot af tómum hefndarþorsta þar sem hann var afsagður sem dómari vegna tengsla við aðra lögbrjóta innan hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarkerfi.

Þess ber að geta sérstaklega að um er að ræða tvö sjálfstæð mál, með hvort sitt númer í málaskrá dómsins, er varða sama grundvöll að málarekstri auðvaldsklíku landsins. Um var að ræða misnotkun á fjármunum í vörslu banka. Mál þessi fengu númerin E-08318/2007 og E-08319/2007.

Því má bæta hér við að gerð var skrifleg athugasemd við ranga bókun dómarans í gerðarbók dómsins sem hann í kurteisi sinni henti í mig. Umrædd falsbókun dómarans, bókun sem gerð var skrifleg athugasemd við sem ranga bókun, var borin undir tvo dómara. Þeir sögðu báðir að þetta væri ekki falsbókun en afar illa orðað og vafasöm bókun. Hvað segi þessi umsögn annarra dómara.

Eftir málarekstur vegna vanhæfis dómarans sem og annarra dómara við Héraðsdóm Reykjavíkur og úrskurð Hæstaréttar að umræddur ofurhugi þyrfti ekki að víkja sæti var sent bréf frá embættinu um þinghald að því er sagt er frá embættinu. Póstþjónn kom með umrætt bréf, að því sagt er, um kl. 17:30. Umrætt bréf var ekki borið út eins og lög kveða á um samkvæmt skriflegri viðurkenningu frá Póst og fjarskiptastofnun og Íslandspósti. Fékk ég ekki að halda bréfinu þrátt fyrir að vera búinn að kvitta fyrir móttöku þess á pappír sem fylgdi bréfinu.

Eftir kvittun fyrir móttöku bréfsins og fá það í hendur krafðist póstþjónninn þess að fá ennfremur kvittun á lófatölvu. Var því neitað og þess getið að aldrei yrði gefin rafræn undirskrift á fölsunarbúnað sem slíkur búnaður væri. Póstþjónninn krafðist þess að fá bréfið aftur. Var bréfið rifið upp (umslagið) ef með því væri komin sú staða að bréfið yrði skilið eftir. Það gekk ekki og krafðist póstþjónninn að fá bréfið aftur. Þar sem ég er ekki fyrir handalögmál við menn var bréfið afhent. Gert var ráð fyrir að sækja bréfið á pósthúsið daginn eftir.

Samkvæmt útskrift frá Íslandspósti var bréfið afhent Héraðsdómi Reykjavíkur kl. 09:30 daginn eftir og kom því aldrei til greina að sækja bréfið á pósthúsið.

Þegar ljóst þótti, þremur dögum síðar kl: 12:20 að bréfið fengist ekki eða mætti sækja það á pósthús var Héraðsdómi Reykjavíkur sent símbréf þar sem tilkynnt var um að neitað hefði verið um afhendingu bréfsins. Engin vitneskja var hver sendandinn væri nema Héraðsdómur Reykjavíkur. Undirritaður var búinn að bíða eftir afgreiðslu embættisins í alllangan tíma, þrjú ár, á tveimur matsbeiðnum nr. M-121/2003 og M—140/20044 og vissi því ekkert um hver væri sendandinn innan húss hjá embættinu. Símbréf þetta var sent á afgreiðslu embættisins og tímasetningin 12:20 sett á því póstur var borinn út kl. 12:15 og umrætt bréf eða tilkynning um það var ekki með.

Þrátt fyrir skriflega viðurkenningu úr senditæki um að skjalið hefði verið móttekið hjá Héraðsdómi Reykjavíkur brá svo við að umrætt símbréf var látið hverfa hjá embættinu og aldrei fengist skýring á hvarfi þess þrátt fyrir skriflegar kröfur þar um.

Þar sem engar upplýsingar voru fyrir hendi um hvert erindi bréfsins væri var lítið hægt að gera.

Það að fara ekki að lögum, og falsa gerðarbók dómsins eins og téður dómari ,Ásgeir Magnússon, gerði og boða ekki til þinghalds eins og ráð er fyrir gert í lögum, setur hann á bekk með sekum skógarmönnum fortíðarinnar. Skóggöngumenn fortíðarinnar voru réttdræpir hvar sem til þeirra náðist. Voru menn dæmdir til skóggöngu fyrir minni sakir en umræddur Ásgeir Magnússon hefur gert í sínu starfi réttarfarsnauðgana. Réttarfarsnauðgun er misbeiting á valdi dómara í skjóli hinna ósnertanlegu að kveða upp dóm utan við lög landsins. M.ö.o. að misnota stöðu sina til að valda öðrum tjóni, misnota aðstöðu sína til að hygla öðrum eða í eiginhagsmunaskyni og fara ekki að gildandi lögum í landinu.

Á tilkynningu frá Íslandspósti þegar bréfið var endursent stendur –neitað áritun á lófatölvu –

Það kemur hvergi fram að neitað hafi verið að taka á móti bréfinu heldur var hafnað að afhenda bréfið af hálfu Íslandspósts.

Af framansögðu er ljóst hverjum manni með meðalskinsemi að ekki var farið að lögum við afgreiðslu þessa máls af hefndargirni, sem hrjáir dómara vegna mikilmennskubrjálæðis og hafi það ráðið ríkjum.

Fölsun dómarans á fjarveru undirritaðs við þinghald er yfirlýsing þess sem heldur sig vera jafnari en aðrir eins og svínin í sögu Orwells . Þrátt fyrir að mætt hafi verið í næsta dómþingi eftir upplýsingar í fjölmiðlum af fyrirtöku í málunum var af hálfu dómarans lýst yfir að undirritaður væri ekki lengur málsaðili. Var því lýst yfir í votta viðurvist af undirrituðum að dómarinn væri mannréttindaþjófur.

Fara má yfir ýmislegt sem fram kemur í dómsorðum er lýsir heimsku dómarans er hann tekur að sér að túlka orð og orðasamband eftir kröfu stefnanda án þess að hafa nokkra stoð í lögum eða skráðum heimildum (orðabókum) um skilning á umræddum orðum.

Dómarar eiga aðeins að kveða upp dóma samkvæmt gildandi lögum í landinu en ekki samkvæmt heiftrækni og hefndargirni dómarans eða kröfur sem ekki falla innan gildandi laga.

Umræddur dómari kom í veg fyrir að upplýsingar um bankamisferlið sem fram kom í blaðagreininni kæmust upp á yfirborðið á fyrri hluta ársins en upplýstist í október 2008 við bankahrunið. Þessar upplýsingar máttu ekki koma í sviðsljósið á fyrri hluta ársins 2008 vegna ofríkis dómarans og hugsanlega einkahagsmuna hans.

Meindýr glæpaverka og réttarfarsafglapa sem kallast réttarfarsnauðgun með utanlaga dómum sínum setur umræddan Ásgeir Magnússon á stall með SS böðlum Nasistaríkis Þjóðverja og NKVD böðla kommonista Sovétríkjanna.

Það læðist að manni sá grunur að hugsanlega hafi spilað inn í hans gjörðir persónulegir hagsmunir þar sem mótaðilar í umræddum málaferlum voru banki og stjórnendur banka og ekki hafi mátt koma fram við réttarhöldin þær upplýsingar sem voru fyrir hendi um fjármálamisferli innan bankans.

Kom það opinberlega í ljós nokkrum mánuðum eftir uppkvaðningu utanlagadóma Ásgeirs Magnússonar að fjármálamisferli þeirra sem voru aðilar að málunum er fjallað var um í greininni var af slíkri stærðargráðu að annað eins hafði ekki sést á Íslandi og voru langtum alvarlegri en fram kom í umræddri blaðagrein. Var af mörgum talað um, og kom fram í fjölmiðlum, að um bankarán af hálfu stjórnenda bankans hafi verið að ræða.

Þær upplýsingar sem voru fyrirliggjandi, en máttu ekki koma fram vegna ofríkis Ásgeirs Magnússonar sagðan Héraðsdómara, hefðu hugsanlega leitt til aðgerða fyrr og möguleiki að einhverju hefði verið hægt að bjarga af stuldi frá lífeyrissjóðnum, sem umrædd málaferli tengdust. Fjármunir er voru í vörslu bankans og hurfu voru nálægt 40% af rástöfunarfé sjóðsins og þar með skerðing á eftirlaunum sjóðfélaga.

Það að persónulegt lán stjórnarformanns bankans frá lífeyrissjóðnum án nokkurra trygginga sýnir þá spillingu sem átti sér stað í réttarsölum hins íslenska réttleysis og stjórnað af téðum dómara Ásgeiri Magnússyni. Að upplýsingar um misferli af hálfu valdamanna eru bannaðar. Slíkt átti sér stað á öldum áður þegar líflát eða fangelsi var hlutskipti þeirra sem gagnrýndu valdastéttina.

Því má bæta við hér að þrátt fyrir bréfaskriftir við Héraðsdóm Reykjavíkur þar sem farið var fram á að fá umrætt bréf eða afrit af því hefur það ekki fengist og því síður skýringar á ástæðu þess. Þar af leiðandi er ekki fyrir hendi vitneskja um hvort það var varðandi umrædd mál eða eitthvað allt annað og aldrei hafi staðið til að bréfið yrði afhent frá Íslandspósti.

Þar sem ekki hefur fengist friðsamleg lausn af hálfu ráðandi afla í landinu (stjórnvalda) á þeim utanlagadómum (réttarfarsnauðgunum) sem kveðnir hafa verið upp í réttarsölum hins íslenska réttleysis, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, er nauðsynlegt að grípa til harðari aðgerða og þar á meðal þess sem birt er hér og á síðustu mánuðum.

Ef meindýr glæpaverka sem nafngreint er í grein þessari þorir ekki að leita síns réttleysis, með aðstoð samstarfsaðila innan dómskerfisins, er þar vísbending um þá réttarfarsnauðgun sem á sér stað í hinu íslenska réttarkerfi og framið af téðum dómara.

Margar greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis hafa verið birtar. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til ummhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins og Fréttablaðsins hafa hafnað að birta greinar frá undirrituðum svo farin hefur verið þessi leið við birtingu.

Reykjavík 30. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 15. hluti.

Í framhaldi af grein Meindýr glæpaverka nr. 14 var undirrituðum stefnt til greiðslu þóknunar fyrir tvær matsgjörðir þrátt fyrir að ekki hafi verið óskað eftir nema einni matsgjörð.

Mál E—13455/2002. fór í hendur dómarans Sigurðar T. Magnússonar. Stefnan og krafan um greiðslu kom frá fyrirtækinu Garðyrkja ehf. útgefin 4. september 2002. Fyrsta dómþing 1. október 2002.

Samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins voru framlögð skjöl:

1. Reikningur

2. Innheimtubréf.

Eru skrautlegar lagatilvitnanir er fram koma í bókun í gerðarbók dómsins.

Af gögnum sem komu fram var aðeins reikningur frá fyrirtæki. Krafist var að fram yrði lagt eitthvað annað er styddi umrædda fjárkröfu. Dómarinn brást við með því að segja að það kæmi seinna.

Var krafist frávísunar á kröfunni þar sem aldrei hafi verið um nein samskipti (viðskipti) við umrætt fyrirtæki. Eftir all nokkurt þras við dómarann þar sem hann lýsti því yfir að dómarar horfðu fram hjá því þótt reikningar kæmu frá fyrirtækjum matsmanna. Dómarinn viðurkenndi að horft væri fram hjá gildandi lögum landsins. Það væri ekki lögin sem réðu heldur GUÐ í stöðu dómara, svín sem var jafnari en aðrir þegnar samfélagsins (Orwell).

Var dómarinn spurður að því hvort reikningur frá Eimskipafélagi Íslands hf. yrði tekinn gildur ef forstjóri þess fyrirtækis yrði skipaður sem matsmaður. Brást dómarinn ókvæða við þeirri spurningu og hreytti út úr sér að það horfði allt öðruvísi við ef forstjóri þess fyrirtækis (EIMSKIP) yrði skipaður matsmaður.

Svar dómarans var lýsing hans á þeirri fyrirlitningu er hann (dómarinn) hafði á gildandi lögum. Það væri ekki sama hver það væri þegar kæmi að túlkun laganna. Dómarinn hafnaði frávísun málsins og lýsti því yfir að með samþykki á frávísun kæmi bara ný stefna frá matsmanninum, sem var viðurkenning á lögleysu hans, dómarans.

Eftir frávísunina kom nýr kafli í réttarfarssögu Íslendinga. Dómarinn hóf upp raust sína og sagði að dómarar liðu það ekki að matsmenn fengju ekki greitt fyrir matsgjörðir sínar. Var þetta rætt fram og til baka og dómarinn þar með kominn í innheimtustarf fyrir stefnanda sem hann hafði enga lagalega heimild til. Í málflutningi dómarans kom fram að greiða ætti fyrir matsgerð hvort sem matsgerð væri nothæf og samkvæmt matsbeiðni eða ekki. Greiða, greiða, greiða voru einkunnarorð dómarans. Framferði dómarans var brot á lögum um störf dómara.

Mál þetta snerist um réttmæti fjárkröfunnar og var það eina starfið sem dómari hafði heimild til að sinna ( hvert var lagagildi fjárkröfunnar). Í málflutningi stefnanda kom fram að um væri að ræða krafa um greiðslu fyrir tvær matsgerðir þótt fyrri matsgerð hefði verði dæmd einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðninni. Upphæð kröfunnar var rúmlega tvöföld fjárhæð sem krafist var fyrir ónothæfa matsgerð frá október 2001.

Næstu þingfundir fóru í innheimtustörf dómarans því hann neitaði að fram yrðu lagðar einhverjar sannanir fyrir fjárkröfunni. Var ekkert annað rætt en réttur matsmanna til greiðslu fyrir störf sín. Dómþing 19. desember, 10. janúar 2003, 20. febrúar, 28. febrúar, 24.mars, 9.apríl, 1.október og 21. október 2003. Öll þinghöld fram að aðalmeðferð málsins hinn 1. október gengu út á það af hálfu dómarans að krefjast greiðslu fyrir hönd matsmannsins, þ.e. innheimtustarfið --greiða, greiða, greiða.

Matsgjörðin sem varðar fjárkröfuna var fyrst lögð fram hinn 24. mars 2003.Var skjalið lagt fram án þess að það væri áritað af dómara um framlagningu. Á þessu skjali sáust engin merki um að það hefði verið lagt fram í þinghaldi 27. maí 2002 hjá Eggerti Óskarssyni. Innheimtustörf dómarans héldu áfram þar til við aðalmálsmeðferð hinn 1. október 2003.

Dómur var kveðinn upp 21. október 2003. Í þeim úrskurði varð dómarinn að éta ofan í sig allar tilraunir til innheimtu fyrir stefnanda sem var starf sem ekki kom við dómarastarfinu en knúið áfram af annarlegum hvötum dómarans Sigurðar T. Magnússonar.

Sú auðvirðulega framkoma dómarans að krefjast þess að eiginkonan mætti í þinghaldi þótt hún yrði að klæða sig upp á spítala til að mæta því annars yrði um útivistun að ræða kristallast í þinghaldi 1. október er dómarinn lýsti því yfir þegar málflutningur skyldi hefjast að eiginkonan þyrfti ekki að vera viðstödd og fékk leyfi til að yfirgefa réttarsalinn.

Þetta framferði dómarans lýsir þeirri lögleysu sem viðgengst í starfi dómara við íslenska dómstóla og mikilmennskubrjálæði er fram kemur í störfum þeirra.

Niðurstaða dómsins var andlegt áfall hjá dómaranum. Eftir framlagningu á umræddri matsgjörð var strax ljóst að um var að ræða annað plagg sem var einskis virði, plagg sem kallað var matsgjörð. Var plaggið í engu samræmi við matsbeiðni frekar en fyrri matsgjörð. Innheimtustarf dómarans í heilt ár hafði mistekist og hótanir hans að engu hafðar.

Í dómsorðum stendur: „Líta veður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins (í mars 2003 (innskot undirritaðs)). Með hliðsjón af því og hinni svokölluðu útilokunarreglu þykja varnir stefndu sem lúta að matsgerðinni sjálfri nægjanlega snemma fram komnar og komast þær að í málinu.“

Í þessum orðum kemur fram siðblinda dómarans að virða ekki kröfu stefndu um að lagðar yrðu fram sannanir í málinu. Dómarinn þurfti að ná fram hefndum og dró afgreiðslu á málinu í heilt ár sem hefði verið hægt að afgreiða á fyrsta dómþingi sbr. meðfylgjandi afrit dómsorða, sjá myndrit.

Þau hörðu orð sem felast í dómsorðum í garð matsmanns fyrir vanrækslu við gerð matsgerðarinnar sýna hverslags skrípaleikur fer fram í réttarsölum. Mál sem hægt var að afgreiða á einum degi var dregið af dómara í hefndarskyni í rúmt ár. Dómarinn ætlaði sér, með því að draga afgreiðsluna, að dæma stefndu til greiðslu dráttarvaxta því hann var svo viss um að matsgjörðin væri samkvæmt matsbeiðni. Af þeirri ástæðu dró þessi siðblindi dómari að sinna skyldu sinni og krefjast framlagningar á sönnunargögnum. Ef matsgerðin hefði verið samkvæmt matsbeiðni hefði dómarinn aldrei viðurkennt stöðu stefndu til varna vegna skorts á sönnunum.

Dómarinn (innheimtumaðurinn) ætlaði sér að kúga stefndu til greiðslu fyrir einskisvert plagg auk dráttarvaxta sem hefði kostað ný réttarhöld til að fá endurgreitt það sem greitt hefði verið fyrir matsgjörð sem var einskis nýt.

Dómari án virðingar stal af stefndu í málinu málsvarnarlaunum vegna málaferla sem efnt var til að tilefnislausu af tómri hefndarþörf siðblinds dómara. Eins og kemur fram í dómsorðum bera aðilar máls hvor um sig sinn kostnað af rekstri málsins.

 

  Ekki lét dómari án virðingar Sigurður Tómas Magnússon þar við sitja.

Í krafti embættisins, og það er að dómarinn ræður, fékk hefndarþörfin útrás í bókun á eftirfarandi.

„Þá hefur málatilbúnaður þeirra í máli þessu einkennst af lítt rökstuddum gífuryrðum og reiðilestri í garð gagnaðila og dómstólsins. Er málatilbúnaður þeirra að þessu leiti ámælisverður“.

Sannleikurinn í málinu er að falsbókun dómarans dæmir sig sjálf. Skortur á sönnunum fyrir vörnum gegn fölsuðum reikningi, innheimtustörf og hefndarþörf dómarans eru aðalsmerki þessa máls.

Við flutning málsins var varnarræðan fimm blaðsíður A-4 og í byrjun upplestrar hennar fór dómarinn fram á að fá að taka afrit af því sem skráð var því það myndi auðvelda honum vinnuna.

Var dómarinn spurður að því hvort það væri lagaskylda að leggja slíkt fram skriflega. Ef ekki væri lagaskylda fyrir hendi til þess fengi dómarinn ekkert. Þessi orð leiddu dómarann áfram í hefndarhug og valdníðslu þar sem hann réði hvað bókað er í gerðarbók dómsins.

Það var ekki bókað um ósk dómarans um afrit gagna né svarið sem hann fékk. Það var heldur ekki bókað af dómaranum framburður matsmannsins að reikningurinn væri fyrir tvær matsgerðir né kröfur stefndu um framlagningu sönnunargagna.

Rétt þykir að geta þess að við málflutninginn var matsmaðurinn kallaður til þess að gefa skýrslu um málsmeðferðina, sem vitni.

Eftir fyrstu fimm spurningar sem lagðar voru fyrir hann, neitaði hann að svara þeim öllum þar sem hann hefði með svörum sínum verið kominn með réttarstöðu grunaðs manns. Þá sagði matsmaðurinn að verið væri að lítillækka sig með þessum spurningum.

Dómarinn sá að réttarstaða matsmanns var orðin önnur en vitnis, eða staða grunaðs manns, og heimilaði honum að yfirgefa vitnastúkuna. Ástæða þess að dómarinn leyfði ekki frekari spurningar kemur fram í hörðum orðum dómarans um vanrækslu matsmannsins eftir að hafa ekki tekið alvarlega ádrepu fyrri dómara þegar fyrri matsgjörð var úrskurðuð einskis virði.

Niðurstaðan er tilefnislaus málarekstur og innheimtustörf dómara í rúmt ár af stjórnlausri hefndarþörf dómarans. Dómarinn ætlaði að kúga matsbeiðendur til að greiða hvað sem það kostaði og sýna með því að hann væri hæfur innheimtumaður.

Spyrja má: Hvernig geta innheimtustörf af hálfu dómara samrýmst dómarastarfinu?

Það eina sem var innan verksviðs dómara, án virðingar, var að úrskurða um lögmæti þeirrar fjárkröfu er málið snerist um. Kröfu um greiðslu fyrir tvær matsgerðir og önnur þeirra þegar dæmd einskis virði og sú seinni reyndist einnig innihaldslaus þegar rann af dómaranum hefndaráráttan.

Það skal viðurkennt að eftir framkomu dómarans varðandi mál þetta og rekstur þess var hann ekki ávarpaður „Yðar háæruverðugi dómari“. Hann fékk enga sérmeðferð sem guð eða einhver sem væri jafnari en aðrir þegnar ríkisins eins og svínin í sögu Orwells. Enda engin virðing borin fyrir dómurum eftir kynni af þeim sem halda sig guði sem allir eigi að lúta.

Að vel athuguðu máli þá brást „besta vitund“ matsmannsins, ef hann hafði bestu vitund eins og gert er ráð fyrir í lögunum nr. 91/1991. Ekki er þess getið í dómsorðum, hvorugu málinu, hvernig dómari stóð að lagfæringu á „bestu vitund“ matsmannsins svo hann gæti endurskipað hann.

Rekstur þessa máls var tilefnislaus frá upphafi og sýnir þá óráðssíu sem á sér stað í dómskerfinu á Íslandi þar sem það eru ekki lögin sem eru leiðarljós dómaranna heldur persónulegir hagsmunir og hefndarárátta þeirra.

Varðandi falsbókanir dómara eins og minnst hefur verið á í þessum skrifum um Meindýr glæpaverka verða falsbókanir viðvarandi vandamál í íslenskri réttarsögu þar til komið verður upp sambærilegum búnaði og það sem kallað er svarti kassinn í flugvélum. Búnaður er skráir allt er fram fer í réttarsal svo aðilar máls geti séð og sannað falsbókanir dómara ef þeir (dómararnir) legðu út í slík lögbrot eftir tilkomu slíks hljóðupptökubúnaðar.

Framhald auðvirðulegs embættis Héraðsdóms Reykjavíkur kristallast í framhaldi á beiðni um skipun á nýjum matsmanni svo ljúka mætti matsgjörð. Krafist var skipunar á nýjum matsmanni eftir niðurlægingu réttarins með tvær mislukkaðar matsgjörðir, Auk þess var krafist að dómstóllinn (dómarinn) úrskurðaði um gildi þeirrar matsgjörðar svo og þóknun til handa matsmanni. Þetta kemur fram í skriflegri matsbeiðni.

Þessu matsmáli er ekki lokið enn og engin svör fást frá embættinu. Mál M-121/2003 svo og mál er kom upp eftir fyrri málarekstur M-140/2004 vegna áframhaldandi skemmdarverka skemmdarvargins. Málum þessum er ólokið hjá embætti Héraðsdóms Reykjavíkur, án virðingar, eftir rúm ellefu ár.

Endanleg niðurstaða í þessu máli er siðblinda dómarans, mannréttindaþjófnaður, þjófnaður á málsvarnarlaunum stefndu vegna tilefnislausra málaferla og réttarfarsnauðgun.

Reykjavík 28. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka nr. 14.

Þetta mál nr. M-51/2001 er skýrt dæmi um hefnigirni og samtakamátt dómara.

Matsbeiðni var fengin dómara Jóni Finnbjörnssyni, Héraðsdómi Reykjavíkur.

Fjórum árum áður hafði umræddur Jón misfarið með vald sitt varðandi sjópróf. Eftir sjóprófið var formanninum gefins skýrsla um ganga mála. Eftir að hafa fengið skýringar á gangi máls og alvarleg mistök dómarans við sjóprófið pantaði formaðurinn viðtalstíma hjá dómaranum.

Þegar kom að fundartíma með dómaranum var ég boðaður á fund með formanninum og sagt að fylgja henni á fund með dómaranum. Á fundi þessum var formaðurinn ekkert að hlífa dómaranum fyrir réttarfarsafglöp við umrætt sjópróf og skammað dómarann eins og óþekkan skólakraka fyrir misnotkun á valdi dómara. Henni fórst vel að skýra þau mistök sem gerð höfðu verið.

Nokkrum vikum seinna fór fram annað sjópróf hjá Héraðsdómi Reykjavíkur vegna skipstapa. Í réttarsal voru fjöldi lögfræðinga og fleiri. Er undirritaður var að spyrja vitnin var Jón Finnbjörnsson með margs konar aðdróttanir og ósæmilega framkomu gagnvart mér þar til fulltrúi Ríkissaksóknara, Ólafur, stóð upp og sagðist fyrir hönd embættis Ríkissaksóknar krefjast bókunar á mótmælum fyrir hönd embættisins á framferði dómarans í garð fulltrúa Rannsóknarnefndar sjóslysa.

Jón Finnbjörnsson skipaði matsmann í júlímánuði 2001 án þess að fylgt væri ákvæði laganna um skipan matsmanns þar sem stendur: „Í dómkvaðningu skal bókuð í þingbók. Í henni skal greina skýrt hvað skuli metið, hvenær mati skuli lokið og hverjum eigi að gefa kost á að gæta hagsmuna sinna við framkvæmd þess“.

Dómarinn sá ekki sóma sinn í að fara að lögum því ekkert var bókað um hvenær mati skyldi lokið og dróst í tæpa fjóra mánuði að ljúka verkinu.

Matsmaður sem skipaður var skilaði matsgjörð síðustu daga október mánaðar 2001.

Lögmanninum var strax sagt að matsgjörðin væri einskis virði og hann beðinn um að fá staðfestingu dómarans á gildi matsgjörðar og ákvarða þóknun fyrir matið samkvæmt 66. gr. laga nr. 91/1991.

Þegar umslagið var opnað og matsgjörðin yfirfarin kom í ljós að hún var ekki á nokkurn hátt í samræmi við matsbeiðnina. Var matsgjörðin hugarórar matsmannsins um fagurfræði garðyrkju.

Var strax lögð fram beiðni til Héraðsdóms Reykjavíkur um skipun á nýjum matsmanni samkvæmt ákvæðis í 61. grein laga nr. 91/1991 liður 6.

Var beiðnin send dómaranum sem skipaði matsmanninn en þá brá svo við að sá dómari, Jón Finnbjörnsson, sagði sig frá málinu án skýringa og nýr dómari Eggert Óskarsson fékk málið.

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Eftir tvo þingfundi varðandi matsmálið tilkynnti dómarinn Eggert Óskarsson að niðurstöður yrðu tilbúnar í 51 viku ársins 2001 þ.e. fyrir jól. Haft var samband við Héraðsdóm í síma síðustu daga fyrir jól svo og milli jóla og nýárs en án árangurs. Haft var símasamband við afgreiðsluna á nokkurra daga fresti eftir áramót og fram eftir mánuði án þess að svar fengist. Í lok mánaðarins var gengið hart á lögmanninn og krafist svars varðandi skipan á nýjum matsmanni. Lögmaðurinn upplýsti þá að hann hefði fengið upplýsingar daginn áður. Úrskurður hefði verið kveðinn upp 10. janúar án þess að neinn hefði verið boðaður á þingfund. Var krafist áfrýjunar til Hæstaréttar en lögmaðurinn sagði það ekki hægt og varð því ekki breytt

Þrátt fyrir ítrekaðar bréfaskriftir til Héraðsdóms Reykjavíkur og krafist skriflegrar sönnunar fyrir boðun málsaðila til þinghaldsins hinn 10. janúar 2002 auk fjölda símtala til að reka á eftir svari við skriflegum fyrirspurnum hafa engin gögn fengist frá Héraðsdómi Reykjavíkur.

Niðurstaðan í matsmálinu var að matsgjörðin væri í engu samræmi við matsbeiðni og væri einskis nýt. Þrátt fyrir kröfu matsbeiðenda og skýrt ákvæði í 61. grein laga nr. 91/1991 lið 6 um að dómari skipi nýjan matsmann ef matsmaður vanrækir starf sitt og matsbeiðendur krefjist þess, þá endurskipaði dómarinn matsmanninn til að ljúka matsgjörðinni að frásögn dómarans.

Þetta framferði dómarans er skýlaust brot á gildandi lögum því dómarinn viðurkennir í bréfi til Nefndar um dómarastörf að matsmaðurinn hafi vanrækt starf sitt. Auk þess að hafa vanrækt starf sitt ritaði matsmaðurinn allt sérstakt símbréf til lögmannsins S.G. hinn 15. nóvember 2001 sem gerði hann óhæfan til að annast umrætt mat. (sjá meðfylgjandi myndrit).

Af framanrituðu var umræddur matsmaður vanhæfur og óhæfur til að sinna umræddri matsgerð og var dómaranum þetta ljóst. Vegna hinna annarlegu hagsmuna dómarans, refsi og hefndarhagur, var matsmaður endurskipaður þótt dómarinn riti í bréf sitt til „Nefndar um dómarastörf“ að ekki hafi verið um endurskipun að ræða.

Það sem vekur enn meiri undrun á framferði Eggerts Óskarssonar er umsögn dómsstjóra,Héraðsdóms Reykjavíkur Helga Jónssonar, um málið í bréfi er liggur fyrir að máli M-51 2001 hafi lokið við framlagningu matsgjörðar í lok október 2001. Sú matsgjörð var einskisvirði og framferði dómarans Eggerts Óskarssonar því siðblind hefndaraðgerð, mannréttindaþjófnaður og réttarfarsnauðgun.

Í framhaldi af því var krafist þess að dómari úrskurðaði um gildi matsgjörðar og ákvarðaði þóknun til matsmanns þegar seinni matsgjörðin var lögð fram. Í dómþingi í maí 2002 er úrskurða átti gildi matsgjörðar samkvæmt 66. grein laga nr. 91/1991 gaf dómari lögmanninum svar um að matsgjörð væri í lagi sem var ósannindi.

Þessi fullyrðing dómarans var gefin án þess að dómarinn hefði litið á matsgjörðina og áritað hana um sýningu í réttinum. Umslag umræddrar matsgjörðar var opnað af öðrum dómara í málaferlum í framhaldi, mál nr. E-13455/2002 og var matsgjörðin þá án áritunar um sýningu í réttinum. Sjá Meindýr Glæpaverka nr. 15.

Hin auðvirðulega framkoma dómarans Eggerts Óskarssonar við afgreiðslu umrædds máls var ekkert annað en siðblinda, mannréttindaþjófnaður og réttarfarsnauðgun og auðvirðuleg hefndaraðgerð fyrir samdómara sinn. Er þetta enn eitt viðrinið í íslenskri réttarfarssögu.

Ef ekki var um hefndaraðgerð að ræða af hálfu dómarans Eggerts Óskarssonar er það all undarlegt framferði að hunsa skýrt ákvæði 61. greinar laga nr. 91/1991, liður 6 um að skipa nýjan matsmann samkvæmt kröfu matsbeiðenda, nema dómarinn sé ólæs. Þá er enn furðulegra að hafa slíkan mann (ólæsan) til að sinna dómarastörfum. Samkvæmt orðalagi umræddrar lagagreinar hafði dómarinn enga aðra útgönguleið en skipa nýjan matsmann samkvæmt kröfu matsbeiðenda. Sú leið er hann (dómarinn) fór, að endurskipa matsmanninn, í ljósi símbréfs er matsmaður lét frá sér (sjá framar) og vanhæfis samkvæmt eigin mati dómarans, var því réttarfarsnauðgun.

 

Til frekari áréttingar um hefndaraðgerðir af hálfu dómarans Jóns Finnbjörnssonar er aðkoma hans að máli M-121 2003 þar sem farið var fram á að dómstóllinn reyndi að ljúka mislukkaðri starfsemi sinni við umbeðið  mat. (sjá síðar).

Reykjavík 27. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 13. hluti

Eitt er mál er sýnir siðblindu dómara af annarlegum ástæðum.

Mál þetta varðar afgreiðslu á sjóprófi hjá Héraðsdómi Reykjaness.

Á fundi hjá Rannsóknarnefnd sjóslysa hinn 13. mars 1992 ( bls. 107 í fundargerðarbók), vegna atviks um borð í togaranum Víði EA-910, var samþykkt af öllum nefndarmönnum að óska eftir framhaldssjóprófi í málinu og var málið undirbúið samkvæmt þeirri samþykkt.

Formaður nefndarinnar hafði símasamband (undirritaður var áheyrandi að samtali) við dómstjórann hjá Héraðsdómi Reykjaness, Ólöfu Pétursdóttur, og ræddi við hana um framgang málsins. Ólöf taldi engin vandkvæði vera en óskaði eftir skriflegri beiðni til að skjalfesta.

Var undirrituðum falið að skrifa umrædda beiðni og koma henni til skila og var það gert samdægurs.

Boðað var til sjóprófsins að fyrirsögn dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar, sem fengið hafði málið sem dómari, hinn 4. janúar 1993.

Fyrir hádegi hinn 4. janúar 1993 hringdi forstjóri útgerðar skipsins og tilkynnti undirrituðum að vera vel undirbúinn fyrir sjóprófið sem hann jafnframt mótmælti. Fylgdi þessu símtali margs konar aðdróttanir forstjórans á störfum undirritaðs. Skömmu eftir símtalið við forstjórann hringdi lögmaður útgerðarinnar, Gísli Baldur Garðarsson hrl. og las undirrituðum pistilinn, að vera vel undir sjóprófið búinn því það yrði ekki vel fagnað.

Voru aðilar mættir seinni hluta dagsins og þinghald sett af dómaranaum með tvo meðdómsmenn.

Eftir að þinghald hafði verið sett og taka átti til við verkefnið dró Gísli Baldur Garðarsson hrl. upp tvö skjöl og lýsti því yfir að krafist væri frávísunar á kröfunni um sjóprófið vegna þess að það væri einkaherferð undirritaðs gegn útgerðinni. Sýndi hann dómaranum tvö skjöl sem undirrituð voru af tveimur nefndarmönnum í Rannsóknarnefnd sjóslysa. Voru það yfirlýsingar þessara nefndarmanna um að ekki hefði verið fjallað um umrætt mál í nefndinni.

Þessar yfirlýsingar voru gefnar af Á.Á. og H.K. þrátt fyrir að þeir hafi undirritað í fundargerðarbók nefndarinnar undir fundargerðina og fengið skriflegt afrit af fundargerð þremur dögum eftir fundinn.

Þegar ljóst var hvers eðlis yfirlýsingarnar væru krafðist undirritaður réttarhlés svo að formaður nefndarinnar gæti mætt til að leiða hið sanna í ljós. (( Undirritaður hafði tilmæli frá öllum formönnunum, sem tekin voru sem fyrirmæli, að tjá sig aldrei í réttarsal um lögfræðileg atriði)). Ég afþakkaði því að tjá mig um hinar fölsku yfirlýsingar því það væri verk formannsins.

Dómarinn og meðdómendur viku úr réttarsal og komu aftur eftir skamma stund.

Dómarinn lýsti því yfir að sjóprófsbeiðninni væri hafnað.

Meðal þess sem hann tiltekur í dómsorðum --- „og fyrir liggur að ágreiningur er við útgerð skipsins verður það að teljast eðlilegt að um málið verði fjallað í nefndinni“.

Siðblindur dómari Guðmundur L. Jóhannesson bókaði ekki kröfu undirritaðs um að gera réttarhlé heldur bókaði úr sínum sauruga hugsanagangi „ Kristján Guðmundsson f.h. Rannsóknarnefndar sjóslysa kveðst ekki óska að tjá sig um málið“. Krafa undirritaðs var réttarhlé.

Með vísan til bókunar í dómsorðum óskast siðblindur dómari Guðmundur L. Jóhannesson til að svara eftirfarandi spurningum.

1. Var dómarinn að ásaka formann nefndarinnar um ágreining við útgerðina?

2. Var dómarinn að ásaka þá tvo nefndarmenn sem ekki gáfu falska yfirlýsingu um ágreining við útgerðina?

3. Hvern var dómarinn að ásaka um að eiga í ágreiningi við útgerðina?

4. Hvað hafði dómarinn fyrir sér um að málið hafi ekki verið tekið fyrir á fundi nefndarinnar áður en boðað var til sjóprófsins annað en falskar yfirlýsingar tveggja nefndarmanna?

5. Eru fölsuð skjöl nægjanleg fyrir dómarann til að komast að niðurstöðu?

6. Hvers vegna bókaði hann ekki kröfuna frá undirrituðum um að gert yrði réttarhlé?

7. Hvað var til fyrirstöðu að gera réttarhlé og boða formann nefndarinnar á þingfundinn?

8. Hafði dómarinn vald til að svipta nefndina þeim rétti og skyldu til að rannsaka mál er vörðuð slys á sjó, samkvæmt ákvæðum Siglingalaga?

9. Fór dómarinn að gildandi lögum við afgreiðslu málsins?

Af framanrituðu er ljóst að dómarinn var að ásaka undirritaðan fyrir ágreining við útgerðina og brot í opinberu starfi. Undirritaður hefði án samráðs við nefndina stjórnað þessari tilraun til rannsóknar á málinu vegna ágreinings við útgerðina samkvæmt ummælum Gísla Baldurs Garðarssonar hrl. í byrjun þinghalds.

Ljóst er að siðblinda dómarans við afgreiðslu á þessu máli sýnir íslenskt réttarfar og fáránleikann í kringum dómara. Fyrirlitning þessa dómara á sannleikanum er ekkert einsdæmi.

Þetta lýsir einnig störfum sumra lögmanna, og þar með þessum, að nota fölsuð gögn skjólstæðingum sínum til framdráttar og það sé ekki sannleikurinn eða lagabókstafurinn sem gildir heldur sé það „Rússneska rúllettan“ sem sé spennan í starfinu í réttarsal.

Að morgni næsta dags á fundi með formanni nefndarinnar þar sem gerð var grein fyrir gangi máls hringdi frúin (formaðurinn) í Héraðsdóm Reykjaness og fékk samband við dómarann Guðmund L. Jóhannesson. Formaðurinn skammaði dómarann eins og óþekkan skólakrakka fyrir réttarfars afglöp o.fl. og var undirritaður áheyrandi að samtalinu.

Var strax farið fram á það af undirrituðum að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar til Hæstaréttar þar sem ég væri ekki sáttur við að vera talinn brotlegur í opinberu starfi. Var því alfarið hafnað af formanninum.

Ég ræddi við lögmenn er ég þekkti og þeir sögðu allir að ég gæti ekki áfrýjað málinu þar sem ég hefði ekki forræði þess það væri hjá formanninum. Formaðurinn var Ragnhildur Hjaltadóttir núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu.

Á næsta fundi nefndarinnar hinn 8. janúar 1993 (bls. 120 í fundargerðarbók) mætti bara annar af þeim sem gefið hafði falska yfirlýsingu. Samkvæmt bókun í fundargerðarbók nefndarinnar sagði umræddur nefndarmaður H.K. m.a. að hann hefði gefið þessa yfirlýsingu til að stríða Kristjáni (framkvæmdastjóra nefndarinnar).

Af framanrituðu er ljóst að réttarríkið Ísland er rotið og siðblint.

Hvers vegna var málinu ekki áfrýjað og hinir tveir seku látnir víkja úr nefndinni eftir jafn alvarlegar falskar yfirlýsingar?

Eftir ábendingu dómara við yfirheyrslur yfir vitnum getur það varðað allt að sex ára fangelsi fyrir að bera rangt fyrir dómi af gáleysi eða ásetningi. Hvaða refsingu á dómari yfir höfði sér þegar hann fer ekki að lögum og notar falskar yfirlýsingar máli sínu til stuðnings?

Hvað vakti fyrir formanninum að hylma yfir jafn alvarlegt brot og það að gefa falska yfirlýsingu sem lögð var fram í dómi. Er formaðurinn ekki brotlegur við hegningalög þar sem það er refsivert að hylma yfir lögbrot.

Rétt þótti að hindra smán nefndarinnar við opinberun á fölskum yfirlýsingum nefndarmanna en minna virði mannorð og mannréttindi framkvæmdastjórans.

Utanaðkomandi aðilar geta sjálfir metið hvers konar starfsandi er í slíkri tómstundagamans nefnd þar sem ekkert traust er hægt að bera til neins. Falskar yfirlýsingar geta komið upp ef nefndarmaður er í fúlu skapi.

Á Íslandi er það ekki sama hver eða hverjir brjóta lögin.

Hvernig er hægt að virða það sem kallað er réttlæti á Íslandi þegar dómarar hvorki virða lög landsins né stjórnarskrá.

Umræddur dómari verður að teljast siðblindur mannorðsmorðingi, mannréttindaþjófur og réttarfarsnauðgari.

Reykjavík 25. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 11. hluti.

Aðstoð.

Hér með er óskað eftir aðstoð eins eða tveggja heiðarlegra manna við sérstakt verk.

Um er að ræða að vega einn til þrjá dómara í íslensku réttleysiskerfi sem kallað er réttarkerfi.

Þeir sem hafa hugrekki til að veita aðstoð verður umbunað fyrir ómakið og þurfa ekki að hafa neinar áhyggjur af því að nöfn þeirra verði bendluð við neitt ólöglegt athæfi. Ég undirritaður mun taka alla ábyrgð ef um einhverja ábyrgð verður að ræða.

Ef einhverjir eru heiðarlegir og reiðubúnir til að veita umbeðna aðstoð eru þeir beðnir um að hafa samband. Þess skal getið sérstaklega að varhugavert er að segja of mikið ef hringt er í síma þar sem síminn er hleraður.

Auk þess eru allir þeir sem hafa óyggjandi sannanir undir höndum fyrir valdníðslu og utanlagaafgreiðslu (réttarfarsnauðgun) í dómsmálum af hálfu dómara velkomnir í hóp þeirra sem vilja umbætur í dómsmálum og afnám á siðblindu og réttarfarsnauðgunum af hálfu dómara við íslenska dómstóla.

Reykjavík 24. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæðaverka 12. kafli.

Siðblinda og lögleysa í íslensku réttarfari!

Saga máls Hæstaréttar nr. 15/1991 er þverskurður af siðblindu hins íslenska réttarkerfis.

Málið varðaði álagningu virðisaukaskatts án nokkurrar lagastoðar.

Verið var að skipta söluskatti yfir í virðisaukaskatt.

Samkvæmt óstaðfestri ábendingu eins af starfsmönnum hins opinbera var nafni mínu lætt inn á skrá yfir virðisaukaskattsgreiðendur í refsingarskyni fyrir afskipti mín af tilraun til innflutnings á hassi með skipi er ég var skipstjóri á á áttunda áratug síðustu aldar. Sannleiksgildi þessara frásagnar er aukaatriði því aldrei fékkst skýring á tilvist nafns míns á þeirri skrá frá hinum opinberu stofnunum (Skattstofunni, Tollstjóraembættinu).

Eftir tilkynningu frá Skattstofunni um álagningu á virðisaukaskatti var haft samband við skattstjórann í Reykjavík og óskað eftir skýringum á umræddri skattaálagningu og samkvæmt hvaða lögum þessi álagning væri. Eftir athugun skattstjórans og viðtal við undirmenn sína bað hann (skattstjórinn) margsinnis afsökunar á mistökum er orðið höfðu og gaf skriflega viðurkenningu á að komið hefði verið á skrifstofuna og málið afgreitt.

Þrátt fyrir þessa afgreiðslu skattstjórans fór embætti tollstjórans út í innheimtuaðgerðir er leiddu til fjárnámsaðgerða án viðvörunar af hálfu tollstjóraembættis.

Eftir að upplýst var um meint fjárnám var af hálfu aðalfulltrúa Borgarfógetans í Reykjavík (S. S.) ráðlagt að áfrýja málinu til Hæstaréttar til að fá málinu hnekkt þar og væri það eina útgönguleiðin.

Var málinu áfrýjað til Hæstaréttar 9. janúar 1991 með aðstoð lögmanns. Krafan var að hnekkt yrði ólöglegri álagningu á virðisaukaskatti, ólöglegri innheimtu ólöglegs skatts og ólöglegt fjárnám.

Tvívegis kom lögmaðurinn og upplýsti að Hæstiréttur hefði neitað að taka málið fyrir. Þetta væri ekkert mál, var afsökun Hæstaréttardómara.

Var þess krafist að lögmaðurinn gerði þriðju tilraun og kæmi þessu máli í gegn um Hæstarétt og skattaálagningu og fjárnáminu yrði hnekkt.

Þá brá svo við að málið var tækt til afgreiðslu dómsins. Niðurstöður dómsins lágu fyrir 2. október 1992.

Höfðu hinir siðblindu dómarar Hæstaréttar fundið hjáleið til að klóra yfir mistökin (eða ásetningsbrot þeirra) sem orðið höfðu og jafnframt yfirhylming á lögleysunni. Niðurstaðan var að nota kynlíf innheimtustjórans fyrir Tollstjóraembættið sem neyðarútgang. Varð niðurstaða dómsins að vegna opinbers samfaraleyfis innheimtustjórans hafi hann verið vanhæfur til að annast innheimtustarfið fyrir tengdaföður sinn, en hann var giftur dóttir tollstjórans í Reykjavík.

Hinir siðblindu réttarfarsnauðgarar Hæstaréttar töldu ekki ástæðu til þess að setja ofan í við stjórnendur embættanna tveggja Skattstofunnar og Tollstjóraembættisins fyrir lögleysuna heldur var notast við kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar innheimtustjóra sem neyðarútgang og leikfang.

Því má spyrja:

1. Hvernig ætluðu hinir siðblindu dómarar Hæstaréttar Pétur Hafstein, Guðrún Erlendsdóttir og Guðmundur Jónsson að klóra sig út úr þessu vandamáli, er varðar löglausar aðgerðir af hálfu dómaranna, ef Jón H.B. Snorrason hefði haft opinbert samfaraleyfi við einhverja aðra konu en dóttir tollstjórans?

2. Hvað lá til grundvallar framferðis dómara Hæstaréttar að neita (hunsa) afgreiðslu tvívegis á áfrýjun málsins þar til þeir fundu kynlífslausnina?

3. Hvað var til fyrirstöðu hjá Hæstarétti að úrskurða að um ólögmæta álagningu virðisaukaskatts og ólöglegt fjárnám hafi verið að ræða, eins og krafan var um af hálfu fjárnámsþolanda og málið þar með út úr heiminum?

Ennfremur er rétt að spyrja dómara Hæstaréttar sem eru án virðingar: Hvort þolendur fjárnámsins hafi skuldað þann skatt sem málið snýst um og hvort álagning skattsins hafi verið lögleg aðgerð þar sem eftir úrskurð Hæstaréttar var Tollstjóranum heimilt að halda áfram innheimtuaðgerðum með nýjum innheimtustjóra sem ekki var vanhæfur vegna tengsla við tollstjórann?

Það ber sérstaklega að athuga að krafa þolanda fjárnámsins var að ólögleg álagning skatts og ólöglegt fjárnám yrði úraskurðað ólöglegt athæfi af hálfu ríkisstofnana svo og fjárnámsaðgerð Borgarfógeta.

Þolanda fjárnámsins kom ekkert við kynlíf Jóns H.B. Snorrasonar. Kynlíf Jóns var hans einkamál, hvað varðar þolanda fjárnámsins, þótt það yrði að leikfangi í óskiljanlegri niðurstöðu Hæstaréttardómaranna. Ef eitthvað var ólöglegt við kynlíf Jóns var það í valdi framkvæmdavaldsins að annast þann þátt án afskipta þolanda fjárnámsins.

Mál þetta sýnir framferði og ólöglegar aðgerðir sem einkenna íslenska dómstóla, Hæstarétt og Héraðsdóm. Það er að lögbrot af hálfu hins opinbera er löglegt lögbrot.

Rétt þykir að það komi skýrt fram að úrskurður Borgarfógeta í Reykjavík, núverandi sýslumaður, um fjárnám hefur sama gildi og dómur sem fellur í héraðsdómi. Það hefur aldrei þótt ásættanlegt að vera dæmdur til refsingar saklaus eins og í þessu fjárnámi. Því er svívirðing dómara Hæstaréttar með vanhæfisdómi í þessu máli óásættanleg og skal leiðréttast með góðu eða illu (óafturkræfu ofbeldi).

Niðurstaða dómsins um vanhæfi innheimtustjórans er dæmigerð niðurstaða dómara þar sem vanhæfið þjónar þeim sem hefur slæman málstað (slæma samvisku) að verja eins og í þessu máli með Tollstjóraembættið og Skattstofuna.Vanhæfi getur aðeins átt rétt á sér þegar það (vanhæfið) getur, eða hefur gert, að halla réttu máli. Í þessu máli þjónaði siðblinda dómaranna þeim sem brutu lög. Ef sá vanhæfi er lögbrjótur er úrskurður dómara um vanhæfi óskiljanlegur eins og í því tilfelli sem hér um ræðir.

Rétt þykir að fram komi að áritun á skjal það sem lagt var fyrir Borgarfógetann í Reykjavík vegna fjárnámsins var ekki sannleikanum samkvæmt, m.ö.o. má kalla það falsað skjal. Þennan þátt vildi Hæstiréttur hylma yfir því það er ekki sama hver skráir ósannindi þegar kemur að úrskurði dómara.

Þeir dómarar sem hér eru nafngreindir eru siðblindir, ærulausir réttarfarsnauðgarar og hafa í þessu máli ekki farið að gildandi lögum (í gildi 1990-1991) um störf dómara samkvæmt sambærilegu ákvæði 24. greinar laga nr. 15/1998 um að : Við úrlausn máls fara þeir ((dómarar –innskot greinarhöfundar)) eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra.

Var farið að lögum af hálfu siðblindra dómara með vísan til dómsorða í máli nr. 15/1991 að draga saklausa manneskju (dóttir tollstjórans) inn í lögbrot sem aðrir höfðu framið viljandi eða óviljandi?

Fá dómarar aukagreiðslur fyrir að dæma ríkisstofnunum í hag í dómsmálum?

Af hálfu dómstólsins (dómaranna) var megin krafa áfrýjanda málsins ekki tekin til greina, um að hnekkja ólöglegum aðgerðum af hálfu tveggja stofnana, heldur var hugarfóstur dómaranna um kynlíf innheimtustjórans notað sem átylla (leikfang) við úrskurðinn.

Hvernig er hægt að sætta sig við það að dómarar við íslenska dómstóla komi óorði á íslenskt réttarfar með siðblindu og utanlagadómum auk þess að draga saklausar manneskjur inn í dómsúrskurði án nokkurs tilefnis. Það voru siðblindir dómarar sem blönduðu dóttir tollstjórans inn í dómsmál án nokkurs tilefnis og konan hafði ekkert unnið sér til óhelgis nema að vera dóttir föður síns.

Siðleysi ríkisvaldsins, ríkisstjórnar, dómara og Alþingis, í þessu máli er að hafa hunsað í mörg ár óskir um friðsamlega lausn á málinu, og mörgum öðrum sambærilegum málum um utanlaga afgreiðslur dómsmála. þetta er því opinberun á því stjórnleysi og siðleysi er ríkir í landinu þar sem dómarar ganga sjálfala í sínum ódæðisverkum.

Niðurstaða í þessu máli er sönnun fyrir þeim leikaraskap sem á sér stað í réttarsölum á Íslandi og kallast „Rússnesk rúlletta“.

Þess ber að geta að úrskurði í dómsmáli verður samkvæmt lögum landsins aðeins áfrýjað til æðra dómsstigs til að fá röngum úrskurði hnekkt.

Hvert á að áfrýja svívirðilegri afgreiðslu Hæstaréttar Íslands í umræddu máli og sambærilegum málum? Afgreiðslu dómstóls (Hæstaréttar) sem er ljótt brot á gildandi lögum um að allir þegnar ríkisins séu jafn réttháir fyrir gildandi lögum. Friðhelgi dómara varðandi lögbrot þeirra, vísvitandi eða af gáleysi, samkvæmt 32. grein laga um dómara er svívirðileg afgreiðsla Alþingis á ákvæðum laga um að allir þegnar skuli vera jafnir gagnvart gildandi lögum í landinu.

Það er illskiljanlegt að dómarar getið stundað óhæfuverk (vísvitandi lögbrot) sín áratugum saman í skjóli löggjafarsamkundunnar sem kölluð er Alþingi. Hafa dómarar leyfi Alþingis til að haga sér eins og úlfapakk innan um vopnlausa þegna landsins?

Eru sumir þegnar landsins jafnari en aðrir fyrir lögunum eins og svínin í frægri sögu?

Rétt þykir að spyrja:

Hvað eru margi dómar kveðnir upp á Íslandi á hverju ári þar sem siðblindan ræður ríkjum eins og í þessu máli og öðrum málum sem kært hefur verið út af en ekki gildandi lagabókstafur?

Er hægt að ætlast til þess að þegnar landsins virði landslög þegar Hæstaréttardómarar virða hvorki gildandi lög í landinu né stjórnarskrá. (framhald seinna).

Reykjavík 23. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík