Hvað er öryggi?

Þessi spurning virðist vefjast fyrir mörgum og einkum þeim sem telja að allt öryggi felist í neyðarbúnaði.

Sem dæmi um neyðarbúnaðs blindu er atvik er varð við ökupróf fyrir ekki alllöngu síðan. Nemandinn var með prófdómara í akstri og var ekið um götur Reykjavíkur og ýmsar þrautir lagðar fyrir nemandann. Gætt var að því að bílbelti væri spennt þótt beltin hafi orðið mörgum að bana við bifreiðaslys.

Þegar nokkuð var liðið á próftímann fann prófdómarinn að því við nemandann að hann væri of varkár og gaf í skyn að nemandinn ætti að sýna meiri áræðni í akstri.

Ef þetta eru vinnubrögð prófdómara í ökuleikni er engin undrun þótt tíðni tjóna í akstri hjá ungum ökumönnum sé eins há og raun ber vitni. Það hefur löngum verið vitað að slys hvort sem það er í akstri bifreiðar eða við ýmsa vinnu hefur verið af völdum óagaðra vinnubragða og fífldirfsku.

Af framansögðu ætti að byrja á að skóla þá sem settir eru í að dæma um áræðni ungra ökumanna og kenna þeim (ökukennurum/prófdómurum) öguð vinnubrögð. Það hefur verið vitað í langan tíma og áður en bifreiðar komu til sögunnar að aðgát og öguð vinnubrögð á öllum sviðum hefur gefið bestan árangur hvað varðar að komast hjá tjóni á mönnum og munum.

FLEST SLYS ER HÆGT AÐ VARAST

SLYS VERÐUR EKKI FYRIR TILVILJANIR

ÞAÐ ORSAKAST AF HÆTTULEGUM AÐSTÆÐUM

OG /EÐA

HÆTTULEGUM AÐGERÐUM.

Gleðilegt nýtt ár.

 

 

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 8. hluti.

Þar sem í fyrri greinum er getið um mislukkaða dómgreind í matsmanni skipuðum að Héraðsdómi Reykjavíkur er leiddi til langra málaferla varð af hálfu dómara Héraðsdóms Reykjavíkur að ná fram hefndum.

Geta má þess sérstaklega að dómarar sem nafngreindir hafa verið skömmuðust sín eða reyndu að fela sín ólöglegu verk með rangfærslum. Má þar benda á að skjal sem lagt var fram í þinghaldi var ekki áritað né merkt sem dómsskjal vegna þess að dómararnir skömmuðust sín fyrir mislukkað skjal. Um er að ræða matsgerð númer tvö sem lögð var fram samkvæmt frásögn dómara Eggert Óskarsson 27 maí 2002 og aftur í málaferli í maí mánuði 2003 , dómari Sigurður T.Magnússon. Báðir dómararnir (sjá fyrri greinar) skammast sín fyrir að hafa verið rassskelltir vegna vísvitandi lögbrota þeirra og hafa reynt að hylma yfir með því að fela það að skjalið hafi verið lagt fram. Skjal frá matsmanni sem lagt var fram í þinghaldi sem grundvöllur að fjárkröfu. Skjal sem dæmt var einskis virði.

Eftir hinar mislukkuð matsgerðir var aftur farið fram á að skipaður yrði matsmaður til að annast mat á tilteknum aðgerðum er áður hafði verið óskað eftir mati á og mislukkaðist í höndum dómara Héraðsdóms Reykjavíkur. Skipaður var matsmaður samkvæmt skrá embættisins nr. M-121/2003 en auk þess var send ný beiðni nokru síðar um skipan matsmanns vegna áframhaldandi skemmda af hálfu skemmdavargsins dagsett 27. ágúst 2004 og fékk nr. M-140/2004.

Í matsbeiðnum var þess krafist í ljósi fyrri tilrauna Héraðsdóms við skipun mislukkaðs matsmanns að af hálfu dómsins yrði metið gildi matsgjörðanna og þóknun fyrir matsgjörðirnar.

Af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur hefur þessu ekki verið sinnt í ljósi þeirrar smánar er embættið varð fyrir vegna tveggja tilrauna við skipun á matsmanni og ásetningur ráðamanna hjá Héraðsdómi Reykjavíkur að svæfa málið og svæfa frekari aðgerðir. M.ö.o. að eyðileggja frekari málarekstur fyrir matsbeiðendum. Þetta lýsir þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli embættisins þar sem ekkert vald er sem er fáanlegt til að taka á lögbrotum dómara.

Frá því 2003 og 2004 hafa legið fyrir óafgreiddar tvær matsbeiðnir hjá embættinu , Héraðsdómi Reykjavíkur, eða málin M-121/2003 og M-140/2004 og sýnir það hvers virði mannréttindi eru á Íslandi. Hefnigjarnir óþokkar (dómarar) ráða þar ríkjum og fremja lögbrot í skjóli embættisins. Má líkja þessu framferði þeirra við framferði stjórna Gaddafís í Líbíu og Saddams Hussein í Írak að undanskildum manndrápum þeirra kumpána.

Af hálfu lögmanns skemmdarvargsins var kvartað undan því að matsbeiðnirnar væru svo þröngt orðaðar að þær væru ósveigjanlegar.

Má þar vísa til fyrstu matsgerðar sem var sniðin fyrir lögmanninn E.U. en sú matsgjörð var hugarórar matsmannsins og í engu samræmi við matsbeiðni enda var hún dæmd sem slík eða einskis virði.

Mannréttindi þegnanna eru virt að vettugi ef það þjónar hefndarþörf þeirra sem klæðast bláum og svörtum skikkjum í vinnunni (þ.e. dómara).

Með vísan til þess sem hér er ritað kemur fram innra eðli margra íslenskra dómara að það er hefndarþorstinn sem ræður gjörðum þeirra en ekki lagabókstafurinn.

Þrátt fyrir ítrekaðar bréfaskriftir og símtöl við þá er ráða ríkjum í hinni auðvirðulegu stofnun hefur ekki enn þá 10 árum seinna fengist niðurstaða í þeim málum, er hér er getið um, af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur.

Þær greinar er fengið hafa fyrirsögnina Meindýr glæpaverka er aðeins hluti af málum þar sem mannréttindi hafa verið brotin af hálfu réttarþjóna (dómara) hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarfar. Verður látið reyna á það hvort eintómar mannleysur eru starfandi innan hins íslenska dómskerfis og hvort einhver viðbrögð verði til úrbóta í réttarkerfinu eða hvort grípa þurfi til enn harkalegri aðgerða til þess að stjórnendur sjái að sér.

Spurt er:

Til hvers eru lög ef dómarar þurfa ekki að far eftir þeim?

Eru lögbrot dómara æðri lögbrot en lögbrot hins almenna borgara?

Er dómurum heimilt að mismuna þegnum landsins með vísan til lögbrota þeirra?

Reykjavík 17. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 5. og 6. hluti.

Fyrirsögn þessi er tekin úr þekktri óperu (rússneskri) er fjallar um misbeitingu valds af hálfu ráðandi afla í þjóðfélaginu.

Fyrirsögnin á vel við lögbrot framin af íslenskum dómurum í réttarsölum og ber þar hæst Ásgeir Magnússon sagður Héraðsdómari í Reykjavík sem framdi sín lögbrot af tómum hefndarþorsta þar sem hann var afsagður sem dómari vegna tengsla við aðra lögbrjóta innan hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarkerfi.

Þess ber að geta sérstaklega að um er að ræða tvö sjálfstæð mál, með hvort sitt númer í málaskrá dómsins, er varða sama grundvöll að málarekstri auðvaldsklíku landsins. Um var að ræða misnotkun á fjármunum í vörslu banka.

Það að fara ekki að lögum, og falsa gerðarbók dómsins eins og téður Ásgeir Magnússon gerði og boða ekki til þinghalds eins og ráð er fyrir gert í lögum, setur hann á bekk með sekum skógarmönnum fortíðarinnar. Skóggöngumenn fortíðarinnar voru réttdræpir hvar sem til þeirra náðist. Voru menn dæmdir til skóggöngu fyrir minni sakir en umræddur Ásgeir Magnússon hefur gert í sínu starfi réttarfarsnauðgana. Réttarfarsnauðgun er misbeiting á valdi dómara í skjóli hinna ósnertanlegu að kveða upp dóm utan við lög landsins. M.ö.o. að misnota aðstöðu sína til að hygla öðrum eða í eiginhagsmunaskyni og fara ekki að gildandi lögum í landinu.

Meindýr glæpaverka og réttarfarsafglapa sem kallast réttarfarsnauðgun með utanlaga dómum sínum setur umræddan Ásgeir Magnússon á stall með SS böðlum Nasistaríkis Þjóðverja og NKVD böðla kommonista Sovétríkjanna.

Það læðist að manni sá grunur að hugsanlega hafi spilað inn í hans gjörðir persónulegir hagsmunir þar sem mótaðilar í umræddum málaferlum voru banki og stjórnendur banka og ekki hafi mátt koma fram við réttarhöldin þær upplýsingar sem voru fyrir hendi um fjármálamisferli innan bankans.

Kom það í ljós nokkrum mánuðum eftir uppkvaðningu utanlagadóma Ásgeirs Magnússonar að fjármálamisferli þeirra sem voru aðilar að málunum var af slíkri stærðargráðu að annað eins hafði ekki sést á Íslandi og voru langtum alvarlegri en fram kom í umræddri blaðagrein. Var af mörgum talað um, og kom fram í fjölmiðlum, að um bankarán af hálfu stjórnenda bankans hafi verið að ræða.

Þær upplýsingar sem voru fyrirliggjandi, en máttu ekki koma fram vegna ofríkis Ásgeirs Magnússonar sagðan Héraðsdómara, hefðu hugsanlega leitt til aðgerða fyrr og möguleiki að einhverju hefði verið hægt að bjarga af stuldi frá lífeyrissjóðnum, sem umrædd málaferli tengdust, í vörslu bankans upp á 40% af rástöfunarfé sjóðsins.

Það að persónulegt lán stjórnarformanns bankans frá lífeyrissjóðnum án nokkurra trygginga sýnir þá spillingu sem átti sér stað í réttarsölum hins íslenska réttleysis. Að upplýsingar um misferli af hálfu valdamanna eru bannaðar. Slíkt átti sér stað á öldum áður þegar líflát eða fangelsi var hlutskipti þeirra sem gagnrýndu valdastéttina.

Þar sem ekki hefur fengist friðsamleg lausn af hálfu ráðandi afla í landinu (stjórnvalda) á þeim utanlagadómum (réttarfarsnauðgunum) sem kveðnir hafa verið upp í réttarsölum hins íslenska réttleysis, þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir, er nauðsynlegt að grípa til harðari aðgerða og þar á meðal þess sem birt er hér.

Ef meindýr glæpaverka sem nafngreint er í grein þessari þorir ekki að leita síns réttleysis, með aðstoð samstarfsaðila innan dómskerfisins, er þar vísbending um þá réttarfarsnauðgun sem á sér stað í hinu íslenska réttarkerfi og framið af téðum dómara.

Fleiri greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis fylgja í kjölfarið. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til ummhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins hafna að birta greinar frá undirrituðum svo farin er þessi leið við birtingu.

Reykjavík 11.desember 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Árskógum 6

109 Reykjavík

Hálfvitar stjórnað af fávitum.

Fyrirsögn þessarar greinar eru ummæli yfirboðara míns um miðja síðustu öld varðandi aðgerðir stjórnvalda gagnvart öryggi við siglingar við Íslands strendur. Á þeim árum var áberandi að sýndarmennska réði í flestu er leit að öryggi við siglingar af hálfu íslenskra stjórnvalda.

Þessi ummæli má yfirfæra upp á stjórnmálamenn og stjórnendur á Íslandi síðustu áratugi.

Eftir stjórnleysi ef ekki var um skipulögð lögbrot að ræða varðandi sjóðþurrð í íslensku fjármálalífi, með bankaránunum í byrjun aldarinnar, var viðhöfð sýndarmennska af hálfu stjórnvalda við svokallaða endurreisn.

Stjórnendur hafa skipulega reynt að blekkja þegna þessa lands með margs konar aðgerðum sem ekki hafa verið annað en sýndarmennska í anda fyrirsagnar að þessari grein.

Eftir bankaránin er hinum almenna borgar kennt um sukkið og svínaríið sem átti sér stað og nú skal hann borga fyrir mistök vanvitanna.

Eitt af því er gert hefur verið til að bæta það tjón bankakerfisins af völdum bankarána er hið svokallaða greiðslumat með öllum þeim kostnaði og sýndarmennsku. Hinn almenni borgari þarf samkvæmt greiðslumati að leggja fram tryggingu sem er umtalsvert verðmeiri en það lán sem farið er fram á en á sama tíma þurfa amlóðar (taldir fjármagnseigendur) íslensks samfélags ekki að leggja fram neinar tryggingar.

Er ekki þar með sögð öll sagan af skrípaleik íslensks fjármálalífs. Ef hinn almenni þegn sem hefur fengið lán með veði í fasteign óskar eftir að flytja umrætt lán yfir á aðra fasteign þarf hann að fara í greiðslumat. Skiptir þá ekki máli þótt nýja veðið sé 50-100% verðmeira að mati fasteignamats ríkisins og viðkomandi staðið skil á greiðslum afborgana í áratugi. Er þarna um slíka heimsku og sýndarmennsku að ræða í ljósi fyrirsagnarinnar að þessari grein.

Vegna atvinnuleysis á Íslandi sáu stjórnmálamenn og aðrir stjórnendur landsins að þarna var leið til að velta atvinnuleysinu yfir á almenning með þessari atvinnubótavinnu hjá lánastofnunum.

Til þess að kóróna vanvitastjórnunina í íslensku samfélagi datt þeim í hug að dreifa hugsunum landsmanna frá siðleysinu sem hafði ríkt í sukki og svalli stjórnenda og hófu herferð til að knýja landsmenn til að fá sér margs konar aðgangslykla sem nýttir eru í tölvuheiminum. Um er að ræða ÍSLYKIL, VEFLYKIL, RAFRÆNSKILRÍKI, AUÐKENNISLYKIL, PIN-númer og fleiri slíka. Allt gert til að skapa atvinnubótavinnu. Launaða vinnu sem greidd er af þolendum bankaránanna, hinum almenna borgara en ekki bankaræningjunum.

Allt er þetta gert til að auðvelda stjórnendum þjóðfélagsins að geta svipt þegnana tilverurétti sínum með því að þurrka þá út úr tölvukerfinu á vegum hins opinbera. Þegnarnir yrðu lifandi lík án skilríkja og réttlausir. Allt er þetta gert til að breiða yfir sukkið og svínaríið sem stjórnendur þessa lands leiddu yfir þjóðina með þeim hætti sem fyrirsögnin gefur til kynna.

Íslandi hefur verið stjórnað af hálfvitum sem aftur var stjórnað af fávitum.

Reykjavík 10. desember 2014

Kristján Guðmundsson

fv. skipstjóri

Meindýr glæpaverka 4. hluti.

Hönd laga og réttar verður ei umflúin þeim feigðarfjanda sem hrjáir íslenskt réttarfar nema tekið verði á móti og utanlagadómar sem viðgengist hafa hjá íslenskum dómstólum verði leiðréttir.

Eitt mál er það sem Hæstiréttur Íslands gat með yfirhylmingu sinni bjargað einum af afkvæmum valdaklíkunnar í landinu frá hneisu með utanlaga dómi. Á meðan skjalafalsari úr æðri stétt landsins þarf ekki að svara til saka er hægt að dæma vitni sem kemur fyrir dóm í sex ára fangelsi fyrir að bera rangt fyrir dómi af gáleysi.

Krafa var lögð fyrir Hæstarétt um að ólögleg skattaálagning og ólögleg innheimta og fjárnám af hálfu Tollstjóraembættisins yrði dæmd ólögleg.

Um var að ræða álagningu skatts án lagaheimildar og innheimtuaðgerðir með fölsuðum gögnum sem lögð voru fyrir fógetann í Reykjavík af hálfu þess sem annaðist innheimtu fyrir tollstjóraembættið (núverandi næst æðsti maður lögreglunnar).

Þegar málið kom fyrir Hæstarétt var af hálfu réttarins neitað um að taka málið fyrir án þess að skýringar væru gefnar af hálfu Hæstaréttar. Eftir allnokkuð þóf við réttinn var fallist á að málið yrði tekið fyrir.

Fékkst málið ekki tekið fyrir fyrr en af hálfu Hæstaréttar var uppgötvaður möguleiki á utanlagaafgreiðslu í málinu sem ekki myndi valda skjalafalsaranum neinum vandkvæðum að mati dómara Hæstaréttar.

Lausnin fólst í því að ganga fram hjá ólöglegri álagningu skatts og fölsun á framlögðum gögnum við fjárnámið.

Lausnarorðið var að úrskurða í málinu, að vegna opinbers samfaraleyfis Jóns H.B. Snorrasonar var hann vanhæfur til að annast innheimtu fyrir tengdaföður sinn Tollstjórann í Reykjavík.

SPURT ER: Hvað kom þolendum ólöglegs fjárnáms við hvort innheimtustjórinn svæfi hjá dóttir tollstjórans? Þarna var um að ræða stjórnsýsluvandræði sem þolendur fjárnáms stjórnuðu ekki.

Hvergi kemur fram í dómsúrskurði Hæstaréttar það sem var megin krafa þolenda ólöglegs fjárnáms, að álagning skatts hefði verið ólögleg og að framlögð skjöl hafi verið fölsuð. Staðreyndin er sú að skjal sem lagt var fyrir fógeta var falsað og kom það fram við málareksturinn.

Hin auðvirðulega framkoma dómaranna (Péturs Hafstein, Guðrúnar Erlendsdóttur og Guðmundar Jónssonar með utanlaga dómi sínum) þá var álagning skatts án lagastoðar og fjárnámið ekki ólöglegt athæfi, aðeins var ólögleg aðkoma Jóns H. B. Snorrasonar vegna opinbers samfaraleyfis. Er þarna um utanlaga dóm að ræða í anda réttarfarsnauðgunar sem viðgengst á Íslandi. Var opin leið fyrir Tollstjóraembættið að setja annan í starf innheimtustjóra og halda áfram með málið að innheimta ólöglegan skatt.

Hin svívirðilega framkoma þeirra er stjórna í landinu að láta ekki leiðrétta eins augljós rangindi (utanlagadóma) og átt hafa sér stað í dómsmálum á Íslandi er ekkert annað en valdníðsla af hálfu stjórnvalda og yfirhylming á lögbrotum.

Fremstir í flokki yfirhylmingar eru Innanríkisráðuneytið, Ríkissaksóknari, Lögreglan (lögreglustjórinn) og þeir þingmenn löggjafarsamkomunnar á Íslandi sem rætt hefur verið við á undanförnum árum og farið fram á aðstoð við leiðréttingu á málum.

Framkoma umræddra þriggja dómara setur þá á bekk með skóggöngumönnum fyrri alda og eiga enga betri meðferð en slíkir á fyrri öldum.

Mannréttindi eru engin á Íslandi með slíka réttarfarsnauðgara, sem starfandi dómara, og hér eru nafngreindir. Þ.e. réttarfarsnauðgun er að fara ekki að gildandi lögum við uppkvaðningu dóma. Að mismuna lögbrjótum eins og hér er gert, að taka ekki á ólöglegum aðgerðum af hálfu hins opinbera, er brot á lögum um dómara þar sem þeir skulu aðeins kveða upp úrskurði samkvæmt gildandi lögum í landinu og óheimilt er að mismuna þegnunum.

Á það skal bent sérstaklega að ofangreindar ásakanir hafa áður verið birtar opinberlega án þess að aðilar hafi haft hugrekki til að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði og er þeim gefinn aftur kostur á að hafa fé af undirrituðum með hjálp sinna samstarfsaðila innan hins íslenska réttleysis.

Reykjavík 6. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 3. hluti

Þar sem eitt meindýr er koma fleiri meindýr fram.

Einn af meinbugum hins íslenska réttleysis er Guðmundur L. Jóhannesson. Guðmundur notað fölsuð gögn til réttlætingar á sínum utanlagadómi/úrskurði og fellur hann (umræddur dómari við Héraðsdóm Reykjaness ) því undir ákvæðið um lögbrot dómara.

Málavextir voru þeir að af hálfu stórútgerðafyrirtækis voru lagðar fram tvær falskar yfirlýsingar með undirritun tveggja nefndarmanna í Rannsóknarnefnd sjóslysa um að tiltekið mál sem var til rannsóknar hefði ekki verið tekið fyrir af nefndinni. Þetta gerðu þeir þrátt fyrir að skilmerkilega hafi verið bókað í fundargerðarbók nefndarinnar um tiltekna afgreiðslu málsins af sömu mönnum og undirrituðu hinar fölsku yfirlýsingar. Nefndarmenn fengu alltaf afrit fundargerðar tveimur til þremur dögum eftir fund.

Um var að ræða rannsókn fyrir dómi vegna slyss sem nefndin hafði ákveðið tiltekna málsmeðferð, eða að haldið yrði sjópróf í málinu. (Sjá bókun í fundargerðarbók nefndarinnar frá 13. mars 2002 bls. 107).

Eftir framlagningu falsgagnanna krafði dómarinn undirritaðan um svör. Var farið fram á að sjóprófinu yrði fresta um nokkrar mínútur til að gefa formanni nefndarinnar tækifæri á að mæta og flytja málið. Mín fyrirmæli frá formanni voru þau að ræða aldrei um lagalega þætti mála heldur boða formanninn á vettvang. Sinna aðeins þeim verkefnum er vörðuðu spurningar um mál er snéru að aðdraganda og orsök umrædds slyss.

Dómarinn hafnaði allri frestun og kveðinn var upp úrskurður með þeim orðum að ég hefði án samráðs við nefndin hafið umræddan málarekstur.

Umræddur dómari var því orðinn réttarfarsnauðgari og meindýr glæpaverka innan hins íslenska réttarkerfis.

Vegna þeirrar hneisu er það ylli starfsemi Rannsóknarnefndar sjóslýsa við að áfrýja til Hæstaréttar umræddum úrskurði Guðmundar L. Jóhannessonar, neitaði formaðurinn Ragnhildur Hjaltadóttir (núverandi ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu) undirrituðum um að fá að njóta mannréttinda og fá úrskurði umrædds Guðmundar L. Jóhannessonar hnekkt fyrir dómi (Hæstarétti).

Úrskurður dómarans var ásökun á starf mitt og að ég hefði gerst sekur um brot í opinberu starfi.

Eins og áður er ritað hefði það orðið slík hneisa fyrir nefndina að það yrði upplýst opinberlega að nefndarmenn hefðu gefið falskar yfirlýsingar. Það sem kórónaði ósvífnina í umræddu máli var yfirlýsing annars nefndarmannanna,(við formann nefndarinnar á fundi nefndarinnar) sem gaf falska yfirlýsingu að umræddar yfirlýsingar sem gefnar voru hafi verið gefnar til að stríða Kristjáni Guðmundssyni (ummæli nefndarmanns H.K. bókuð í fundargerðarbók hinn 8. Janúar 1993 bls. 120).

Menn sem gáfu falskar yfirlýsingar til framlagningar fyrir dómi voru ekki látnir svara til saka en talið ásættanlegt að ég tæki á móti utanlagaúrskurði dómarans. Af minni hálfu var ekkert framkvæmt fyrir nefndina án fyrirmæla frá formanni.

Það sem vekur enn meiri undrun á framferði ráðamanna Innanríkisráðuneytis varðandi synjun á leiðréttingu á utanlagaafgreiðslum dómara er það að Ragnhildur Hjaltadóttir, fyrrverandi formaður Rannsóknarnefndar sjóslys, er ráðuneytisstjóri í Innanríkisráðuneytinu. Er hugsanlegt að hún hafi ekki viljað að það yrði opinbert þau mannréttindabrot sem framin voru af dómaranum G.L.J. og hennar með yfirhylmingu yfir lögbrotin fyrir utan þá smán er nefndin yrði fyrir og lélegan starfsanda nefndarmanna. Að aftra þeirri hneisu sem nefndin, Rannsóknarnefnd sjóslys, yrði fyrir við að upplýsa um hinar fölsuðu yfirlýsingar, var meira virði en mannréttindi mín.

Af framansögðu er Guðmundur L. Jóhannesson sakaður um misbeitingu valds sem fellur undir það að nauðga réttarfarinu og utanlagadómari auk þess að vera sekur skóggöngumaður að hætti fyrri alda. Hvort Guðmundur L. Jóhannesson hljóti örlög skóggöngumanna fyrri alda verður tíminn að leiða í ljós.

Reykjavík 3. desember 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 2. Hluti.

Í lögum er gert ráð fyrir að þegnar samfélagsins fari að gildandi lögum, sem löggjafarasamkoman hefur sett, í samskiptum sínum. Eru viðurlagaákvæði í lögunum ef út af er brugðið og refsivaldið á að vera í höndum stjórnvalda sem eru þjóðkjörnir.

Einn hængur er á framkvæmd mála og það er ef lögbrotið er framkvæmt af embættismanni í stétt dómara. Í lögum eru skýr ákvæði um það að dómarar skuli aðeins fara að gildandi lögum í landinu við uppkvaðningu dóma. En vandamálið hefst eftir lögbrot dómara við uppkvaðningu dóms sem ekki stenst lög, utanlagadóm. Er ekkert embætti til sem þorir að taka á augljósum lögbrotum sem framin eru af dómara.

Þrátt fyrir ákvæði í lögum um að lögbrot skuli kærð til lögreglu eða Ríkissaksóknara sem eigi að vera skylt að rannsaka málin fást mál ekki rannsökuð af tilgreindum aðilum ef kæran er beint að dómara fyrir lögbrot við notkun falsaðra gagna við styrkingu á dómsniðurstöðu.

Innanríkisráðherra og rannsóknaraðilar skjóta sér á bak við eigin mat á lögum og taka þar með í sínar hendur dómsvald sem ekki er gert ráð fyrir að sé í höndum lögreglu og Ríkissaksóknara og hylma yfir lögbrot dómara.

Dómari sem ekki fer að lögum er lögbrjótur (hann nauðgar réttarfarinu) en ekkert vald í þjóðfélaginu þorir að framfylgja ákvæðum laga um lögbrot dómara og slík mál fást ekki rannsökuð. Hefur hvarflað að manni að samtrygging ráðamanna samfélagsins sé svipuð og var í gildi fyrr á öldum þegar öll gagnrýni á stjórnendur voru afgreidd með fangelsun eða lífláti þess er vogaði sér að gagnrýna siðlaust framferði ráðamanna.

Einn dómari við Héraðsdóm Reykjavíkur, Sigurður T. Magnússon, datt í fúapytt lögbrota af hálfu dómara í máli er hann var settur til að úrskurða í (E-13455 / 2002).

Einn verktaki sem skipaður hafði verið af Héraðsdómi Reykjavíkur til að meta kostnað við ákveðna framkvæmd verks, verks sem talið var innan hans verkskunnáttu en honum mistókst að framkvæma matið tvívegis. Matsbeiðendum var stefnd af fyrirtækinu Garðyrkja ehf.til greiðslu fyrir ólöglegar matsgerðir Þegar stefna fyrirtækisins lá fyrir var þess krafist af matsbeiðanda að málinu yrði vísað frá dómi þar sem aldrei hefðu verið nein viðskipti við umrætt fyrirtæki Var dómaranum bent á að umrætt fyrirtæki kæmi umræddri matsbeiðni ekkert við, reikningur frá óþekktu fyrirtæki yrði ekki greiddur. Fyrirtæki hefði ekki „bestu vindund“ eins og kveðið er á um í lögum né komið fyrir dóm sem vitni.

Var dómaranum bent á að fyrirtæki sem slíkt hefði enga dómgreind og gæti því ekki borið ábyrgð á matsgjörð. Var dómaranum bent á að ef forstjóri H.f Eimskipafélags Íslands hefði verið skipaður matsmaður hefði ekki haft neina þýðingu að senda reikning frá fyrirtækinu H.F. Eimskipafélagi Íslands fyrir verk sem forstjórinn hefði verið skipaður af Héraðsdómi til að framkvæma.

Dómarinn S.T.Magnússon brást ókvæða við og sagði að það gilti allt annað ef forstjóri Eimskip hefði verið skipaður. Ekki fékkst virðingarlaus dómari til að gera grein fyrir í hverju mismunurinn lægi. Dómari Sigurður Tómas Magnússon, án virðingar, sagði að það væri algengt að reikningar fyrir matsgjörðir væru sendir í nafni fyrirtækja sem matsmenn störfuðu hjá og væri horft fram hjá því. Dómarinn neitaði að svara spurningu um það hvort umrætt fyrirtæki hefði bestu vitund eins og kveðið er á um í lögum að matsmaður þurfi að hafa.

Það er ítrekað hér að dómarar fara út fyrir ramma laganna með þessu framferði sínu sem umræddur dómari viðurkenndi að væri gert --- og væri horft fram hjá því. Hann meinti: Þetta væri ekki samkvæmt lögum en við skikkjuklæddu dómararnir þurfum ekki að fara að lögum, það erum við sem ráðum.

Dómarinn heimilaði málarekstur án þess að farið væri að gildandi lögum heldur geðþótta ákvörðun hans.

Komst ekkert að í höfði dómarans annað en borga, borga borga. Ætlaði dómarinn að kúga matsbeiðendur til að borga, sem er brot á lögum um dómara og störf þeirra og aðeins til að sýna vald sitt.

Eftir allmarga þingfundi í dómssal þar sem aðal tuggur dómarans voru að matsbeiðandi væri skyldugur til að borga fyrir matsgjörðina áður en hún yrði lögð fram og hann krefðist þess að greiðsla yrði innt af hendi.

Hvergi í lögum um dómara er þess getið að þeir (dómarar) eigi að standa í innheimtustörfum fyrir málsaðila. Þeirra starf felst aðeins í því að úrskurða hvort umrædd aðgerð sé samkvæmt lögum eða ekki. Allt annað yfirklór er starfsvettvangur réttarfarsnauðgara. Manna sem fara ekki að lögum í starfi sínu.

Að lokum eftir margra mánaða þóf og ókurteisi af hálfu dómarans S.T.Magnússonar, sem yrði of langt mál að skrá, var matsgjörðin lögð fram.

Í dómþingi þegar matsgjörðin að lokum sá dagsins ljós varð dómaranum orðfall í þó nokkurn tíma en hélt síðan áfram með fyrri háttsemi sína og ókurteisi. Tilkynnti hann síðan um fyrirtökudag málsins eftir marga mánuði frá umræddum þingfundi.

Í dómssal þegar málið var tekið fyrir hóf lögmaður matsmannsins sinn málflutning af krafti.

Hafði þess verið krafist að matsmaður yrði kallaður fyrir til að svara spurningum varðandi matið. Að lokum var samþykkt að hann yrði sem vitni í málinu.

Strax við fyrstu fimm spurningar sem lagðar voru fyrir matsmanninn, og hann neitaði að svara þeim, varð dómaranum ljóst að matsmaður var kominn í stöðu grunaðs manns en slíkir þurfa ekki að svara spurningum. Dómarinn stöðvaði því frekari yfirheyrslu yfir matsmanninum.

Eftir málflutning lögmannsins var undirrituðum gefinn tími til andsvara. Var undirritaður með sögu málsins skráða á mörgum blöðum af A-4 stærð og hóf lesturinn. Þegar lokið var við 2 blaðsíður (um ¼ partur af því sem skráð var) stöðvað dómarinn málflutninginn og spurði hvort hann gæti ekki fengið að afrita það sem undirritaður væri með skráð.

Dómaranum var svarað að ef það væri skylda samkvæmt lögum að afhenda dómaranum það sem skráð væri yrði það gert, ef ekkert slíkt ákvæði væri í lögum fengi dómarinn ekkert.

Síðan var flutningi haldið áfram. Þegar kom að því að eiginkonan flytti sitt mál og dómaranum varð ljóst að hún myndi lesa aftur það sem undirritaður hafði lesið upp fyrir hann brást hann við á þann hátt (að sýna vald sitt) að það væri óþarfi. Jafnframt gat hann þess að eiginkonan mætti yfirgefa dómsal þótt þingfundi væri ekki lokið. Var þetta þvert á það sem hann hafði krafist á fyrri þingfundum og bókað þar, að eiginkonan yrði að vera viðstödd annars yrði um útivist að ræða. Sýnir þetta valdshroka hinna skikkjuklæddu.

Niðurstaða málsins varð sú að úrskurðað var að umrædd matsgjörð væri á engan hátt samkvæmt matsbeiðni og væri því einskis nýt í dómsmáli. Matsmaðurinn hefði eftir alvarlega áminningu frá dómara (sem skipaði hann til verksins) við afhendingu á fyrri matsgjörð vegna sama efnis hefði hann átt að vanda sig sérstaklega við matsgjörðina en hún væri ekki á neinn hátt nothæf. Matsgjörðin var ekki í neinu samræmi við matsbeiðnina.

Vorum við hjónin sýknuð af öllum kröfum matsmannsins en dómarinn gat þess sérstaklega í dómsorðum að varnaraðilar hafi ekki haft fullnægjandi gögn undir höndum í upphafi málaferla þ.e. matsgjörðina. Með því viðurkenndi dómarinn sína óbilgirni og heimsku að heimila málarekstur að tilefnislausu því það var hverjum meðal manni ljóst að matsgjörðin stæðist ekki skoðun. Virðingarlaus dómari eyddi margra mánaða vinnu aðila (meira en ár) við rekstur máls sem stóðst ekki skoðun og ástæðulaus málarekstur.

Sigurður Tómas Magnússon virðingarlaus dómari lauk sinni málsmeðferð með því að svipta málsaðila málsvarnarlaunum frá þeim sem stefndi að tilefnislausu. Samkvæmt lögum á málsaðili rétt á málsvarnarlaunum frá hendi þess sem fer halloka í málarekstri og ekki hvað síst tilefnislausum málaferlum. Ósvífni dómarans var kórónuð með yfirlýsingu hans eftir að hafa lesið upp dómsorðin, að stefndu gætu ekki áfrýjað dómnum til Hæstaréttar á grundvelli málsvarnarlauna.

Virðingarlaus dómari taldi vænlegra að fara þessa leið vegna þarfar sinnar til að refsa (hefnda) þeim sem stóðu á móti geræðis aðgerðum hans. Honum hafði verið tilkynnt að málinu yrði áfrýjað til Hæstaréttar og síðan til Æðsta-æðsta-dómstóls ef þörf krefði.

Sigurður Tómas Magnússon héraðsdómari við Héraðsdóm Reykjavíkur er því ræningi og mannréttindaþjófur auk þess sekur skóggöngumaður, og hefur stöðu slíkra manna (skóggöngumanna) frá fyrri öldum.

Fleiri greinar um meindýr glæpaverka hins íslenska réttarkerfis (réttleysis) fylgja í kjölfarið. Ummæli Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrum Hæstaréttardómara um réttarkerfið ætti að vekja þegna þessa lands til umhugsunar um mannréttindi og gildi þeirra réttinda. Ráðamenn Morgunblaðsins hafna að birta greinar frá undirrituðum svo farin er þessi leið við birtingu.

Reykjavík 3. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík

Meindýr glæpaverka 1. hluti

Fyrir hönd undirritaðs var óskað eftir skipun á matsmanni til að meta kostnað við tiltekið verk. Mál M-51/2001.

Eftir nokkuð þóf var skipaður maður til að meta kostnað við framkvæmdina.

Eftir rúma fjóra mánuði var matsgjörð skilað til lögmanns matsbeiðanda. Af hálfu matsbeiðanda var þess krafist að lögmaðurinn fengi úrskurð dómara um gildi matsgjörðar og þóknun fyrir verkið (vísast þar til ákvæða laga um skyldu dómara í þeim efnum).

Án samráðs við matsbeiðanda opnaði lögmaðurinn ábyrgðarbréfið frá matsmanninum og sá strax að umrædd matsgjörð var ekki á neinn hátt samkvæmt matsbeiðni en var augljósir hugarórar matsmannsins.

Af hálfu matsbeiðanda var þess krafist að lögmaðurinn krefðist þess að skipaður yrði nýr matsmaður til að ljúka umræddri matsgerð með vísan til á kvæða laga um skipan matsmanns. ( lög nr. 91/1991 gr. 61, liður 6).

Krafan lenti hjá öðrum dómara en hafði gefið út umrædda skipun matsmannsins og var engin skýring gefin á þeirri breytingu.

Umræddur dómari Eggert Óskarsson sem hafði fengið málið til úrskurðar og brást við eins og aðrir utanlagadómarar hins íslenska réttleysis.

Þrátt fyrir skýra skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á öðrum matsmanni til að meta kostnaðinn úrskurðaði dómarinn að matsgjörðin væri einskis virði en endurskipaði matsmanninn til að ljúka verkinu.

Þrátt fyrir skýrt ákvæði í lögum nr. 91/1991 gr. 61, liður 6. En þar stendur. „Ef matsmaður deyr, forfallast, reynist óhæfur til starfans eða vanrækir það kveður dómari annan í hans stað að kröfu matsbeiðanda“.

Var þarna um skýlaust brot dómarans á réttindum matsbeiðenda því að í dómsorðum kemur skýrt fram að matsmaður hefði vanrækt að fara eftir matsbeiðninni. Í bréfi frá dómstjóra kemur skýrt fram að umræddu matsmáli hafi lokið við framlagningu á matsgjörð og því hafi verið um nýskipan að ræða en ekki eins og dómarinn skrifar í bréfi til dómstólaráðs að hann hafi skipað matsmanni að ljúka verkinu. Verkinu var lokið við framlagningu á matsgjörð.

Virðingarlaus dómari gat þess einnig í bréfi til dómstólaráðs að aðilar máls hefðu getað áfrýjað úrskurðinum til Hæstaréttar. Með öðrum orðum að virðingalaus dómari hefur leyfi til að kveða upp utanlagaúrskurð (brot á lögum) í skjóli þess að hægt sé að vísa máli (heimsku dómarans) til Hæstaréttar.

Samkvæmt ákvæðum gildandi laga ber dómara að fara eingöngu eftir gildandi lögum í landi við dómsuppkvaðningu. Heimska dómarans hafði fjóra til reiðar.

Því má spyrja: Er hið ímyndaða yfirálag á Hæstarétti vegna málafjölda sem orsakast af utanlagaúrskurðum misvitra dómara sem ekki fara að lögum eða eru í hefndarhug gagnvart málsaðilum (vísast þar til ummæla Jóns Steinars Gunnlaugssonar fyrrverandi Hæstaréttardómara um dómstóla)?

Þrátt fyrir ítrekaðar kröfur matsbeiðenda um að áfrýja úrskurði Eggerts Óskarssonar til Hæstaréttar sagði hæstaréttarlögmaðurinn er annaðist málflutninginn að það væri ekki hægt. Fékkst engin skýring á því hvers vegna slíkt væri ekki hægt.

Því er hér með lýst yfir að Eggert Óskarsson er lögbrjótur og mannréttindaþjófur og hefur stöðu skóggöngumanns í íslensku samfélagi. Brot hans varða við ákvæði hegningarlaga.

Kristján S. Guðmundsson Fv. skipstjóri

Rafræn skilríki.

Stjórnvöld eru að knýja í gegn að landsmenn fái sér rafræn skilríki frá einkafyrirtæki. Það sérkennilega við tilurð þessa búnaðar er að þróun hans fór fram á kostnað fjármálaráðuneytis til margra ára. Þegar kom að því að þessi hugbúnaður færi að komast á nothæft stig hætti starfsmaðurinn hjá hinu opinbera að nafninu til og hóf sjálfstæðan rekstur með afkvæmi ráðuneytisins eða sem kostað var af ráðuneytinu.

Verður það að teljast undarlegt að aðili sem er óháður opinberum rekstri sé heimilað að stunda það að gefa landsmönnum kost á skilríki sem hið opinbera á að sjá um.

Ef af þessu siðleysi ef ekki lögbroti verður að einkaaðili annist útgáfu á skilríkjum fyrir landsmenn eins og hin rafrænu skilríki eiga að vera má spyrja hvaða öryggi er í slíkum skilríkjum. Samkvæmt upplýsingu frá tölvusérfræðingum er takmarkað öryggi í svona skilríkjum og hægt að misnota þau.

Hugsanlega verður aðal starfi réttarkerfisins í framtíðinni að skera úr um það hvort gjörðir með rafrænum skilríkjum hafi verið gerðar af viðkomandi persónu, sem skráð var fyrir skilríkjum í upphafi, eða af einhverjum öðrum sem hefur aðgang að þessum búnaði.

Að auki er rétt að geta þess að þetta einkafyrirtæki hefur boðað í smáa letri samnings að tekið verði gjald fyrir notkun skilríkja í framtíðinni. Er þar kominn nýr skattur á landsmenn sem rennur til einkaaðila en ekki til félagslegra aðgerða. Slíkir skattar hafa tilhneigingu til að hækka eftir gróðafýsn eigenda eins og gerðis með sölu símans og bankanna.

Auk framangreindra ábendinga þá er með þessum búnaði hægt að þurrka út tilvist viðkomandi persónu úr opinberu samfélagi og persónan verður ekki til sem aðili að þjóðfélaginu. Þetta er auðvelt og gefur illkvittnum mönnum tækifæri á að gera fólki illmögulegt að lifa eðlilegu lífi því það finnist ekki á skrá samfélagsins.

Þeir sem yrðu fyrir slíkri árás með þessum búnaði fengju ekki aðgang að bönkum, greiðslukortum, opinberri þjónustu s.s. læknishjálp o.fl. og öllu sem því tengist. Viðkomandi væri talinn dauður og ekkert þýddi að koma og flagga andlitinu. Hið opinbera skrifræði hefði aflífað persónuna þótt viðkomandi væri líkamlega lifandi. Með þessari aðferð sparaðist eftirlaun því ekki þarf að greiða þau eftir að viðkomandi er þurrkaður út af hinni opinberu skrá yfir landsmenn.

Verður það að teljast umhugsunarefni að ríkisvaldið skuli knýja á varðandi þessi skilríki með vísan til þess sem komið hefur fram varðandi leiðréttingu á okurlánum, sem bankaræningjarnir leiddu yfir þjóðina 2008, og að þegnarnir fái ekki leiðréttingu á okrinu nema hafa slík skilríki.

Lengi hefur verið talað um að „Sam frændi“ hafi eftirlit með okkur. Með tilkomu þessara skilríkja er kominn einn hlekkurinn í fangabúða festingarnar og eftirlitið af hálfu þess opinbera, íslenskra stjórnvalda, og auðkýfingunum til viðbótar við plastkortin eins og Kretitkort og debitkort. Næsta skref þess opinbera í eftirliti með þegnunum er að skylda alla til að hafa myndavélar í híbýlum sínum svo að eftirlitið verði fullkomið.

Kristján S. Guðmundsson fv. skipstjóri

Ríkisútvarp allra landsmanna.

Þrátt fyrir áður sendar ábendingar um misnotkun ákveðinna starfsmanna RÚV á fjölmiðli sem tilheyrir öllum Íslendingum hefur forstjóranum ekki tekist að hafa hemil á pólitískum hvötum starfsmanna sinna.

Í kastljós þætti mánudaginn 10. nóvember 2014 varð spyrill þessa þáttar sér enn til stór skammar við stjórnun þáttarins. Eins og áður hefur verið bent á er þessi stofnun fyrir landsmenn alla en ekki til að koma einkaskoðunum spyrilsins á framfæri.

Erfitt er að sjá hver tilgangur er með slíkum þáttum þegar menn eru spurðir sömu spurninga aftur og aftur ef spyrlinum líkar ekki svarið vegna sinna pólitísku skoðana og gjammar frammí á meðan gesturinn er að svara því sem hann er spurður að. Flestir landsmenn sem horfa á þennan þátt gera það til þess að fá svör þeirra sem spurðir eru en ekki til að hlusta á geltið í spyrlinum sem leiðir til þess að ekkert skilst af því sem sagt er.

Forsætisráðherra sem sat fyrir svörum þurfti ítrekað að róa spyrilinn, sem gelti eins og rakki sem sigað er á einhvern óvin, til þess að reyna að koma svörum sínum að.

Er kominn tími til þess fyrir þann er stjórnar stofnuninni að huga að því að það eru landsmenn sem greiða kostnaðinn við rekstur þessarar stofnunar og ætlast er til þess að það efni sem sent er út komist til skila með eðlilegum hætti án þess að starfsmennirnir séu eins og geltandi hundar og útiloki með því eðlileg tjáskipti á milli manna. Hundar gelta annað hvort þegar þeir fagna komu manna eða ef þeir þurfa að fæla óvelkomna í burtu.

Ef forsætisráðherra hefði ekki verið eins rólegur og yfirvegaður eins og hann var þegar hann róaði spyrilinn hefði þessi þáttur verið án tilgangs því ekkert skildist af orðum forsætisráðherra á meðan spyrillinn gelti. Er það krafa okkar sem greiðum kostnað stofnunarinnar að starfsmenn hennar fá tilsögn í kurteisi við alla landsmenn, en ekki aðeins þá sem eru á sömu pólitísku skoðun og starfsmennirnir, eða aðrir sem kunna mannasiði verði fengnir til starfans.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri