Meindýr glæpaverka 10. hluti.

Hverjir eru lögbrjótar?

Eru allir þegnar landsins skyldugir til að fara að gildandi lögum landsins varðandi samskipti við aðra þegna landsins?

Eru einhverjir þegnar landsins undanþegnir þeirri meginreglu að fara eftir gildandi lögum í landinu?

Byssuhugrekkið er eignað lögbrjótum sem nota byssur til að ógna samfélags þegnum sínum til að hlíða fyrirmælum þeirra sem lifa á byssuhugrekki.

Einn er sá hópur manna sem öðlast hugrekki í gegnum stöðu sína við störf í æðstu stöðum samfélagsins (hinir skikkjuklæddu dómarar) . Þessir menn komast upp með að fremja sín ódæðisverk, í skjóli þess ótta er þessir menn valda þegnum samfélagsins með misgjörðum sínum, í krafti stöðu sinnar.

Þessi hópur manna er arftakar valdníðinga fyrri alda er gátu fangelsað, pyntað og aflífað samborgara sína fyrir það að gagnrýna framferði valdastéttarinnar. Hér er átt við hluta af þeim sem hafa fengið titilinn „dómari“.

Ekki er það svo að allir þeir sem bera titilinn dómari misbeiti valdi sínu í skjóli þess ótta sem embættið veitir. Sem betur fer eru til undantekningar og þeir finnast sem ekki hefur verið sannað á að hafa misbeitt valdi sínu.

Þeir eru þó allt of margir meðan einn finnst sem misbeitir valdi sínu samborgurum sínum til tjóns.

Þessir tjónvaldar sem lifa á hugrekki misbeitingar valds eru mannleysur þegar svipt er af þeim hempunni og vesalmennið kemur í ljós.

Mörg undanfarin ár hefur verið kært framferði nafngreindra aðila innan dómarastéttarinnar án þess að stjórnendur landsins hafi fengist til að rannsaka hin meintu lögbrot.

Dómarar eiga samkvæmt gildandi lögum í landinu að fara eftir þeim lögum eins og aðrir þegnar samfélagsins en vegna þess ótta er skikkjan veldur öðrum þegnum landsins hafa þeir ekki enn þá verið stöðvaðir í sínum ódæðisverkum.

Óttinn og ástandið er svo slæmt í samfélaginu að þeir sem bera titilinn lögmaður (lögmenn) eru svo óttaslegnir eða huglausir að enginn þeirra treystir sér til að fara sem lögmenn fyrir málarekstri í dómskerfinu gegn dómara.

Tveir úr hópi margra lögmanna sem leitað hefur verið til höfðu kjark til að tala hreint út í trausti þagmælsku um hverjir þeir væru. Sögðu báðir að ef þeir tækju að sér mál gegn dómara vegna misgjörða hans gætu þeir hætt sem lögmenn. Eftir slík málaferli kæmu þeir (lögmennirnir) aldrei máli í gegnum dómskerfið með jákvæðri niðurstöðu fyrir umbjóðendur sína vegna hefndaraðgerða af hálfu dómara og þeir væru samhentir í slíkum gjörðum. Er þar skýlaus sönnun fyrir ummælum fyrrverandi Hæstaréttardómara, Jóns Steinars Gunnlaugssonar varðandi hefnigirni af hálfu dómara ef ekki er tekið þegjandi og hljóðalaust við misgjörðum þeirra.

Spyrja má hvort þegnar Íslands séu skyldugir til að taka þegjandi við ódæðisverkum sem framin eru af manni (persónu) sem ber titilinn dómari. Ástandið er slíkt að þau embætti sem þegnarnir eiga að snúa sér til með kærumál er varða lögbrot dómara og annarra æðstu manna samfélagsins, lögreglan og Ríkissaksóknari, hunsa (neita) að taka til rannsóknar slík mál ((er varða lögbrot dómara og annarra æðri embættismanna ríkisins)).

Hvert eiga þegnar samfélagsins að snúa sér með kærur um lögbrot framin af dómara þegar framkvæmdavaldið neitar að sinna lagaskyldum sínum?

Því má spyrja eru þessir aðilar (dómarar og aðrir æðri stjórnendur landsins) friðhelgir og fyrir utan lög og rétt, sem gildir í landinu fyrir aðra þegna þess, eða eru þessi embætti (rannsóknaraðilar), lögregla og Ríkissaksóknari (stjórnendur þeirra) að hylma yfir lögbrot þessara aðila og slík mál (niðurstöður rannsókna) megi ekki koma fyrir sjónir almennings?

Það hefur vakið undrun margra, er fylgst hafa með málum, að hinir nafngreindu lögbrjótar skuli ekki hafa stefnt mér fyrir ærumeiðingar. Hefur þeim verið sagt að ekki sé hægt að meiða æru ærulausra manna.

Hefur þetta aðgerðarleysi, þeirra sem bornir eru sökum, gefið hinum undrandi mönnum tilefni til að komast að þeirri niðurstöðu að allar ásakanir sem fram hafa komið eigi við rök að styðjast og það sé skortur á æru.

Undirritaður hefur ekki undrast hugleysi þeirra lögbrjóta sem nafngreindir hafa verið því það er með þá eins og aðra lögbrjóta að hugrekkið þrýtur þegar þeir verða fyrir mótspyrnu og einhver þorir að standa í hárinu á þeim. Sannast það sem sagt hefur verið að lögbrjótar eru innst inni hugleysingjar og mannleysur sem brotna niður við minnsta mótlæti.

Er þá komið að löggjafarsamkomunni og framkvæmdavaldinu að skera úr um það hvort allir þegnar landsins séu settir undir sömu lög eða hvort sumir séu jafnari en aðrir samanber svínin í frægri sögu.

Mörg óhæfuverkin hafa verið unnin vegna valdníðslu æðstu manna ríkis samkvæmt mannkynssögunni. Því má spyrja hvort nauðsynlegt sé að grípa til þeirra ráða að aflífa eitt af meindýrunum til þess að stjórnendur landsins vakni til lífsins og setji alla þegna landsins undir sömu lög en hafi ekki svín (dómara) jafnari en aðra þegna landsins?

Einn gárunginn sagði að mannleysurnar væru að bíða eftir því að ég sigldi inn í hin eilífu veiðilönd og reyndu þeir allt til að þegja í hel smánina sem yfir þeim hvíldi.

Því er best svarað að enginn friður verður, á meðan ég tóri, fyrr en málin verða leiðrétt. Refsing til handa lögbrjótunum er í höndum framkvæmdavaldsins og verður svo ef lausn finnst. Ef enga lausn er að finna af hálfu stjórnvalda er refsivaldið í höndum þeirra er hafa orðið fyrir ódæðisverkum hinna ákærðu.

Lögbrot vegna mistaka er hægt að fyrirgefa en ódæðisverk framin af ásetningi verða vart fyrirgefin og fyrnast aldrei. Það er ódæðisverk að misnota aðstöðu sína (sbr. dómarar) til að valda öðrum þegnum landsins tjóni af ásetningi.

Reykjavík 21. mars 2015

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12-2

109 Reykjavík.

Meindýr glæpaverka 9. hluti.

Þar sem ekki hefur komið fram vilji stjórnvalda til friðsamlegrar lausnar á þeim málum sem kærð hafa verið vegna utanlagadóma og réttarfarsnauðgana af hálfu dómara hins íslenska réttleysis er nauðsynlegt að fara þá leiða að svæla meindýrin út. Verður látið reyna á það hvort hugrekki valdníðinga réttarkerfisins nái út fyrir misþyrmingar þeirra á réttarkerfinu í réttarsal og skjóli embættanna. Þeir aðilar sem ákærðir eru hafa notið skjóls af embættum sínum við ódæðisverk sín sem eru mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður. Samkvæmt ákvæði 32. greinar laga um störf dómara eru hinir siðblindu og gjörðir þeirra á ábyrgð ríkisins og þeir sjálfir ábyrgðalausir. M.ö.o. lög landsins ná ekki yfir ódæðisverk þeirra nema ábyrgð ríkisvaldsins. Þeir eru friðhelgir nema þeir verði aflífaðir af þeim sem níðingsverk þeirra (dómaranna) hafa bitnað á. Glæpir sem framdir eru af þeim sem hafa komið sér í starfstöður sem taldar eru til æðstu stjórnenda ríkisins fást ekki rannsakaðir af lögreglu eða Ríkissaksóknara þar sem verið er að hylma yfir framin lögbrot þessara aðila.

Á það skal bent sérstaklega að margir íslenskir þegnar hafa verið sviptir embættum fyrir minni sakir en hér um ræðir.

Dómstóll er stofnun sem á að skera úr um það hvernig túlka eigi ákvæði tvíræðni laga með hliðsjón af því hvernig samskipti þegnanna eigi að vera á friðsamlegum nótum og á úrskurðurinn eingöngu að vera með tilliti til lagabókstafarins.

Einn dómur skal gilda hvað varðar skilning á því atrið laga sem úrskurðað er í.

Dómari hefur ekkert leyfi til þess að víkja frá orðanna hljóðan í gildandi lögum. Dómari sem horfir framhjá gildandi lögum, eins og einn sagðist gera (((S.T.M. sagði að það væri horft fram hjá því þótt reikningur fyrir matsgerð kæmi frá fyrirtæki))), er lögbrjótur og réttarfarsnauðgari.

Ég mun sýna hér sambærilega framkomu hvað varðar fyrirlitningu og lítilsvirðingu gagnvart embætti Hæstaréttar, Héraðsdóms Reykjavíkur, Héraðsdóms Reykjaness og starfsmönnum þeirra og mér hefur verið sýnd af siðblindum réttarfarsnauðgurum, er starfa eða hafa starfað hjá þessum embættum, með utanlaga dómum sínum. Verður engin breyting þar á af minni hálfu fyrr en viðurkenning og skrifleg afsökunarbeiðni liggur fyrir af hálfu stjórnvalda og stjórnenda þessara embætta hvað varðar lögbrot þessara aðila sem ákærðir eru svo og greiðsla bóta vegna kostnaðar og tjóns er þeir hafa valdið þolendum utanlagadóma með sinni siðblindu svo og dráttarvexti af útlögðum kostnaði, auk þess greiðslu miskabóta.

Það skal viðurkennt að það er erfitt fyrir suma dómara að viðurkenna sóðalega og siðblinda framkomu sína við dómsuppkvaðningar vegna þeirrar smánar er slíkt veldur þeim en slíkir menn eiga að hugsa áður en hrokinn og hefndarþörfin tekur völdin í skítugu sálarlífi þeirra.

Verður erfitt að sjá það að um hafi verið að ræða mistök í starfi af hálfu þessara aðila þar sem ekki hefur fengist leiðrétting á þeim utanlaga dómum sem hafa verið kveðnir upp. Er í öllum tilvikum mönnum ljóst öðrum en siðblindum dómurum að um er að ræða lögbrot þar sem ekki hefur verið farið eftir ákvæðum gildandi laga um störf dómara.

Það hefur verið viðurkennt sem reisn hverrar persónu er verður á mistök ef hún (persónan) biðst afsökunar og gerir sitt besta til að leiðrétta mistökin. Þeir sem hér eru til umræðu, sem siðblindir, hafa hafnað og hunsað að viðurkenna að um mistök hafi verið að ræða og því er um að ræða ótvíræðan ásetning þessara aðila að fremja þau lögbrot er þeim eru eignuð og eiga því engar málsbætur.

Ég á von á því að aðilum sem ásakaðir eru mislíki og reyni að beita ákvæðum laga um meiðyrði vegna þess sem hér er skrifað. Við slíkum þankagangi er rétt að hafa það hugfast að framsetning dómara um að þessi og hin ummælin séu dæmd dauð og ómerk eru jafn auðvirðuleg og syndaaflausn kirkjunnar fyrr á öldum. M.ö.o. að um mútugreiðslur er að ræða til friðþægingar eins og aflátsgreiðslur til syndafyrirgefningar kirkjunnar. Orð sem sögð eru eða skrifuð (svo og aðrar athafnir mannsins) standa á meðan nokkur talar eða skilur tungumálið og þar með dómsorð utanlagadóma.

Sú persóna sem fær fullnægingu við orðskrúð dómara sem lýsir sögð eða skrifuð orð dauð og ómerk er á andlegu stigi eiturlyfjasjúklings sem er á trippi í sæluvímu eiturlyfja.

Umræddar persónur sem kallaðir eru dómarar hafa engan rétt til þess að misnota starfsaðstöðu sína til að svívirða þegna þessa lands með siðblindu sinni í gjörðum sínum sem eru andstætt gildandi lögum í landinu.

Í íslenskum lögum er hvergi hægt að finna heimild fyrir þá sem kallaðir eru dómarar til að svívirða gildandi lög í landinu með siðblindum utanlaga dómum sínum en skýrt ákvæði um að dómari skuli aðeins dæma eftir lögum landsins. Hver sá dómari sem hefur vanvirt lög landsins er nauðgari laganna, m.ö.o. réttarfarsnauðgari.

Það er eins með marga íslenska dómara og núverandi páfi lýsir undirmönnum sínum. Hann lýsir þeim sem óheiðarlegum framapoturum sem svífist einskis til þess að ná meiri völdum og níðast á þeim sem minna mega sín. Það sama á við um marga íslenska dómara.

Þar sem mér á að vera tryggt málfrelsi og tjáningarfrelsi samkvæmt stjórnarskrá mun ég ekki skirrast við að beita því gegn þeirri svívirðulegu lágkúru sem íslenskt réttarkerfi hefur verið þvingað niður í af siðblindum óþokkum, kallaðir dómarar, og kemur best fram í skoðunum landsmanna á gæðamati réttarkerfisins. Það að aðeins um 25% þjóðarinnar lítur jákvæðum augum á réttarkerfið sýnir svo ekki verður um villst að þessi 25% er sá hluti þjóðarinnar sem nýtur góðs af utanlagadómum og siðblindu hins íslenska réttarkerfis.

Í íslenskum lögum finnst ekki stafur um það að dómari skuli úrskurða um merkingu orðs eða orða sem ekki stendur í lögunum. Öll afskipti dómara er varða merkingu orðs eða orðasambanda sem ekki standa í lagabókstafnum lýsir siðblindu viðkomandi dómara og slíkt framferði er brot samkvæmt 24. gr. og 32. gr. laga um störf dómara (dómstóla). Á það skal bent sérstaklega að pólitískar ranghugmyndir manna um merkingu einstakra orða eiga ekki að hljóta hagsmunatengdan úrskurð dómara.

Ég er við því búinn að dómarar hafi talið hve oft hefur verið minnst á réttarfarsnauðgun, siðblindu, mannréttindaþjófnað o.fl. og hugsanlega séu þeir búnir að reikna út sektarfjárhæðina fyrir þau ummæli.

Ekki er ástæða til að óttast slíkan útreikning því viðkomandi dómari er að reikna út eigin siðblindu og réttarfarsnauðgun.

Nöfn hinna ákærðu eru eftirfarandi og kæruatriði:

Pétur Hafstein fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðrún Erlendsdóttir fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur Jónsson fv. Hæstaréttardómari mál 15/1991 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Guðmundur L. Jóhannesson fv. héraðsdómari mál (sjópróf) frá 4. janúar 1993 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Eggert Óskarsson héraðsdómari mál M-51/2001 (siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Sigurður T. Magnússon fv. héraðsdómari mál E-13455/2002 siðblindu, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ásgeir Magnússon héraðsdómari mál E-08318/2007 og E-08319/2007 (siðblindu, mannorðsmorð, mannréttindaþjófnað, réttarfarsnauðgun).

Ragnhildur Hjaltadóttir ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu var að hylma yfir lögbrot þegar hún neitaði að áfrýja úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar 4. janúar 1993 vegna þeirrar hneisu er það ylli Rannsóknarnefnd sjóslysa þegar upplýst yrði um framlagningu falskra yfirlýsinga tveggja nefndarmanna.

Jón H. B. Snorrason starfsmaður lögreglunnar á Höfuðborgarsvæðinu braut lög varðandi innheimtu fyrir Tollstjóraembættið þegar hann gaf falska áritun á skjal sem notað var til úrskurðar á ólöglegu fjárnámi (fjárkröfu án neinnar lagastoðar nema fölsun gagna).

Komi til málaferla á grundvelli meiðyrðalöggjafar verður það fyndinn málarekstur þar sem allir dómarar eru vanhæfir til að úrskurða í málunum vegna tengsla og stéttarsambanda. Þessi sambönd dómara innbyrðis sem samstarfsaðila gera þá vanhæfa og með aðkomu þeirra yrði um að ræða að lögbrjótarnir fengju dómsvald í eigin lögbrotum, m.ö.o. sjálfdæmi. Er málið flóknara en það því allir löglærðir í landinu eru vanhæfir vegna stéttartengsla þar sem margir þeirra bíða eftir að komast í stöðu dómara eða hæstaréttardómara.

Spurt hefur verið af lögspekingum hvaða máli þetta skipti þessi kærumál sem hér eru lögð fram.

Þessi spurning lýsir þeirri fasista skoðun sem einkennir marga löglærða aðila.

Samkvæmt því er það ekki lagabókstafurinn sem ræður heldur spennan sem ræður ríkjum í dómssal í því að spila rússneska rúllettu. Spennan er ríkir við málflutning fyrir dómi er aðalatriðið og því orðskrúði sem einkennir málflutning óháð því hvert eðli máls er sem deila málsaðila snýst um. Lagaspekingarnir fá greitt hvort sem mál vinnst eða tapast.

Ekki er enn ljóst hvort þeir sem ákærðir eru hafi kjark til þess að leita á náðir dómstóla á grundvelli meiðyrðalöggjafar eða hvort reynt verði að þegja málin í hel vegna þeirrar smánar er það ylli sakborningum að opinbera þá siðblindu er viðgengist hefur í réttarsölum á Íslandi.

Ísland er fasistaríki með því stjórnarfyrirkomulagi sem viðgengst þar sem vald auðsins ræður en ekki lýðræðisríki þar sem gildi laganna (eða lagabókstafanna) eru í heiðri höfð.

Að klappa á rass á konu hefur kostað menn embætti en fölsun og notkun falsaðra skjala og brot á mannréttindum fólks af hálfu dómara er ekki refsivert og allt gert til að hylma yfir slík lögbrot.

Rétt þykir að geta þess að skriflegar sannanir eru fyrir hendi varðandi öll lögbrotin sem kært er út af.

 

Reykjavík 17. mars 2015.

Kristján S. Guðmundsson

Árskógum 6 12—2

109 Reykjavík.

Íslendingar aðrir en dómarar og stjórnendur landsins.

Hafa Íslendingar gert sér grein fyrir því að sumir sem taldir eru þegnar þessa samfélags eru ekki ábyrgir vegna misgjörða og ódæðisverka er þeir fremja. Er þar um að ræða dómara og aðra æðstu stjórnendur þessa lands.

Slík lögbrot eiga að rannsakast af lögreglu og Ríkissaksóknara samkvæmt lögum en þau embætti og Innanríkisráðuneytið hindra rannsókn vegna þeirrar smánar er slíkt myndi valda stjórnkerfinu ef upplýst yrði um ódæðisverkin.

Þessir „hinir ósnertanlegu“ hafa samkvæmt lögum rétt til að fremja ódæðisverk sín án þess að hinn almenni borgari hafi möguleika til að ná fram rétti sínum.

Er málum svo komið að dómarar og aðrir slíkir geta stolið eigum manna, svipt þá mannréttindum á svipaðan hátt og fógetar og aðrir valdsmenn á miðöldum gerðu með eignaupptöku, fangelsi og lífláti ef gagnrýnt var ofríki og misbeiting valds af þeirra hálfu.

Það verður að teljast undarlegt þegar löggjafarsamkundan Alþingi samþykkir lög af þeim toga sem lög um dómstóla eru.

____________________________________________________________________________________

 

LÖG : 1998 nr. 15 25. mars 32. gr.

Um refsiábyrgð dómara vegna háttsemi hans í embætti fer eftir almennum hegningarlögum og sérákvæðum annarra laga.

Verði athafnir dómara í starfi eða athafnaleysi öðrum til tjóns ber ríkið á því bótaábyrgð eftir almennum reglum. Dómari verður ekki sjálfur krafinn um bætur, en ríkinu er þó heimilt að gengnum áfellisdómi að beina að honum framkröfu, enda hafi ásetningsverk hans leitt til bótaskyldu.

Við rekstur mála samkvæmt framangreindu skal fara eftir almennum reglum.

_____________________________________________________________________________________

Af þessu er ljóst að það eru ekki dómarar sem eru ábyrgir vegna siðblindu og ódæðisverka þeirra við uppkvaðningu dóma heldur er það ríkið, þ.e. hinir almennu þegnar landsins, sem eru ábyrgir vegna greiðslu skaðabóta sem af ódæði dómara gæti hlotist. Það sem kórónar ósvífnina í lögunum er að dómarar skulu skera úr um sekt viðkomandi. M.ö.o. það er sjálfdæmi í slíkum málum.

Þeir sem láta sér koma það til hugar að dómari í máli gegn öðrum dómara muni fara að lögum frekar en siðblindur samstarfsaðili hans, sem er á sakamannabekk vegna misbeitingar dómsvaldsins, eru í stöðu almúgamanna á dögum alræðisvalds kirkjunnar.

Það er siðblinda þegar dómari fer ekki að gildandi lögum.

Það er ódæðisverk af hálfu framkvæmdaaðila, dómara, að misnota valdastöðu sína og valda öðrum tjóni með aðgerðum sem eru brot á gildandi lögum í landinu.

Er ljóst af þessum lögum að ætlast er til að þeir sem komast í stöðu dómara séu fyrir utan lög og rétt hvað varðar framkvæmd sinna ódæðisverka. M.ö.o. þeir eru ósnertanlegir gagnvart því að framfylgja ólögum og utanlagadómum sínum í landinu. Þeirra ódæðisverk (dómara) eru lögleg ódæðisverk þar sem enginn dómari kemur til með að áfellast starfsfélaga sinn í stöðu dómara fyrir ódæðisverk.

Í samræmi við þetta eru alþingismenn ekki ábyrgir fyrir mistökum eða ásetningsbrotum við setningu laga og því tjóni er slík lagasetning veldur samfélaginu. Af framanrituðu er siðblinda aðalsmerki þeirra sem stjórna landinu, löggjafarvaldi, dómsvaldi og framkvæmdavaldi og þegnarnir réttlausir. Hin svokölluðu mannréttindi þegnanna samkvæmt lögum eru minna virði en verðgildi þess bleks sem fer í að prenta ákvæði laga um mannréttindi.

Það verður að teljast undarlegt að á tuttugustu og fyrstu öld sé enn þá við lýði yfirgangur og siðblinda af hálfu þeirra sem falið er að stjórna samfélagi manna eins og á sér stað á Íslandi.

Veldi þúsund ára ríkis Nazista og ríki fasista á Ítalíu auk ríkis kommúnista í USSR hrundu öll vegna mannréttindabrota og ódæðisverka stjórnenda landanna, það er tímaspursmál hvenær Fasistaríkið Ísland hrynur vegna ódæðisverka stjórnenda landsins.

Þrátt fyrir ákvæði laga um að úrlausn máls fari eingöngu eftir lögum eru lögin meðhöndluð samkvæmt geðþóttaákvörðunum dómara án möguleika þeirra til leiðréttinga er dómari veldur tjóni með utanlaga afgreiðslu máls.

24. gr.laga.

Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra. Dómsathöfn verður ekki endurskoðuð af öðrum nema með málskoti til æðra dóms.

Eins og ákvæði lagagreinar er orðað gefur það dómara enga leið út fyrir orðanna hljóðan í lögunum til geðþótta ákvörðunar vegna hatursfullrar hefnigirni í garð málsaðila.

Eins og greinin er orðuð á málsaðili enga leið til leiðréttingar á utanlagadómi sem kveðinn er upp í Hæstarétti. Til er dómstóll sem staðsettur er á meginlandi Evrópu svokallaður Mannréttindadómstóll. Þótt sá dómstóll hafi rassskellt íslensk stjórnvöld (dómsvald) nokkrum sinnum þá kemst sá dómstóll ekki yfir nem um 5% af öllu þeim málum er beint er til hans og er það eins og að spila í rússneskri rúllettu að leita þangað.

Skúringadeildir hins íslenska réttleysiskerfis eru þrjár. Þær eru dómstólaráð, nefnd um dómarastörf og endurupptökunefnd. Þessar þrjár stofnanir hafa það hlutverk að hvítþvo utanlagadómara sem kalla má ódæðismenn. Þrátt fyrir allítarlega leit að máli, sem þessar skúringadeildir hafa fengið til umfjöllunar vegna kærumála á hendur dómurum, finnst ekkert mál þar sem dómari hefur ekki verið hvítskúraður af skúringadeildunum. Þetta gerist þrátt fyrir að skriflegar sannanir séu fyrir hendi varðandi gróf lögbrot af hálfu dómara.

Erum við komin þar á það stig er ríkti á fyrri öldum þegar veraldlegir valdsmenn og kirkjunnar höfðingjar níddust á landslýð að eigin geðþótta allt í eigin hagnaðarskyni.

Ásakanir á hendur dómara sem kæmist inn í réttarsal yrði á grundvelli sjálfdæmis þar sem enginn dómari legði í það að úrskurða að um lögbrot dómara væri að ræða og eiga á hættu ofsóknir og einelti af hálfu samdómara sinna. Hefnigirni dómara sem Jón Steinar Gunnlaugsson lýsir í skrifum sínum er sönnun þess hvernig ástandið er í dómsmálum. Svínin (dómararnir) úr sögu Orwells, Animalfarm, eru ljóslifandi í íslensku réttarfari.

Á meðan ekki er komið á nokkurs konar kviðdómi, þar sem löglærðir aðilar yrðu ekki á meðal þeirra, sem fjallaði um kærumál á hendur dómurum fyrir mannréttinda þjófnað og önnur ódæðisverk við uppkvaðningu utanlagadóma, verður ekkert gert til að stemma stigu við því glæpsamlega athæfi er viðgengst innan réttarkerfis á Íslandi.

Hvort dómurum tækist að múta slíkum hópi mann til að horfa fram hjá lögbrotum þeirra er spurning sem erfitt er að svara.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Hvað eru lög?

Spurning þessi er sett fram vegna svara sem fengist hafa frá stjórnendum hins íslenska rollu-lýðveldis. Ísland er ekki bananalýðveldi heldur rollulýðveldi.

Eftir leit að svörum við hvernig túlka beri ýmis ákvæði gildandi laga og fá svör um það að ekki sé hægt að gefa tæmandi svör við spurningum fer málið að vandast.

Eru lög til að fara á einn veg eftir þeim í daga en á annan hátt á morgun?

Ætlast er til þess að hinn almenni borgari fari eftir því sem talið er gildandi lög í landinu en þegar óskað er skýringa frá stjórnvöldum á óskýru orðalagi í lögum er fátt um svör.

Þegar svar frá ríkjandi stjórnsýslustofnunum við fyrirspurn þegnanna er svarið að það sé ekki í verkahring viðkomandi stofnunar að svara þegnunum að stofnunin veiti ekki almenna lögfræðiþjónustu. Af hálfu stofnunarinnar er bent á að leita til lögmanna til þess að fá spurningum svarað en þó sé ljóst að ekki er hægt að svara öllum spurningunum með afgerandi hætti.

Þeim er ljóst sem lifað hafa í rollulýðveldinu Íslandi að skoðanir lögfræðinga á merkingu orðanna hljóðan í gildandi lögum í landinu eru eins margar og fjöldi lögmanna er.

Því er spurt hvaða skýring er sú rétta?

M.ö.o. þá þarf hinn almenni þegn að ráða lögmann sem krefst margfaldra launa hins almenna borgar fyrir hverja klukkustund sem viðkomandi lögmaður ákveður auk þess að hafa sjálfdæmi í því að ákveða tímalengd sem hann telur sig þurfa til verksins.

Hvað eru lög ef greiða þarf stórar fjárhæðir til þess að fá að vita hvað felst í lögunum?

Að auki er það svo samkvæmt svari frá ríkisembætti að lögin séu svo óljós að ekki er hægt að svara spurningum með afgerandi hætti. Embætti þar sem starfsmenn þess embættis fara út í fjárnám hjá borgurunum á grundvelli falsaðra gagna sem lögð eru fram og þegnarnir réttlausir.

Í ljósi þessa sem hér er komið fram að samþykkt laga af Alþingismönnum, fyrir þegnana að fara eftir, er með slíkum vanköntum að vonlaust er að fara eftir þeim þar sem túlkanir á því hvað sé rétt og hvað rangt í framkvæmd eða gjörðum þegnanna viti enginn.

Því er spurt er réttarfarið í landinu í samræmi við ofangreindar upplýsingar. Svarið er:

„Já“. Lög á Íslandi eru samin sérstaklega til þess að hægt sé að teygja þau og toga til að þjóna ákveðnum valdaklíkum í landinu og er ein valdaklíkan (Mafían) notuð til þess að úrskurða (dæma) t.d. að bankarán sem framið er af innanbúðar stjórnendum sé löglegt bankarán á sama tíma sem utangarðsmaður er ákærður fyrir að stela blóðmörskepp vegna hungurs.

Valdaklíkurnar eru fleiri en ein og það gert til að villa um fyrir hinum almenna borgara. Hverjar eru svo þessar valdaklíkur: Valdaklíkurnar eru m.a. stjórnsýslustofnanir ráðuneyta, lögregla, Ríkissaksóknari, sýslumannsembættið, dómarar, lögmannastéttin og allt er þetta undir stjórn þeirra sem ráða yfir fjármagni þjóðarinnar.

Hinn almenni þegn íslensks samfélags virðist vera leikfang valdaklíkunnar því flesta skortir hugrekki til að takast á við lögleysu valdaklíkunnar.

Dómstólar eru ein valdamesta klíkan í íslenskri Mafíu með innanborðs siðblinda einstaklinga sem túlka lög og reglur, sem borgurunum eru settar til að fara eftir, að eigin geðþótta aðeins til að þóknast eigin hagsmunum og tengdra aðila.

Lög eru túlkuð á einn veg í dag þar sem það þóknast dómaranum en á morgun á annan veg þegar það þjónar dómaranum eða einhverjum vensluðum eða tengdum dómaranum.

Hér með er óskað eftir leiðbeiningum frá heiðarlegum þegn á Íslandi hvernig á að fara eftir þeim lagagreinum sem hafa óteljandi skilgreiningar en þó sé ljóst samkvæmt túlkun stjórnvalda að ekki er hægt að svara öllum spurningunum (túlkunum á lagagreinum) með afgerandi hætti.

Fjölmiðlar sem kallaðir hafa verið fimmta aflið í þjóðfélaginu eru undir járnhæl fjármagnseigenda og öll gagnrýni á hið siðspillta framferði MAFÍUNNAR fæst ekki birt á þeim vettvangi.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru stjórnmálamenn amlóðar.

Aldraðir á Íslandi eru baggi á þjóðinni að mati íslenskra stjórnmálamanna. Þeir sem stjórna landi og hafa stjórnað síðustu áratugi hafa eingöngu hugsað um eigin hag og sinna en lítið hugsað um þarfir hins almenna borgara.

Þessir eiginhagsmunaseggir hafa sólundað einum til tveimur milljörðum af skattpeningum þjóðarinnar til þess að kaupa sér bitlinga í Brussel á sama tíma og ekkert fé fæst til þess að hlúa að þeim öldruðu í landinu.

Amlóðar ríkisstjórnar Jóhönnu Sigurðardóttur sáu ekkert annað en vel launaða bitlinga í Brussel og ætluðu að fórna sjálfstæði þjóðarinnar fyrir slíkar tignarstöður.

Þessa peninga, einn til tvo milljarða, hefði mátt nýta betur og byggja yfir bráðnauðsynlega starfsemi eins og ummönnunarheimili fyrir aldraða sem ekki eru færir um að sjá um sig sjálfir.

Ekki virðast þeir sem tóku við stjórninni hafa rænu á að sinna þessum þáttum hins mannlega lífs betur en forverar þeirra því fjármunum er ausið í margskonar gæluverkefni sem þingmenn nota til að kaupa sér atkvæði.

Það hörmungarástand sem orðið er varðandi aðbúnað aldraðra sem lifa það að verða lítt eða ekki sjálfbjarga og þurfa umönnun stærstan hluta sólarhringsins er stjórnendum þjóðarinnar til skammar. Það er þjóðinni sem heild til skammar að kjósa sífellt slíka amlóða til að stjórna landinu sem ekki hugsa um neitt annað en eigin hag og sinna.

Stjórnsýslan kom á stofn starfsemi sem kallað er vistunarmat. Á þessi starfsemi að annast það að vinsa úr þá sem talið er að þurfi frekari umönnun en aðrir. Ekki er hægt að sjá að alltaf sé þar farið rétt að málum því dæmi eru um að fólki hafi verið mismunað í þessu mati og er sagt að þar ráði miklu hversu sannfærandi grátur aðstandenda er eða jafnvel einhverjir annarlegir hagsmunir matsaðila.

Til þess að létta á samviskuleysi stjórnenda er rétt að benda á sögu um geimskip sem skrifuð var fyrir 40 árum. Í för þessarar geimstöðvar um himingeiminn kom upp vandamál vegna offjölgunar geimfaranna en afurðir til að lifa af voru takmarkaðar svo og rými. Stjórnendur geimfarsins gripu til þess ráðs að skipa nefnd sem ætlað var það hlutverk að velja úr þá einstaklinga sem ekki var talin þörf á til starfa lengur um borð og senda þá í endurvinnslu. Voru einstaklingarnir valdir úr og sóttir af vélmennum og fluttir í endurvinnslustöðina þar sem þeir voru frystir þar til nýta þurfti þá. Má segja að þetta hafi verið mannúðlegri aðferð gagnvart eldra ósjálfbjarga fólki en það sem amlóðar í stjórn landsins bjóða upp á í dag.

Þótt aðstandendur ósjálfbjarga eldri borgara séu allir af vilja gerðir til að hlúa að sínum nánustu eru fæstir í aðstöðu til þess að veita þá aðstoð sem þörf er á. Sumt af þessu eldra fólki er algjörlega ófært um að sinna sínum þörfum og þarf sérstakt eftirlit.

Aðilar samtaka jómanna voru forsjálir á sínum tíma þegar hin svonefndu DAS-heimili voru reist. Amlóðarnir í stjórn landsins sáu ofsjónir yfir þeim dugnaði sem þar kom fram og kúguðu þeir samtökin til að afsala sér yfirráðarétti yfir heimilunum í hendur stjórnvalda.

Eftir þá valdníðslu stjórnvalda að yfirtaka DAS-heimilin hefur stefnan verið niður á við hvað varðar aðbúnað aldraðra og er nú svo komið að brýn þörf er á að koma amlóðunum frá völdum ef þeir ekki sjá sóma sinn og gera betur í að sinna þörfum eldri borgara.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Eru þeir afætur íslensks samfélags númer tvö?

Í framhaldi af grein undirritaðs frá sunnudegi komu athyglisverðar upplýsingar fram í fréttum þriðjudaginn 27. jan. 2015.

Í fréttinni var fjallað um möguleika fólks að eignast eigið húsnæði og þá einkanlega ungt fólk eða fólk sem hugðist kaupa sína fyrstu eign.

Það sem vakti athygli voru þær upplýsingar að erfiðleikar fólks fælust í eiginfjár stöðu þess þar sem kaupandinn verður að leggja fram sem eigið fé 15—20% af kaupverði/matsverði fasteignarinnar. Aðalupplýsingarnar í fréttinni var það að ekki væri tekið mark á fjárframlagi foreldra, systkina eða annars skyldfólks til að hjálpa til við húsnæðiskaupin þegar kæmi að greiðslumati. Ef ekki væri um eigið framlag kaupenda fengju aðilar ekki lán hjá lánastofnunum. Þ.e. að viðkomandi þurfti að sanna með skattframtali að hann /hún væri eigandi fjárins.

Er þar komið skýrt fram að einstaklingar eiga ekki að eiga fasteignir heldur skulu þær lagðar undir hin mörgu svokölluðu fjarfestingarfélög sem hafa frá bankahruni keypt upp stóran hluta af fasteignum í Reykjavík í þeim tilgangi að leigja út á okurkjörum og byggt upp hótel á ólíklegustu stöðum.

Spurningin er hvaðan fengu þessir aðilar fjármagn til að greiða fyrir fasteignirnar? Urðu þessir aðilar ekki fyrir skakkaföllum af völdum bankaránanna eða eru þetta aðilar sem fengu eftirgefna marga milljarða af lánsfé er þeir höfðu fengið fyrir bankaránin?

Þurftu þeir ekki að fara í greiðslumat og ganga í gegnum þá niðurlægingu sem það okurkerfi bankanna er. Þessu greiðslumatskerfi var komið á í þeim tilgangi að skaffa tekjur fyrir bankana?

Það má velta því fyrir sér hvort þarna sé á ferðinni ræningjaféð og því hafi verið komið fyrir undir koddum fjármálamannanna á meðan verið var að svæfa almenning með margs konar tilbúnum ósannindum um hið meinta bankahrun. Þetta hafi aðeins verið hreint bankarán til þess að ná völdum í fjármálum þjóðarinnar.

Frásögn Víglundar Þorsteinssonar um hið meinta misferli með sýndaraðgerðum við endurreisn bankanna ætti að vekja landsmenn til umhugsunar hvort átt hafi að þvinga þjóðina inn í gapandi gin Efnahagsbandalagsins eins og var krafa Jóhönnu Sigurðardóttur og taglhnýtinga hennar með mislukkuðum Icesafe-samningum sem hefði gert endanlega út um sjálfstæði Íslendinga og hefði verið endurtekning á árinu 1262.

Þetta er verðugt umhugsunarefni fyrir sanna Íslendinga sem meta sjálfstæði meira virði en bitlinga í Brussel fyrir Jóhönnu og hennar fylgifiska.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Eru þeir afætur íslensks samfélags?

Eru íslenskir Alþingismenn hreinar afætur í íslensku samfélagi. Þeir hafa gengið langt fram í að tryggja eigin afkomu í samfélaginu. Þetta hafa þeir gert með því að leggja á skatta sem er ekkert annað en hrein eignaupptaka eða þjófnaður.

Einstaklingur sem er fjárráða hefur ekki frjálsan ráðstöfunarrétt yfir eigum sínum nema að nafninu til. Afskipti náhandar hins íslenska samfélags birtist skýrt í hinum fjölmörgu sköttum sem lagðir eru á aðeins til að tryggja velferð hinna mörgu afæta í íslensku samfélagi.

Sem dæmi um framferði hinna mörgu afæta verða hér nefnd nokkur dæmi.

Ef einstaklingur vinnur sér inn 1,5 milljón króna umfram nauðþurftir og á eftir skatta nálægt einni milljón sem hann er talinn hafa ráðstöfunarrétt yfir. Langi þennan einstakling til að láta gott af sér leiða og gefa þessa milljón krónur sem hann á afgangs til styrktar barni, barnabarni eða hverjum öðrum íslenskum þegn þá birtist náhöndin (afætan) og krefst þess að sá er þiggur gjöfina gefi hana upp til skatts og verður að greiða um 400.000 kr. í skatt til að halda uppi velferð hinna mörgu afæta. Gjafþegi á því aðeins eftir um 600.000 kr.

Af 1,5 milljón er þá eftir um 40% fjármagnsins til rástöfunar. Með öðrum orðum að tekjuskatturinn sem ríkið heimtar er um 60%. Ofan á þetta kemur 25% virðisaukaskattur ef peningarnir eru nýttir til annars en nauðþurfta sem gera nálægt 120.000 krónur. Hin raunverulegu verðmæti sem gjafþeginn heldur eftir er um 30% af þeim tekjum sem lagðar eru til grundvallar.

Svo undrast menn það að ásókn sé í það sem kallast svört atvinnustarfsemi og þurfa ekki að greiða uppihald afætanna.

Fleiri afætuskattar eru í gangi og má þar helst nefna 10% erfðafjárskatt sem bitnar aðallega á þeim sem ná að nurla saman einhverjum verðmætum á lífsleiðinni og hafa ekki lögfræðingastóð á launum til að koma fjármunum fyrir í skattaskjólum. Einnig er afætuskatturinn sem kallaður er fjármagnstekjuskattur upp á 20%. Þessi skattur er lögfest eignaupptaka ef ekki þjófnaður til þess fjármagna eyðsluhít afætanna.

Sú skattaáþján sem viðgengst á Íslandi hefur leitt til þess að þeim fjölgar sífellt sem þykir hagstæðast að eiga ekkert og lifa á framlögum hins meinta velferðarkerfis.

Rétt þykir að minnast á söluskatt /virðisaukaskatt. Þegar verið var að ljúga þennan skatt inn á íslenska þegna var af hálfu afætanna á þingi sagt að yrði söluskattur samþykktur kæmi hann í staðin fyrir tekjuskattinn sem yrði afnuminn í áföngum. Velflestir Íslendingar voru ánægðir með það að fé sem aflað yrði nýttist hverjum og einum að eigin ósk. Þeir sem vildu kaupa það sem hugurinn girntist greiddu skattinn hinir gætu safnað undir koddann og sofið vel. Eldra fólk sem man tilurð söluskattsins sem breytt var í virðisaukaskatt nokkrum árum síðar fögnuðu væntanlegu afnámi tekjuskattsins. Reyndin hefur orðið önnur. Bæði tekjuskattur og virðisaukaskatturinn hafa verði hækkaðir í hlutfalli við fjölgun og aukna velferð afætanna í stjórn landsins.

Þegar talað er um að almenningur þurfi að spara meira er aldrei orðað sparnaður við rekstur afætukerfisins. Mætti að skaðlausu fækka þingmönnum um eða yfir 70% og ýta við þeim sem eftir yrðu að það sé ætlast til þess að þeir vinni fyrir kaupinu sínu. Ef horft er á sjónvarp frá þingfundum Alþingis er yfir 80% af því sem þar er sagt slíkt bull að ástæðulaust er að halda áfram þeirri atvinnubótavinnu sem þar fer fram. Bullið í þingmönnum sem sjónvarpað er hefur engan annan tilgang en að reyna að kaupa atkvæði þegnanna með tilefnislausu bulli sem á ekkert skylt við lagasetningu sem á að vera meginhlutverk Alþingis.

Væri nær að hafa um 20-30% af fjölda þingmann á þingi sem gerðu ekkert annað en annast það að samþykkja lög sem væri hægt að fara eftir en ekki það óskiljanlega þrugl sem komið hefur frá þessum 63 þingmönnum á undanförnum árum. Stór hluti af lögum sem samþykkt hafa verið af Alþingi á síðustu áratugum eru svo illa orðuð að hinir löglærðu þegnar samfélagsins túlka lögin hver eftir sínu höfði. Þau eru svo illa samin af ásetningi eða gáleysi svo hægt sé að túlka þau eftir því hvað hentar hinum ýmsu hagsmunaaðilum á hverjum tíma.

Rétt þykir að benda á þá fjölgun dómsmála sem orðið hefur á síðustu áratugum sem má rekja til orðalags laga sem túlka má út og suður auk þess sem ekkert er að marka dómsniðurstöður því þær eru ekki ætlaðar til að auðvelda samskipti þegnanna sem var tilgangurinn með lagasetningu í upphafi. Niðurstöður dómstóla eru að stórum hluta happa og glappa aðferðin eða rússnesk rúlletta því dómur í dag vegna atviks er á allt annan veg á morgun þótt um sambærilegt tilvik sé að ræða.

Tímabært er að skera niður atvinnubótavinnuna sem fram fer á Alþingi og víðar.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Meindýr glæpaverka 7. hluti. Framhald vegna umræddra mála er kært er út af.

Hvort taka þurfi dómara og berja þá til þess að þeir fari að lögum er í höndum ráðuneytis og Alþingis.

Dómarar eiga ekki að vera ósnertanlegir. Slík framkoma eins og sýnd hefur verið af dómurum leiðir fyrr en seinna til alvarlegra árekstra er kostað geta mannslíf. Er kallað af ráðandi lögbrjótum í stjórnum ríkis - - hryðjuverk.

Það var aldrei meiningin með setningu laga að þegnarnir ættu að segja hvað fælist í lagasetningunni. Lagasetning á að vera það skýrt orðuð að þegnarnir skilji lögin. Ef það slysast við lagasetningu að orðalag megi túlka á tvo vegu er það dómara að skera úr um hvor merkingin það sé sem á að gilda. Einu sinni úrskurður dómara um túlkun á lagagrein gildir svo lengi sem viðkomandi lagagrein er í gildi og hjá öllum öðrum dómurum.

Dómari á ekki að geta úrskurðað um eina túlkun á lagagrein í dag og aðra túlkun á morgun eða ef einhver málsaðili sem dómaranum er illa við fái aðra túlkun en gildandi lög kveða á um. Dómari er ekki til að úrskurða um þekkingu þegnanna á lagaákvæðum heldur til að úrskurða um það hvaða túlkun samkvæmt lögum eigi að leggja í sérhvert atvik sem ágreiningur verður um svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum.

Þjófnaður Björgólfs öreiga er sambærilegur við þjófnað Björgólfs ríka og skal meðhöndlast á sama veg.

Það að ekki eru samræmdar dómaframkvæmdir innan dómstóls eða dómstóla um sambærileg úrlausnarefni (deiluefni) sýnir hve alvarlegir agnúar eru á réttarkerfinu.

Þjófnaður Björgólfs fátæka er ekki samkvæmt dómsniðurstöðum samskonar þjófnaður og þjófnaður Björgólfs prests eða forstjóra.

Þjófnaður af bankabókum að fyrirskipun úr ráðuneyti (ráðherra samkvæmt lögregluskýrslu) er ekki meðhöndlað af ákæruvaldinu (Ríkissaksóknara) á sama hátt og þjófnaður soltins utangarðsmanns á blóðmörskepp.

Skemmdarverk Baldvins öreiga er ekki sama og skemmdarverk Baldvins ríka að mati dómara.

Ættar og vinatengsl að ógleymdri óvild og hatri dómara út í málsaðila þróast í dómsúrskurðum eins og skolpræsarottur ef ekki verður spyrnt við fótum og leiðréttir rangir dómar.

Er það umhugsunarefni fyrir stjórnendur þjóðarinnar þegar dómarar eru staðnir að því að breyta skráningu í gerðarbók dóms án þess að þess sé getið sem breytingar.

Með tilkomu tölva til skráninga og hætt var að lát þá sem mættir voru í dómþingi kvitta fyrir að rétt væri bókað er opið fyrir dómara að breyta bókun eins og gert hefur verið.

Ekki skiptir þá máli hversu þýðingarmikil breytingin er í sjálfu málinu. Það er gjörningurinn sem slíkur sem er alvarlegur og er á svipuðu plani og óaðgæsla í framburði vitnis. Hvort sex ára fangelsi yfir dómara fyrir að breyta rangri bókun án þess að það komi fram á skráningarskjali er umhugsunarefni, en lögbrot engu síður en rangur framburður vitnis vegna óaðgæslu í framsetningu.

Það má einnig geta þess að afgreiðsla lögreglunnar er ámælisverð og skýrslur hinna löglærðu er afgreiða gögn frá embættinu er á sama lága plani og annað í réttarkerfinu. Mun ég ekki fara út í skýringar á því nema ástæða verði gefin til þess. Er það verðugt verkefni fyrir þá sem fara yfir þessi gögn að finna út úr þeim rangfærslum er þar koma fram.

Af framanrituð, vegna umræddra mála, er ljóst hvernig dómskerfið hefur brugðist og úrskurðir dómara andstætt gildandi lögum.

Fölsuð gögn notuð til ranglátrar niðurstöðu, mannréttindi ekki virt með niðurstöðum dóma sem eru ekki byggðir á gildandi lögum.

Málsaðilar sviptir eigum sínum á milljónum króna verðmætum með gróflegri misnotkun þess valds sem dómurum eru fengin.

Þeir sem halda því fram að málarekstur fyrir dómi sé og eigi að vera einvígi á milli lögfræðinga andstæðra aðila og dómari eigi að skera úr um það hvor fari með sigur af hólmi eiga að fara sjálfviljugir í geðrannsókn og leita sér lækninga.

Þeir sem halda því fram að dómarar hafi leyfi til þess að brjóta lög og vísa síðan til þess að hægt sé að áfrýja málinu til Hæstaréttar er vísbending um að réttarkerfið er réttleysiskerfi þar sem allsráðandi er það sem kallast “rússnesk rúlletta”.

Til eru þrjú þvottakerfi í dómsmálum eitt kallað Dómstólaráð og annað kallað Nefnd um dómarastörf og þriðja þvottastöðin er kölluð Endurupptökunefnd. Þessar stofnanir eru aðeins til að hvítþvo þær misgjörðir dómara sem kært er út af en ekki til að aðstoða þegnana við að ná fram stjórnarskrár bundnum rétti sínum gegn utan laga afgreiðslu dómara.

Ekki er það svo að allir dómarar falli undir það mat að vera óhæfir til starfa. Við mikil kynni af dómurum í 15 ára samvinnu við dómstóla eru allmargir prýðis menn/konur að störfum. Bæði réttsýnir og glöggir á gildi laga. Ekki verða nöfn þeirra gefin upp til að koma þeim ekki í vanda við að umgangast starfsfélaga sem hafa miður gott orð á sér.

Við eftirgrennslan í dómskerfinu er sagt að farið sé yfir mál áður en þeim sé úthlutað og gengið úr skugga um að það sé þess eðlis að úrskurð dómara þurfi til. Vinsa úr mál sem er tilbúningur kröfuhafa eins og mál E-13455/2002. Ef dómaranefnan hefði ekki verið í hefndarhug hefði þetta mál aldrei fari af stað í kerfinu.

Sú heimska sem viðgengst í dómskerfinu að dómarar hafi leyfi til að láta fara frá sér margs konar vitleysur í uppkvaðningu dóma, til að mismuna fólki, og skýla sér svo á bak við hugleysið og segja “þú gast áfrýjað þessu máli til Hæstaréttar”. Þessi framganga dómara hefur leitt til þess að um fjórðungur þjóðarinnar ber traust til dómara og réttarkerfisins. Nálægt þrír-fjórðu hlutar þjóðarinnar bera ekkert traust til dómara og réttarkerfisins.

Þeir sem bera traust til dómara eru hugsanlega þeir sem hafa notið sér afgreiðslu dómara framhjá gildandi lögum.

Ástæða þess er það sem fram hefur komið í þessum málum.

Til frekari áréttingar um ganga mála í réttarsal undir stjórn dómara ber að geta þess að dómar eru ekki kveðnir upp samkvæmt lagabókstafnum.

Andstætt lagabókstafnum fara dómarar eftir því hver þekking málsaðila er á lagabókstafnum (mistúlkun laganna). Dómarar eru aðeins með sínum úrskurði að segja að þessi eða hinn lögmaðurinn stóð sig betur í málflutningi og hafði betri talanda, og meiri orðaforða en úrskurða ekki um ágreiningsefnið er leiddi til málshöfðunar.

Orð dómara sem hann lét út úr sér í viðtali :: „Þú hefur bara verið með lélegan lögmann“ . --- Þetta segir allt um hvers konar vinnubrögð dómara viðhafa. Afgreiðsla dómarans byggist á málskrúði (fagurgala) málflutningsmanna sem hafa mismunandi talanda.

Það er ekki nóg að segja dómara hvert ágreiningsefnið er. Það þarf að tíunda það kvaða lagagrein hafi verið brotin og ráða yfir miklum orðaforða um lagaruglið sem oft er þannig að lögmenn skilja ekki sjálfir hvað þeir eru að segja.

Eins og fram kemur í úrskurðum dómara í þeim málum er hér eru tekin fyrir er áberandi bókanir dómara á mótmælum lögmanna. Mótmælum í svokölluðum MATTLOCK-STÍL sem kenndur er við vinsælan bandarískan sjónvarpsþátt þar sem uppistaðan í þáttunum var mótmæli lögmanna á skýringum andstæðingsins.

Þetta þýðir að dómari kveður upp sinn úrskurð á grundvelli þekkingar og orðaforða þess eða þeirra er flytja málið og er þá óháð því hvað stendur í lagabálkum sem í gildi eru og varða ágreiningsefni. Ágreiningsefnið er aukaatriði. Það er ekki dæmt í máli á grundvelli þess málefnis sem deilt er um.

Málsmeðferð fyrir dómi er hreinn skrípaleikur. Dómarar skera einungis úr um þekkingu lögmanna og tjáningarmáta án þess að meginmálið skipti máli, það er ágreiningsefnið sem deilt er um.

Slík meðferð í úrskurði máls er ekkert annað en gróf blekking gagnvart þegnum þjóðfélagsins.

Það mætti fækka dómurum um 50% og einnig lögmönnum ef eitthvað væri að marka uppkvaðningu dóma sem kveðnir eru upp.

Dómar eiga að vera til að fyrirbyggja mistúlkun þegnanna á gildi laganna svo að þegnarnir geti farið eftir lögunum án árekstra. Vegna þess skrípaleiks sem fram fer í dómssölum hefur ætlunarverk með setningu laga og skipun á úrskurðarvaldi dómara mistekist.

Skemmdarverk sem unnið er á ekki að vera löglegt þótt vinir eða þeir sem eru nákomnir dómurum framkvæmi verknaðinn. Friðhelgi heimilis á að vera jafnt fyrir alla og ekki sér afgreiðsla fyrir vini dómara eða frændur.

Ef lögin eru ekki túlkuð af dómurum á sama veg fyrir alla þegna þjóðfélagsins eins og skýrt er kveðið á um í stjórnarskrá lýðveldisins er um lögbrot að ræða.

Að einn dómari geti haft sérskoðun á ákvæði laga eins og fram kemur varðandi úrskurð frá 11. janúar 2002 þegar dómstjórinn hefur allt aðra skoðun á sama málefni eins og fram kemur í bréfi hans um að máli M-51/2001 hafi lokið við framlagningu matsgerðar hinn 2. nóv. 2001 er dæmi um sirkussýningu dómskerfisins. En dómarinn endurskipaði matsmanninn þrátt fyrir að hann hafi vanrækt starfið og matsbeiðendur krafist þess að skipaður yrði nýr matsmaður samkvæmt ákvæði einkamálalaga 91/1991.

Slíkt ósamræmi í úrskurði dómara og viðhorfi dómstjóra sýnir að réttarkerfið í landinu er markleysa og í ætt við rússneska rúllettu.

Við ráðningu á lögmanni til að reka mál fyrir dómi biður lögmaðurinn um að skjólstæðingur sinn leggist á bæn og vonist til að ákveðnir dómarar verði ekki settir í málið. Slíkt viðhorf af hálfu lögmanna segir sína sögu um viðhorf til þess réttlætis sem ríkir á Íslandi. M.ö.o. rússneska rúllettan er ríkjandi í störfum dómastóla á Íslandi.

Það að niðurstaða sem menn fá í dómsmáli fari eftir því hvaða dómari fái málið til úrskurðar. Það þýðir að ekkert samræmi er í afgreiðslu mála fyrir dómstólum heldur happa og glappaaðferðin (rússneska rúllettan) hvaða dómaranefna fær málið til úrskurðar.

Meðferð máls M-51/2001 og E-13455/2002 er dæmigert fyrir þá heimsku og ósvífni er viðhöfð er af réttarkerfinu (dómstól/dómurum) gagnvart þegnum þessa lands. Mannréttindabrot við afgreiðslu mála nr. 15/1991 fyrir Hæstarétti, sjóprófi við Héraðsdóm Reykjaness hinn 4. janúar 1993 og mála E-08318/2007 og E-08319/2007 hjá Héraðsdómi Reykjavíkur, með notkun á fölsuðum gögnum er svo augljós auk mannréttindabrots í máli E-12192/2001, Héraðsdóm Reykjavíkur, þegar ofbeldið er lögleitt af dómara Grétu Baldursdóttur.

Ég geri mér ljóst að sumir koma til með að halda því fram að þetta sé bara röfl í mér vegna tapaðra mála. Tapaðra mála á grundvelli réttarfarsnauðgana.

Þeir sem þannig hugsa eru þeir sem hagnast á ranglætinu í þjóðfélaginu í formi mannorðsmorða og mannréttindaþjófnaðar.

Konurnar sem kvartaða hafa undan áreitni kirkjunnar manna voru mörg ár í sinni baráttu.

Það sem vekur undrun fólks í sambandi við kröfu dómara um að matsgjörð, sem dæmt er eftir komi frá matsmanni sem skipaður er af dómara, er afgreiðsla dómstóls í ofangreindum matsmálum M-51/2001 og E-13455/2002. Matsgjörðir dómkvadds matsmanns eru tvívegis (tvær matsgjörðir) dæmdar einskis virði og síðan hunsar embættið afgreiðslu á nýjum matsbeiðnum til að ljúka málinu.

Ekkert ákvæði finnst í lögum um þessa skyldu eða kröfu dómara aðeins heimildarákvæði. Ef þetta ákvæði í lögum um skyldu til að hafa kostnaðarmat dómkvadds matsmanns er óskað eftir ábendingu um það hvar í lögunum. Ættu dómarar að sjá sóma sinn í að skipa menn til starfans sem eru hæfir til að sinna starfinu og ekki að endurskipa amlóða eins og gert var í téðum málum.

Síðan kemur að því að dæma bætur vegna áætlaðs tjóns þá skiptir engu hvað stendur í matsgjörðinni. Undirritaður hefur sannanir fyrir því að dómarar skáru metið tjón, sem dómkvaddur matsmaður hafði komist að ætlað tjón væri, niður um rúm 50% af matsfjárupphæðinni. Þær sannanir eru í útgefnum dómum Hæstaréttar.

Mat á tjóni til fjár skiptir engu máli því dómarar fara ekkert eftir því. Mat og skipun matsmanna er aðeins skrípaleikur sem er tekinn upp af dómurum til að þykjast vera miklir menn. Mat dómkvadds matsmanns er einskis virði þegar kemur að meðhöndlun dómara á málinu. Þá er það hinn ósnertanlegi (dómarinn) sem ræður.

Þessi barátta er hafin. Hvort hún verður friðsamleg eða á annan hátt er í valdi ráðamanna þjóðarinnar á hverjum tíma. Það kemur að því að sé fólki misboðið eins og kannanir sýna varðandi traust á dómskerfinu þá verður bylting gerð. Hvort það verður búsáhaldabylting eða blóðug bylting ræðst af viðleitni stjórnvalda og Alþingis til að leiðrétta mistök og valdníðslu dómara.

Mistök dómara eiga þeir sjálfir að hafa manndóm í sér til að leiðrétta. Þar sem skortur er á manndómi, og ekki virðast sumir þeirra hafa samvisku eða “BESTU VITUND” eins og ætlast er til að matsmenn og hinn almenni þegn hafi, þá fer illa að lokum.

Ef það er framtíðar réttarfar á Íslandi að dómarar geti að geðþóttaákvörðunum svift þegnana eigum sínum með utanlaga afgreiðslum í dómum eða hunsað að afgreiða mál eins og matsmál árum saman leiðir það til þess að mál verða afgreidd með fyrri alda tækni að vega mann og annan.

Það að Héraðsdómur Reykjavíkur hafi ekki afgreitt matsmálin M-121/2003 og M-140/204 eins og matsbeiðnirnar hljóða upp á, að dómari úrskurði um gildi matsgerðar og þóknun fyrir matsgjörð samkvæmt ákvæði laga nr. 91/1991, sýnir hver niðurlæging dómstólsins er. Allar bréfaskriftir við embættið sýna hvers konar hringlandi á sér stað innan embættisins.

Hvort ástæða verði gefin af stjórnvöldum til vígaferla vegna aðgerðarleysis kemur í ljós. Verði ekki fundin friðsamleg lausn á þessum málum með leiðréttingum og bótum fyrir fjárhagstjón er aðilar hafa orðið fyrir er ekkert annað eftir en að vega mann og annan að hætti fornmanna. Sjálfdæmi dómara í eigin lögbrotum kemur aldrei til greina.

Eftir kynni af dómurum (hinum ósnertanlegu) og dómstólum og störfum þar í 50 ár þá verð ég ekkert undrandi þótt fréttir berist einn dag um að dómari hafi verið aflífaður vegna ólöglegs athæfis í starfi.

Hinir ósnertanlegu eru snertanlegir.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri.

Verðtryggð lán og endurreikningur á skuld.

Íslenskir skuldarar verðtryggðra lána frá því fyrir bankaránin er framin voru, fyrir október 2008, hafa flestir fengið upplýsingar um það hvað þeim er boðið upp á að kröfurnar verði lækkaðar með hliðsjón af yfirlýsingu Framsóknarmanna fyrir síðustu kosningar.

Eftir að niðurstöður lágu fyrir frá þeim aðilum er fengið var það verkefni að endurmeta verðhækkun umræddra lána er rekja megi beint til umrædds bankahruns hefur skuldendum verið boðið upp á að samþykkja umrædda útreikninga á grundvelli niðurstaðna er hverjum skuldanda hefur verið sendur í tölvupósti. Sett er skilyrði að samþykkt verði með svokölluðum rafrænum skilríkjum.

Þeir sem ég hef rætt við hafa fengið upplýsingar um það hvað það er há upphæð er viðkomandi stendur til boða að skuldin verði lækkuð ef viðkomandi samþykki það sem stendur til boða.

Þar sem engar upplýsingar fylgja með hvaða forsendur eru lagðar til grundvallar niðurstöðu nefndarinnar eða þeirra sem vinna að útreikningum á lækkun þá veit viðkomandi skuldari ekkert um hvað hann er að samþykkja nema upphæðina sem birt er.

Hafa flestir skuldarar verið ánægðir með að fá lækkun skuldarinnar án þess að geta gert sér neina grein fyrir því hvort umrædd lækkun sé í samræmi við lækkun annarra að teknu tilliti til skuldarfjárhæðarinnar við hrunið.

Með ö.o. að ekki er hægt fyrir skuldendur að gera sér neina grein fyrir því hvort sanngirni hafi ráðið niðurstöðunni eða happa og glappa aðferð „rússneskrar rúllettu“ hafi ráðið ferðinni.

Staðreyndin er sú að ekkert samræmi er í afgreiðslu málanna með vísan til þess að skuld eins í október 2008 er ekki sambærileg við skuld annars manns í október 2008. Er um að ræða geðþótta ákvarðanir og hanteringar þeirra sem unnið hafa að svokölluðum leiðréttingum á lánunum án nokkurs samræmis á skuldastöðu einstaklinganna. Er lítið eða ekkert samræmi á milli fjárhæðar á lækkun skulda með vísan til skuldastöðu einstaklinganna. Ef tveir eða fleiri aðilar skulduðu svipaða fjárhæð við hrunið er ekkert samræmi í lækkun skuldafjárhæðar á milli aðila með hliðsjón af skuldarfjárhæð 2008.

Sú sérkennilega krafa stjórnenda á endurreikningi verðtryggðra lána er að viðkomandi skuldari samþykki lækkunina. Er sú krafa einungis gerð til að koma í veg fyrir að viðkomandi geti seinna meir höfðað mál á hendur ríkinu vegna mismununar á leiðréttingu á öðrum sambærilegum lánum og sambærilegum fjárhæðum.

Með vísan til ofanritaðs ætti hver einasti skuldari að krefjast þess að fá afrit af öllum útreikningum og forsendum sem notaðir voru við afgreiðslu umræddrar lækkunar til að geta gert sér grein fyrir því að ekki hafi verið um geðþótta ákvörðun að ræða við útreikning lækkunarinnar.

Ef heiðarleiki hefði ráðið förinni við endurreikning lána hefði verið nægjanlegt að upplýsa um fjárhæð lækkunarinnar án þess að krefjast samþykkis hvers og eins lántakanda.

Samhliða þessum aðgerðum til lækkunar á verðtryggðum lánum vegna bankahrunsins hefur verið beitt kúgunaraðferð af hálfu ríkisins með kröfu um að allir þeir sem samþykkja umræddar lækkanir noti það sem kallað er rafræn skilríki. Það er ekki svo að ríkisvaldið veiti umrædd rafræn skilríki heldur er einstaklingi fært á gulldiski til framtíðar að hafa stjórn á landslýð með útgáfu umræddra rafrænna skilríkja.

Í skilmálum að umræddum rafrænum skilríkjum er þess getið að útgefendur umræddra skilríkja áskilja sér rétt til að krefjast gjalds í framtíðinni fyrir hverja notkun á umræddum skilríkjum. Auk þess má geta þess að umrædd rafræn skilríki virka ekki alltaf og eru bara nafnið eitt.

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri.

Málfrelsi -- tjáningarfrelsi.

Í fjölmiðlum er uppfullt af yfirlýsingum um að verja tjáningarfrelsi vegna þess óhugnanlega atburðar er varð í París fyrir skemmstu.

Uppvöðslusemi hinna vandlátu sem telja sig berjast fyrir tjáningarfrelsi er brosleg í ljósi þess að þetta sama fólk vill ekki tjáningarfrelsi um annað en það sem fellur að þeirra skoðunum.

Umræða eða umfjöllun um málefni, sem eru utan við áhugasvið þessa fólks, er hindrað eftir því sem tök eru á af hálfu þessara vandlætingarsinna.

Íslendingar eru gjarnir á að tjá sig um mannréttindabrot í öðrum ríkjum og lýsa vanþóknun sinni á öllum gjörðum þarlendra aðila ef þeir telja sér misboðið. Þetta fólk og þar með stjórnendur fjölmiðla, sem ráða því hvað birt er, eru slíkir hræsnarar að vandfundin er meir hræsni.

Á sama tíma og þessir aðilar hindra skoðanir annarra á hvað séu mannréttindi þótt ótvíræð lagaákvæði fjölþjóðalaga og samþykkta séu fyrir hendi er lýsandi dæmi um þann óheiðarleika sem á sér stað varðandi tjáningarfrelsi í íslenskum fjölmiðlum.

Stjórnendur íslenskra fjölmiðla hafa hindrað (neitað að birta) fréttir af mannréttindabrotum sem framin eru af íslenskum stjórnvöldum (dómstólum) vegna undirlægjuháttar stjórnenda fjölmiðla eða af ótta við hefndaraðgerðir af hálfu þessara aðila sem stjórna (dómara).

Undirritaður hefur til margra ára reynt að koma á framfæri í fjölmiðlum upplýsingum um mannréttindabrot af hálfu hins íslenska dómskerfis en af hálfu fjölmiðla hefur verið reynt að hindra slíkt (þagga niður) með ritskoðunum.

Svo virðist vera sem ekki séu allir jafn réttháir til að tjá sig því eftir margra ára tilraunir undirritaðs við ritskoðun fjölmiðla virðist viðurkenning Jóns Steinars Gunnlaugssonar hrl. fyrrverandi Hæstaréttardómara á neikvæðu framferði af hálfu dómara, þar sem mannréttindi hafa verið brotin á íslensku þegnum, hafi rofað til hjá stjórnendum fjölmiðla. Verður fróðlegt að fylgjast með hvort stjórnvöld (þríhöfða þursinn) vinni að því að mannréttindi séu í heiðri höfð á Íslandi en ekki hinn fasistíski valdhroki sem einkennt hefur íslenskt réttarfar og þar með störf dómara sem telja sig vera guði (ósnertanlega) í íslensku samfélagi.

Framferði dómara hefur einkennst af stjórnlausri valdníðslu og mannréttindabrotum þar sem ekki hefur verið farið eftir gildandi lögum við dómsuppkvaðningar heldur geðþótta dómara og broti á gildandi lögum um störf dómara. Þegar fjallað er um mannréttindabrot erlendis í fjölmiðlum ættu stjórnendur þeirra að líta sér nær og leyfa umfjöllun um mannréttindabrot á Íslandi sem eru miklu fleiri en fólk gerir sér grein fyrir þar sem það hefur ekki sjálft orðið fyrir hefndaraðgerðum af hálfu dómara sem svífast einskis.

Vegna þöggunar af hálfu íslenskra fjölmiðla á mannréttindabrotum á Íslandi telja sumir að Ísland sé réttarríki. Hið sanna er að Ísland er fasistaríki þar sem ákveðinn hluti þjóðarinnar (dómarar) þarf ekki að hlíta íslenskum lögum og þurfa ekki að standa reikningsskil á lögbrotum sínum eins og þorri landsmanna þarf.

Kristján S.Guðmundsson

fv. skipstjóri