Trúarskoðanir

Mjög athyglisvert hefur verið að fylgjast með þeim deilum sem hafa gengið yfir þetta litla samfélag á undanförnum mánuðum.

Þessi umræða hefur beinst aðallega að því hvort Ísland eigi að vera fjölþjóða samfélag (öðru nafni fjölmenningarsamfélag) eða ekki. Í þessari umræðu hefur gleymst  grundvallaratriði hvers samfélags og það er að gildandi lög í landinu gildi fyrir innlenda íbúa og jafnframt fyrir innflutta.

Ef þeir sem flytjast til lands þar sem þeir eru ekki þegnar samfélagsins verða þeir að sætta sig við að fara eftir þeim lögum sem gilda í landinu og eru þeir réttlausir ef þeir fara ekki að lögum. Sérhver  útlendingur, hver sem hann er, ber skylda til að fara að þeim lögum sem eru í gildi í því landi sem heimsótt er. Er rétt að vísa til laga um eiturlyfjasmygl til Malasíu þar sem líflátsdómur liggur við slíku smygli og skiptir þá ekki máli frá hvaða ríki viðkomandi smyglari er.

Því er það all undarleg framkoma hjá forystumönnum framandi trúarbragða að hefja upp raust sína og krefjast  lagabreytinga til að taka tillit til sinna skoðana í trúmálum. Ef þessir aðilar eru ekki sáttir við gildandi lög í landinu eiga þeir að fara og leita sér að sálufélögum í þeim löndum þar sem þeirra lög og lagaskilningur er ríkjandi.

Það verður að vera skýrt og á hreinu hjá þeim sem vilja setjast að á Íslandi að það verða íslensk lög sem gilda og þeim (innflytjendum) beri að fara eftir þeim.

Á Íslandi hafa verið í gildi ströng lög um meðferð sláturdýra fyrir og eftir aflífun. Þessar aðferðir sem hafa viðgengist á Íslandi samrýmast ekki lögum ákveðins trúarhóps sem reynt hefur að setjast að á Íslandi.

Á það skal bent sérstaklega að ákveðin amerísk verslunarkeðja hefur sótt um leyfi til að hefja atvinnurekstur á Íslandi sem er ekkert nema gott um að segja fyrir utan það að þessi keðja hefur látið undan kúgunarvaldi þessa umrædda trúarhóps. Hafa stjórnendur þessarar verslunarkeðju á boðstólnum matvæli (svokölluð  HALIL ) sem eru meðhöndluð samkvæmt kröfum þessara aðila (trúarhóps).

Er því sérstök ástæða fyrir Íslendinga að huga að því að fyrir all mörgum árum var falast eftir all miklu magni af lifandi fé (kindum) hér á landi til flutnings til þessara ríkja þar sem þessi trúarlega aðferð við aflífum sláturdýra er viðhöfð.

Stjórnvöld á Íslandi neituðu um útflutningsleyfi á umræddu sláturfé þar sem aflífun dýranna yrði ekki samkvæmt gildandi lögum á Íslandi. Þessi erlenda verslunarkeðja hefur falast eftir frjálsræði við innflutning á matvælum og þar á meðal á kjötvörum. Má gera ráð fyrir að þar á meðal verði samskonar kjötvörur og þeir hafa á boðstólnum í sínum verslunum vestan hafs vegna þrýstings frá sambærilegum trúarhópi þar. Verði slíkur innflutningur leyfður verða gerð ómerk öll lagafyrirmæli um slátrun dýra sem hafa verið í gildi síðustu áratugi ef ekki árhundrað hér á landi.

Er það verðugt umhugsunarefni fyrir Íslendinga hvort ástæða sé til þess að fámennur trúarhópur aðfluttra (innflytjenda) ráði lagasetningu á Íslandi eða hvort Íslendingar ætli sér að stjórna landinu áfram.

Á Íslandi er fámennur hópur atvinnupólitíkusa sem vilja ráða þótt þeir hafi enga burði til þess og lögmenn sem hafa fjárhagslegan ávinning í að fylgja þessum atvinnuþrösurum að málum þegar málefni innflytjenda eru andstæð gildandi lögum  í landinu.

Mikið hefur verið rætt og skrifað um að þessi og hin dýrategundin og afbrigði af dýrategundum séu í útrýmingarhættu.  Það styttist í að það afbrigði homo sapiens sem kallast Íslendingar verði útrýmt með því framferði sem á sér stað með stjórnlausum innflutningi fólks sem er af allt öðru bergi brotnir en Íslendingar.

Kristján S. Guðmundsson

f.v. skipstjóri

Pólitískt drullumall.

Er pólitískt drullumall skoðanir annarra en ráðandi afla Morgunblaðsins?

Heiti þessarar greinar er tekið úr Morgunblaðinu og var ritað af einum af þeim sem eru í náðinni hjá stjórnendum blaðsins. Gagnrýni sem ekki er samkvæmt kenningu og skoðunum ráðamann blaðsins var kallað pólitískt drullumall. Er það einkenni á ritskoðunarstefnu ráðamanna blaðsins að allt efni sem ekki er samkvæmt skoðunum þeirra sem ráða blaðinu er pólitískt drullumall.

Af  hálfu ráðamanna Morgunblaðsins eru mannréttindabrot framin af valdaklíkunni í landinu  mál sem þagga á niður með öllum tiltækum ráðum. Er þar fetað í fótspor þeirra er réðu ríkjum í Þýskalandi Nazismanns og Stalínstímanum í Rússlandi.

Það sem vekur talsverða undrun er viðhorf ráðamanna Morgunblaðsins til gagnrýnis er birt er á síðum blaðsins ef gagnrýnin snýr að þeim sem ekki eru aðilar að valdaklíku landsins. Er áberandi að gagnrýni er beinist að einstaklingum utan valdaklíku landsins er birt án ritskoðunar. Ennfremur er það undrunarefni að ráðamenn blaðsins vilja ekki gefa upp hvort greinar fáist birtar í blaðinu eða ekki og ef leitað er eftir upplýsingum þar sem langur tími líður án þess að grein fáist birt þá er svarið að ekki hafi verið pláss í blaðinu. Er það  léleg afsökun á ritskoðunarstefnu ráðamanna ef skoðað er efni þeirra greina sem birtar eru í blaðinu og augljóslega vegna efnisinnihalds hafa verið skrifaðar nýlega þegar þær eru birtar.

Orðið heiðarleiki er eitt af því sem ekki finnst í orðabók sem notuð er hjá Morgunblaðinu. Það er ekki sama hverjir fremja lögbrotin og á hverjum þau bitna. Hefur hvarflað að manni að þessi óheiðarleiki af hálfu ráðamanna blaðsins hafi rýrt áskrifendafjölda blaðsins eins og fram hefur komið í fréttum.

Sem dæmi um heiðarleika af hálfu stjórnenda Morgunblaðsins var grein send inn samkvæmt þeirra eigin forskrift. Þremur vikum seinna hafði greinin ekki verið birt og var þá send annað til birtingar. Var þá hringt frá Morgunblaðinu og skammast út af því að greinin hafði verið birt á öðrum stað, en hún var upphaflega send til Morgunblaðs með upplýsingum um að hún yrði aðeins send Morgunblaðinu. Slík framkoma af hálfu starfsmanna fjölmiðils er viðurkenning á því að ekkert verði birt (ritskoðun) ef það er ekki samkvæmt skoðunum þeirra er stjórna.

Mannréttindi Morgunblaðssinna eru ekki mannréttindi fyrir alla þegna landsins, aðeins fyrir þá útvöldu.

Reykjavík 3. ágúst 2014

Kristján S. Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Hið dapra réttarkerfi

Enn og aftur kemur fram hjá Jóni Steinari Gunnlaugssyni  fyrrverandi  Hæstaréttardómara að hann treystir ekki dómstólum á Íslandi. Í grein Jóns Steinars í Morgunblaðinu hinn 19. Ágúst 2014 kemur fram að:

  "Að „afnvel þó að við blasi að þessi ákæra þoli ekki málsmeðferð og vísa beri henni frá dómi er því miður ekki hægt að treysta því að dómstólar standi sig í því. Af hverju ætli það sé? Kannski gefst tækifæri til að víkja að því síðar."

Orð fyrrverandi Hæstaréttardómara lýsa slíkri vantrú á heiðarlegri  starfsemi hins íslenska réttarkeris að eftir er tekið.  Þessi ummæli Jóns  Steinars og fleiri ummæli sem höfð hafa verið eftir honum  eru lýsandi dæmi  um það siðleysi sem á sér stað hjá stórum hluta dómarastéttarinar.

Er þar komin skýring á spurningu lögmanna við umræður um niðurstöður dómstóla :"hver var dómarinn",  þegar niðurstaða dóms er ekki samkvæmt gildandi lögum að þeirra mati.

Í íslensku réttarkerfi er það talið skipta miklu máli hvaða dómari eða hvaða dómarar fá mál til úrlausnar. Kemur það skýrt fram  í afgreiðslu dómara þegar þeir leggjast svo lágt að notað fölsuð skjöl til að styðjast við í úrskurðum sínum þrátt fyrir að augljóst sé að um fölsuð gögn sé að ræða.

Hin auðvirðulega afstaða innan réttarkerfisins að hindra leiðréttingu á dómsmálum þar sem skriflegar sannanir eru fyrir hendi, að dómsúrskurður sé byggður á fölsuðum gögnum, fellur undir yfirhylmingu og hindrun réttvísinnar og er þar með brot á hegningarlögum.

Það að Innanríkisráðuneytið , Ríkissaksóknari og lögreglan standi fremstir í flokki við að hylma yfir augljós réttarfarsafglöp sem fellur undir réttarfarsnauðgun, þegar notuð eru fölsuð gögn af dómara, er með slíkum ólíkindum að vandfundið er í siðuðu ríki sem telur sig vera framarlega hvað varðar heiðarlegar niðurstöður dómstóla. Íslenskt réttarkerfi er svo rotið að því má líkja við það sem viðgekkst á tímum Nasista og í Sovétríkjum auk annarra  einræðisríkja.

Má alveg spyrja að því hvort dómarar þiggi mútur frá fjármálamönnum samfélagsins þegar  ljóst er að vel efnaðir málsaðilar njóta góðrar þjónustu dómara  þegar notuð eru fölsuð gögn sem stuðst er við í uppkvaðningu dóma og efnamennirnir hagnast á niðurstöðum.

Það er orðið auðvirðilegt þjóðfélag sem rekur þegnana út í það að taka refsivaldið í eigin hendur  þegar það er látið líðast eins og viðgengist hefur að dómarar fari ekki að gildandi lögum heldur hygli auðmönnum í landinu með utanlaga dómum.

Þegar þannig er komið fyrir samfélagi manna  er stutt í að Brevik-aðferðin verði notuð.

Vegna ritskoðunar hjá Morgunblaðinu verður þetta birt á BLOGGINU.

Reykjavík 19. Ágúst 2014

Kristján Guðmundsson

Fv. skipstjóri

Ritskoðun fjölmiðla

Þrátt fyrir skýr ákvæði laga um tjáningarfrelsi er viðhöfð ritskoðun hjá fjölmiðlum.

Ekki haf fengist birtar greinar er innihalda gagnrýni á réttarkerfið í landinu vegna brota stjórnvalda á mannréttindum þegnanna nema eftir geðþótta þeirra sem ráða fjölmiðlum.

Eftir margra ára baráttu fyrir því að mannréttindi séu virt í landinu með ritun greina um lögbrot af hálfu dómara og fleiri hefur lítið miðað. Þrátt fyrir að fyrirliggjandi séu skrifleg sönnunargögn um að lögbrot hafi verið framin hefur ekkert gengið því stjórnendur fjölmiðla heimila ekki birtingu.

Rannsókn á kærumálum á hendur réttarkerfinu hefur verið hafnað af því valdi sem á að aðstoða þegnana vegna lögbrota gegn kærendum. Þrátt fyrir ákvæði í lögum um lögreglu að þegnarnir eigi að beina kærum sínu til lögreglunnar sem eigi að rannsaka mál ef kærandi fer fram á það neitar lögreglan allri rannsókn.

Í bakmálsgrein umræddra laga um lögreglu er annað ákvæði er gefur lögreglunni rétt til að meta það hvort mál skuli rannsökuð og að hafna rannsókn. Þetta ákvæði gefur lögreglunni dómsvald og er fyrsta dómstig í rotnu réttarkerfi. Þetta hefur leitt til þess að lögreglan og ríkissaksóknari hafa hafnað rannsókn á málum er varða lögbrot af hálfu dómara hins íslenska réttarkerfis auk eins af æðstu mönnum lögreglunnar.

Hefur verið farið fram á það við innanríkisráðuneytið að skipuð verði nefnd óháðra aðila til að rannsaka umræddar kærur þar sem lögregla og ríkissaksóknari eru vanhæfir til að annast slíkar rannsóknir vegna tengsla. Fulltrúar innanríkisráðuneytis hafa hafnað beiðni um skipun á óháðum aðilum til að annast rannsókn málanna.

Með framferði sínu af hálfu lögreglu, Ríkissaksóknara og Innanríkisráðuneytisins eru þessir aðilar orðnir lögbrjótar hvað varðar yfirhylminga á lögbrotum. Lögbrot (yfirhylmingin og að hindra réttvísina) sem eru refsivert athæfi samkvæmt ákvæðum hegningarlaga.

Eftir að undirritaður hóf að ganrýna réttarkerfið og framferði dómara hafa margir komið fram á ritvöllin og tjáð sig um réttarfarsafglöp sem framin hafa verið af íslenskum dómstólum. Ekki óvirðulegri maður en fyrrverandi Hæstaréttardómari Jón Steinar Gunnlaugsson hefur tjáð sig um það siðleysi sem á sér stað inna réttarkerfisins.

Margir aðilar hafa tjáð sig á síðustu mánuðum um meint lögbrot af hálfu réttarkerfisins og þar á meðal stór útgerðarmaður frá Akureyri, lögmaður o.fl. Of langt mál yrði að tíunda öll þau mál sem kvartað hefur verið undan af kærendum.

Það sem vekur mesta undrun er að umræddir meintir lögbrjótar innan réttarkerfisins hafa ekki þorað að ákæra undirritaðan fyrir meiðyrði þrátt fyrir að nöfn þeirra og ákæruatriði hafi verið birt opinberlega.

Ástæða þess að þeir hafa ekki þorað að fara út í málaferli þrátt fyrir að eiga vísan stuðning sinna samstarfsaðila innan réttarkerfisins þá óttast þeir að réttarfarsleg afglöp þeirra verði á vitorði flestra þegna þessa lands eftir málarekstur.

Verður það að teljast all undarlegt að í þjóðfélagi sem talið er vera lýðræðisþjóðfélag í efsta gæðaflokki sem mannréttindaþjóðfélag jarðarinnar þá skuli ákveðinn starfshópur (dómarar o.fl.) vera undanskyldir ákvæða hegningalaga hvað varðar ábyrgð á gerðum sínum og lögbrotum.

Stétt dómara er eina stéttin í landinu sem getur framið lögbrot án þess að þurfa að standa til ábyrgðar á afglöpum sínum. Skýr ákvæði eru í gildandi lögum um að dómari skuli aðeins kveða upp dóm samkvæmt ákvæðum gildandi laga fyrir þegna landsins. Fari dómari út fyrir ramma gildandi laga er hann orðinn lögbrjótur af verstu tegund og eru Vítisenglar þjóðhetjur á móti lögbrjótum dómarastéttarinnar.

Ef dómari fer ekki að lögum er sá samfélagsþegn sem verður fyrir skaða, af völdum lögbrots dómara, réttlaus  því framkvæmdavaldið sem á að annast það að farið sé að lögum stundar það að hylma yfir lögbrot dómaranna. Hvort sú yfirhylming aðilanna sé innlegg  hjá dómurunum, að þeir fái mildari meðferð verði þeim á á öðrum sviðum, m.ö.o. mútur til dómaranna, verða menn að gera upp við sig.

Eitt er víst að verði ekki breyting á framferði þeirra sem hylma yfir lögbrot dómara og annarra æðstu manna ríkisins svo að réttlætið nái fram að ganga yfir alla lögbrjóta hvort sem það eru dómarar eða aðrir þá eru viðvörunarorð frúarinnar, Kristínar E. Magnúsdóttur, sem birtust á síðum Fréttablaðsins um að Breivik birtist ef ekki er um jafnræði að ræða á meðal þegnanna.

 Fróðlegt væri að fá vitneskju um það hvort Innanríkisráðherra yrði sáttur við að Breivíks aðferðin yrði notuð við hús ráðuneytis hennar eða hvort hún vill friðsamlega lausn mála allra landsmanna vegna meintra lögbrota af hálfu dómara o.fl. æðstu manna samfélagsins.

Það er ekki í verkahring Innaríkisráðherra að stunda yfirhylmingar á lögbrotum æðstu manna samfélagsins. Uppreisnir almennings gegn ráðandi valdhöfum hafa í gegnum árhundruð verið afleiðingar af óréttlæti valdhafanna.

Reykjavík 12. ágúst 2014

Kristján S. Guðmundsson

fv. Skipstjóri.

Glæpir borga sig!

 

Íslenskt samfélag er byggt upp samkvæmt vísu er kennd var í skólum á árunum 1940 til 1950 og er á þessa leið

Stelir þú litlu og standir lágt

í steininn ferð þú.

Stelir þú miklu og standir hátt

í stjórnarráðið ferð þú.

Þessar línur eru þverskurður á því sem viðgengst í íslensku réttarfari á 21. öldinni.

Dómar í íslensku réttarkerfi er fallið hafa vegna hins svokallaða bankahruns þar sem kerfisbundið var unnið að því að koma íslensku fjármagni, sparifé landsmanna, í hulduheima, m.ö.o. innanhúss bankarán, bera þess dæmi að allt sem yfirstéttin gerir sé löglegt en ólöglegt athæfi af hálfu þeirra er minna mega sín.

Þeir sem eru í valda stöðum í þjóðfélaginu eru ekki ábyrgir gjörða sinna og geta framið lögbrot án þess að þurfa að óttast refsivönd framkvæmdavaldsins í landinu.

Með nýgengnum dómum vegna bankarána og þeim fréttum er birtar hafa verið um aðgerðaleysi lögreglu í kærumálum einstaklinga vegna eineltis er ljóst til hvers réttarkerfið er á Íslandi. Réttarkerfið á Íslandi er til þess að verja stjórnendur og fjármagnseigendur gegn hvers konar áreit af hálfu almúgamanna.

Lögreglan og ríkissaksóknari eru varðhundar valdastéttarinnar og má líkja þeim við SS sveitir Nasista í Þýskalandi og er þar skipulega unnið að því að hylma yfir lögbrot sem æðstu menn þjóðarinnar hafa framkvæmt.

Spyrja má þjóðina að því: Hvert á einstaklingur að beina kæru sinni þegar lögbrotið er framið af æðstu mönnum innan lögreglunnar. Samkvæmt lögum hefur lögreglan rétt til að leggja mat á það hvort kærumál verði tekið og rannsakað. Yfirstjórn lögreglunnar rannsakar ekki kærur er beinast að þeim sjálfum og því fæst ekki fram rannsókn á slíkum kærum .

Æðstu menn framkvæmdavaldsins  hafa rétt samkvæmt þeirri vinnuaðferð til að falsa skjöl eða nota fölsuð skjöl án þess að eiga á hættu að þurfa að standa reiknisskil gerða sinna. Þetta er athæfi sem engum öðrum þegnum líðst nema æðstu mönnum réttarkerfisins og framkvæmdavalds.

Íslenskt réttarkerfi byggist ekki upp á því að dómar séu byggðir á lögum heldur er sérhver dómsathöfn keppni á milli lögmanna sem fengnir eru til að flytja málin fyrir málsaðila. Efni þeirrar deilu er máshöfðun snýst um er auka atriði og skiptir engu máli. Dómarar fara aðeins eftir málskrúði lögmanna og er dómsúrskurður í máli aðeins túlkun á því hvert mat dómarans er á kunnáttu lögmannanna. M.ö.o. dómsúrskurður hefur ekkert fordæmisgildi fyrir aðra þegna samfélagsins um það hvernig samskiptum manna á milli skuli hagað í framtíðinni. Dómar íslenskra dómstóla eru geðþóttaákvarðanir sem eiga ekkert skylt við gildandi lög í landinu.

Hefur það marg oft heyrst eftir uppkvaðningu dóms að dómurinn sé ekki fordæmisgefandi. M.ö.o. að aðrir þegnar landsins eigi ekki að breyta framkomu sinni í frekara lífi samkvæmt úrskurðarorðum dómsins. Dómarar taka sér löggjafarvald.

Það vekur undrun manna við lestur dóma að dómarar telja sig geta svipt látnar manneskjur sjálfræði og fjárræði þrjú til fjögur síðustu æviár fyrir andlátið og með því sett lög sem flestir Íslendingar telja að sé valdsvið Alþingis. Rétt þykir að spyrja dómara hvort þeir séu með þessum dómi að væna umræddan einstakling um að stela frá foreldrum sínum eða eru dómarar að stela frá einstaklingnum með þessum dómi.

Sú heimska sem viðgengst innan dómskerfisins að börn sem aðstoða foreldra sína við fjármál þurfi að krefja foreldrana um kvittanir fyrir hverri krónu er börnin annast greiðslu á fyrir foreldrana. Þetta viðgengst þrátt fyrir að fyrir liggi læknisfræðilegt mat á að viðkomandi látinn einstaklingur hafi verið vel áttaður fram í andlátið og hafi stjórnað sínum fjárgreiðslum með aðstoð barna sinna sem komin voru á 50-70 ára aldur. Í dómsorðum er vitnað í lög um fjárgreiðslur er varða gjörninga á milli óskyldra aðila.

Á sama tíma og þeir svipta látnar manneskjur sjálfræði og fjárræði síðustu þrjú til fjögur lífsárin þá úrskurða þeir (dómararnir ) að gjörningur manns, sem hefur verið heilabilaður og óhæfur til að taka nokkrar vitrænar ákvarðanir samkvæmt mati lækna, hafi verið lögmætur gjörningur að skrifa undir fjármálagjörning (skuldbindingu) upp á margar milljónir króna.

Viðtal er undirritaður átti við einn dómara varðandi niðurstöður í dómsmáli sem dómarinn var mjög undrandi á hvernig niðurstaða málsins varð. Var hann ekkert að skafa af því og sagði þú hefur bara verið með lélegan lögmann.

Væri fróðlegt að frétta af því hvort það séu fleiri Íslendingar sem haf orðið fyrir því að fá neikvæða dóma í fjórum málum þar sem dómarar notuðu fölsuð skjöl (skriflegar sannanir liggja fyrir) til að styðjast við og eitt af fölsuðu skjölunum kom frá einum æðsta manni lögreglunnar, eitt kom frá einni af stærri útgerðum í landinu og tvö komu frá Íslandspósti.

Vísa má til greinar eftir Kristínu Elfu Magnúsdóttur í Fréttablaðinu frá 11. júní en þar stendur:

„Hættum að vera þolendur og verðum gerendur. Annars kemur Breivik einhvern daginn og bankar upp á.

Kristján S. Guðmundsson

Netfang:  [e-mail]

fv. skipstjóri

 

 Grein þessi var send Morgunblaðinu í júnímánuði en hefur ekki fengist birt vegna ritskoðunar.

Til hvers er lögreglan?

Hér er spurt til hvers er lögreglan þegar hún ekki sinnir sínum skyldustörfum að reyna að aftra lögbrotum í landinu.

Reynslan sýnir að svo virðist vera sem tilvist lögreglunnar sé aðeins til að hylma yfir lögbrot þeirra sem ráða í landinu og refsa þeim sem minna mega sín gegn agavaldi (kúgunarvaldi) stjórnvalda.

Eftir gróf mannréttindabrot af hálfu stjórnvalda á Íslandi (hinu þrískipta valdi) og margra ára baráttu til að fá leiðréttingu á lögbrotum, framin af stjórnvöldum, án árangurs enn sem komið er, er þörf róttækari aðgerða.

Reynt hefur verið að ná fram friðsamlegri lausn mála á grundvelli þess að um mistök hafi verið að ræða hjá meintum lögbrjótum. Stjórnvöld hafa hunsað allt er varðar leiðréttingar vegna þeirrar smánar er það ylli stjórnvöldum að viðurkenna að slík lögbrot væru framin í skjóli stjórnvalda.

Var leitað til Innanríkisráðuneytis ef friðsamleg lausn fengist með aðkomu þess að málunum. Á fundi með tveimur starfsmönnum (aðstoðarmönnum ráðherra) var það upplýst að ekkert refsiákvæði veri í lögum vegna lögbrota dómara og þeir gengju því sjálfala. Var af hálfu starfsmanna ráðuneytisins sagt að þær ábendingar sem hefðu komið fram á fundinum yrðu teknar inn í vinnslu við frumvarp að nýjum lögum um dómstóla. Fulltrúar Innanríkisráðuneytis bentu á að best væri að kæra umrædd mál til lögreglu eða Ríkissaksóknara.

Voru málin kærð til lögreglu en rannsókn synjað.

Eftir  synjun lögreglu á rannsókn lögbrotanna vegna þess að eitt af lögbrotunum varðaði einn af æðstu mönnum lögreglunnar var fengin skrifleg staðfesting rannsóknarlögreglumanns á því að lögreglan væri vanhæf til að rannsaka málin þar sem meðal málanna væri aðild eins af æðstu mönnum lögreglunnar.

Ekki var unað við þessa afgreiðslu og leitað til lögfræðideildar lögreglunnar, Karls Inga Vilbergssonar. Eftir viðtal undirritaðs og samstarfsaðila (en hann hefur einnig orðið fyrir grófum mannréttindabrotum af hálfu dómstóla þar sem margra milljóna króna verðmætum var stolið af honum á grundvelli falsaðs skjals og ósanninda er fram koma í dómi. Staðfest er skriflega af sýslumanni að skjalið sem notað var sé ekki samkvæmt þinglýsingargögnum.) við hann (Karl Inga) og ótal símhringingar auk tölvuskeyta vegna dráttar á afgreiðslu málanna var afgreiðslu lokið af hálfu lögreglu án þess að neinar lögregluskýrslur væru teknar með þeim orðum að lögreglan gerði ekkert frekar í málunum. Fram kom að ekki hefði verið um ásetningsbrot af hálfu lögbrjóta að ræða og því ekkert aðhafst. Án rannsóknar var af hálfu þessara embætta fullyrt að ekki væri um ásetningsbrot að ræða sem átti að réttlæta aðgerðarleysið. Þetta voru lögbrot þótt ekki væri að mati umræddra aðila um ásetningsbrot að ræða.

Heiðarlegir menn reyna yfirleitt að leiðrétta mistök. Þar sem leiðrétting hefur ekki fengist fram þrátt fyrir tilraunir verður að telja að um ásetningsbrot hafi verið að ræða

Var málið kært til Ríkissaksóknara en afstaða hjá því embætti var að ekki yrði aðhafst neitt í málunum.

Fullkomin yfirhylming á lögbrotum af hálfu þeirra sem eiga að gæta laga og réttar.

Þar var komin staðfesting á þeirri skoðun að umrædd embætti, lögreglan og Ríkissaksóknari. eru aðeins til að hylma yfir lögbrot sem framin eru af æðstu mönnum í stjórnsýslu landsins.

Eftir ítrekaðar ábendingar lögmanna um skyldur lögreglunnar til að taka skýrslur varðandi öll kærumál er þangað bærust svo og ábendingu frá Umboðsmanni Alþingis var enn leitað til lögreglu en án árangurs. Lögreglan aðhefðist ekkert í málunum.

Samkvæmt því sem stendur í bréfi Umboðsmanns Alþingis dagsett 15. febrúar 2013 er lögreglu skylt að rannsaka mál varðandi kærur sem henni berast. Orðrétt stendur í bréfi Umboðsmanns: 

Í 3. mgr. 52.  gr. kemur fram að kæru vegna refsiverðs brots eða beiðni um rannsókn skuli beint til lögreglu eða ákæranda. Nú sé háttsemin ekki refsiverð nema brotaþoli krefjist þess að sakamál skuli höfðað og skuli þá ekki byrja rannsókn nema samkvæmt kröfu hans.

Haft var samband við Lögreglustjórann á höfuðborgarsvæðinu og óskað eftir að hann veitti undirrituðum og samstarfsaðila viðtal. Lögreglustjóri vildi ekki veita viðtal og bar fyrir sig að málin væru afgreidd. Lögreglustjóri benti á að hægt væri að hafa samband við fjölmiðla varðandi þessi mál. Ef tekið er mið af viðbrögðum fréttamanna íslenskra fjölmiðla má ætla að fréttamenn séu hræddir við að fjalla um ásakanir á hendur ráðamönnum í þjóðfélaginu eða þeir keyptir til að þegja.

Eftir algjört afsvar lögreglustjórans á að veita viðtal var lögreglustjóri spurður að því; Hvort þörf væri á því að aflífa eitt af meindýrum réttarkerfisins til þess að lögreglan fengist til þess að rannsaka málin?

Lögreglustjóri brást ókvæða við og talaði um hótanir og ýmislegt er varðaði hótanir. Svo virtist sem skilningur lögreglustjórans á mæltu máli á íslensku væri takmarkaður þar sem hann gerði ekki greinarmun á spurningu og hótun. Verður það að teljast ljóður þegar menn í slíkri stöðu eru ekki betur að sér í íslensku máli en fram kom í umræddu samtali. (Lögreglustjóri ætti sóma síns vegna að leggja fram afrit (ómengað) af umræddu samtali er undirritaður átti við hann. Hljóðritanir símtala við opinberar stofnanir og fyrirtæki er orðin staðreynd.)

Hótanir eru hvergi meira notaðar en af hálfu stjórnvalda og virðast vera aðalsmerki stjórnvalda. Í skildi lögreglunnar stendur. „Með lögum skal land byggja". Þetta á aðeins við varðandi aðgangshörku stjórnvalda og framkvæmdavald lögreglu. Þegar lögbrotin eru framin af æðstu mönnum stjórnkerfisins gleymdist (eða ásetningur) að setja inn í framhaldið; „og ólögum eyða". því það var ekki ætlast til að stjórnendur fari að lögum frekar en lénsherrar fyrri alda.

Í framhaldi af símtali við lögreglustjóra var honum sent tölvuskeyti þar sem krafist var að fá afrit af öllum lögregluskýrslum  er vörðuðu umræddar kærur. Svar lögreglustjórans ásamt kröfu um gögn verða birt hér:

-------Original Message-------

 

From: Stefán Eiríksson

Date: 9.5.2014 14:17:47

To: [e-mail]

Subject: RE: Lögregluskýrslur.

 

 

Til Kristjáns Guðmundssonar.

 

Í neðangreindum tölvupósti er óskað eftir afriti af lögregluskýrslum í tilgreindum málum sem kærð voru til lögreglu árið 2012. Um er að ræða mál lögreglu nr. 007-2012-23982, -23980 og -23979. Umræddum kærum var vísað frá með bréfi dags. 6. maí 2012. Sú ákvörðun var kærð til ríkissaksóknara sem staðfesti þá niðurstöðu 28. júní 2012. Kvartað var yfir þeirri afgreiðslu til Umboðsmanns Alþingis sem lauk athugun sinni á málinu með bréfi dags. 15. febrúar 2013. Í kjölfarið var óskað eftir endurupptöku málsins og var því hafnað af ríkissaksóknara. Á ný var kvartað yfir því til Umboðsmanns Alþingis sem lauk athugun sinni á því máli með bréfi dags. 24. september 2013.

 

Eins og áður er rakið er óskað eftir lögregluskýrslum í framangreindum málum. Með bréfi ríkissaksóknara, dags. 7. mars 2013, voru öll gögn í framangreindum málum send til þín samkvæmt beiðni. Engar lögregluskýrslur eru skráðar í þessum málum enda var framangreindum kærum vísað frá rannsókn eins og rakið er hér að ofan.

 

Með kveðju,

Stefán Eiríksson.

 

 

______________________________

Stefán Eiríksson, lögreglustjóri.

Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu.

Hverfisgötu 113-115, 150 Reykjavík.

Sími 444-1000.

Tölvupóstur [e-mail]

 

Vinsamlegast athugið að upplýsingar í tölvupósti þessum og viðhengjum við hann eru eingöngu ætlaðar þeim sem póstinum er beint til og gætu innihaldið upplýsingar sem eru trúnaðarmál.

 

 

 

 

From: kristján [mailto:[e-mail]]
Sent: 8. maí 2014 20:00
To: LRH:Fyrirspurnir
Subject: Lögregluskýrslur.

 

 

Hr. lögreglustjóri á höfuðborgarsvæðinu.

 

 

Hér með er krafist þess að fá innan 14 daga afrit af lögregluskýrslum er lögreglustjóru sagði að hefðu verið gerðar varaðandi kærur undirritaðs á hendur dómurum og Jóni H.B. Snorrasyni vegna meintra lögbrota.

Ef slíkar skýrslur finnast ekki þá er farið fram á að fá vitneskju um það.

Lögreglustjóri fullyrti í símtali fyrir hádegi í dag 7. maí 2014 að málin hefðu verið afgreidd frá lögreglunni á gryndvelli lögregluskýrslna.

Verði ekki afhent afrit af umræddum skýrslum er því hér með lýst yfir að af hálfu lögreglustjóra sé verið að hylma yfir lögbrot og hindra réttvísina en slíkt er lögbrot. Ennfremur er það lögbrot að hylma yfir lögbrot Jóns H.B. Snorrasonar eins af æðstu mönnum lögreglunnar.

Af hálfu undirritaðs hefur frá upphafi verið farið fram á friðsamlega lausn á þessum lögbrotum sem framin hafa verið af hinum ákærðu en af hálfu framkvæmdavalds (lögreglu og Ríkissaksóknara) hefur allt verið gert til þess að hylma yfir og þagga þessi mál niður vegna þeirrar smánar er það ylli stjórnvöldum við það að viðurkenna hin meintu lögbrot.

 

Reykjavík 7. maí 2014 Kl. 19:59.

 

 

Kristján Guðmundsson

Fanganúmer Kt:-220934-2769

 

Hvað fram kemur í umræddum bókunum er lögreglustjóri minnist á er ekki vitað þar sem engar upplýsingar eru um þær annað en bókunarnúmer. Hvort þar er um að ræða einhverjar falsaðar skýrslur verða þeir að svara. Athuga þarf að samkvæmt niðurstöðu Umboðsmanns var okkur ráðlagt að krefjast endurupptöku á rannsókn mála. (Þær þrjár ritvillur sem eru í skjali sem sent var lögreglustjóra voru settar inn af ásetningi til að sjá viðbrögð aðila).

Eins og fram kemur í ofanrituðu var kærum vísað frá án þess að nokkur skoðun (rannsókn) færi fram nema upplýsingar um hverjir hinir ákærðu væru. Engar upplýsingar um málsatvik skráð eða skriflegar sannanir skoðaðar. Fyrir liggur skrifleg viðurkenning lögreglustjórans á að engar skýrslur séu í fórum lögreglu.

Í ljósi þess sem hér er ritað virðist sem að stundað sé af hálfu lögreglunnar kerfisbundnar yfirhylmingar yfir lögbrotum sem framin eru af opinberum starfsmönnum í æðstu stöðum. Er þar um að ræða skjalafals og dómsúrskurði á grundveli falsaðra skjala. Dómar af slíku tagi eru kallaðir Utanlaga dómar.

Slíkt framferði verður að teljast frekar undarlegt að af hálfu lögreglunnar sé reynt að hylma yfir lögbrot (mannréttindabrot auk þjófnaðar) ráðamanna þjóðarinnar á sama tíma og lögreglan er að elta smáhnuplara í búðarápi.

Með línum þessum er hér með lögð fram kæra á hendur lögreglustjóranum á höfuðborgarsvæðinu og aðstoðarmönnum hans vegna tilrauna til að hylma yfir lögbrot sem framin hafa verið og að hindra réttvísina. Slíkt framferði varðar við lög varðandi aðra en útvalda.

Sérstaklega er bent á viðvörunarorð til vitna sem viðhöfð eru í réttarsal við yfirheyrslur en þau eru m.a. eftirfarandi orðrétt eftir dómara, einum sakborninga í kærum sem lagðar hafa verið fram en ekki fengist rannsakaðar:

Þú ert áminntur um sannsögli. Þér ber að skýra satt og rétt frá og skilja ekkert undan. Rangur framburður gefinn fyrir dómi vísvitandi eða af gáleysi er refsiverður og getur varðað fangelsi allt að sex árum.  Hann er  siðferðislega ámælisverður og getur valdið viðkomandi álitshnekki og hneisu.

Það að hægt sé að refsa fyrir rangan framburð vitnis af gáleysi við framburð en ekki vegna lögbrota sem æðstu menn þjóðfélagsins fremja verður að teljast all undarlegt en er í anda þess er tíðkaðist á tímum NAZISMANS þar sem tilgangurinn helgaði meðalið.

Þegar skoðað er framferði lögreglu í þessum málum er spurningin; Hvert eiga þegnarnir að snúa sér með kærur vegna lögbrota þegar viðbrögð lögreglu eru eins og fram hefur komið í sambandi við umrædd mál?

Eiga lögbrjótar að stjórna rannsókn mála í eigin sök og dómarar að dæma í málum er varða eigin mistök eða ásetningsbrot.

Sett lög á Íslandi eru aðeins fyrir löghlýðna borgara. Þeir sem ekki vilja fara að lögum eins og sumir dómarar ofl. komast upp með það því það er skipulega reynt að hylma yfir brotin ef einhver vogar sér að kvarta yfir ólöglegu framferði þeirra, þ.e. ráðamanna þjóðarinnar og er þar vísað til þjófnaðar á rúmri milljón krónum af bankabókum, sem framkvæmt var samkvæmt lögregluskýrslu eftir fyrirskipun ráðherra. Var málið kært til Ríkissaksóknara sem aldrei svaraði kærunni.

Það sem vekur mesta undrun í þessari baráttu að meintir sakborningar hafa ekki treyst sér til að höfða meiðyrðamál á hendur undirrituðum þrátt fyrir að hafa verið ásakaðir opinberlega með nöfnum fyrir hin meintu brot. Þeir gera sér grein fyrir að með því að höfða mál þá yrði brotaferill þeirra opinber og það forðast þeir og njóta verndar þeirra sem hylma yfir lögbrotin.

Reykjavík 25. maí 2014.

Kristján Guðmundsson

Fanganúmer (Kt:) 220934-2769

Mannréttindi aðeins fyrir stjórnendur á Íslandi.

 

 

Á Íslandi keppast ráðamenn þjóðarinnar við að hafa afskipti af mannréttindum  þegna annarra þjóða en hylma yfir mannréttindabrot sem framin eru af innlendum stjórnvöldum.

Þrátt fyrir margra ára baráttu við að fá leiðréttingu á mannréttindabrotum í hinu íslenska stjórn- og dómsvaldi en þar er þagað þunnu hljóði af lögbrjótunum og gera allt til að þagga niður kröfur um leiðréttingar á þeim lögbrotum sem framin hafa verið í von um að sá sem kvartar drepist fljótlega.

Þau lögbrot sem um er að ræða eru:

Þjófnaður á rúmri einni milljón króna af tveimur bankabókum á nafni undirritaðs eftir fyrirmælum ráðherra samkvæmt framburði starfsmanns ráðuneytis við skýrslutöku hjá lögreglunni í Reykjavík. (Málið var kært til Ríkissaksóknara sem hunsaði að sinna sínu starfi).

Skjalafals eins af æðstu mönnum lögreglunnar varðandi fjárnámskröfu sem ekki hafði neina lagastoð.

Dómsúrskurðir þar sem dómarar Hæstaréttar og Héraðsdómstóla hafa notað fölsuð gögn sem úrskurðir voru byggðir á og hafa þeir ekki farið að gildandi ákvæðum stjórnarskrár hins íslenska lýðveldis og lögum er réttarkerfið á að grundvallast á, þ.e. að dómarar skulu aðeins kveða upp dóma samkvæmt gildandi lögum.

Væri fróðlegt fyrir þegna landsins að fá að sjá skýringar frá dómurum á því hvar í lögum, er gilda á Íslandi, sé heimild fyrir dómara að nota fölsuð gögn sem dómsuppkvaðning er byggð á.

Eigi verður séð annað en um ásetningsbrot dómara hafi verið að ræða þar sem þeir hafa hunsað að leiðrétta misgjörðirnar eins og siðuðum mönnum sæmir ef um mistök hafi verið að ræða.

Embætti Ríkissaksóknara er aðeins yfirhylmingarembætti til að fela lögbrot ráðamanna þjóðarinnar á meðan hann (Ríkissaksóknari) andskotast  í að kæra svangan utangarðsmann fyrir að stela blóðmörskepp sem kostaði um 200 krónur og ákærði konu fyrir að stela límbandsrúllu sem kostaði rúmar 500 krónur þegar hún fékk ekki afgreiðslu á sölustað. Dugnaður embættis Ríkissaksóknara birtist í því að konunni var gert að greiða á annað hundrað þúsund krónur í kostnað við málareksturinn samkvæmt fréttum í fjölmiðlum.

Ráðandi aðilar í Innanríkisráðuneytinu undanfarin ár hafa kosið þann kost að hylma yfir lögbrotin sem framin hafa verið vegna þeirrar hneisu er það illi réttarkerfinu í landinu ef viðurkennt yrði að mannréttindi hefðu verið brotin. Þessir aðilar með aðild að ríkisstjórn hafa kosið þá leið til að breiða yfir glæpina sem framdir eru innanlands með því að reyna að hafa afskipti af mannréttindum í öðrum löndum.

Þessir lögbrjótar (íslenskir MAFÍU-glæpamenn) hafa verið ásakaðir um lögbrotin opinberlega í fjölmiðlum en hafa kosið að gera ekkert þrátt fyrir ásakanir vegna þess að ef þeir leggðu fram kæru fyrir meiðyrði samkvæmt fornaldarákvæði í lögunum yrðu þeir uppvísir að þeim grófu lögbrotum sem þeir hafa framið með því að virða ekki ákvæði gildandi laga og mannréttindi þegnanna á Íslandi.

Svo virðist vera sem að ritskoðun gildi hjá íslenskum fjölmiðlum því ekki fást birtar greinar eða fréttir af mannréttindabrotum innanlands þótt fjölmiðlar séu uppfullir af mis-sönnum fréttum um mannréttindabrot í öðrum löndum.

Verður fróðlegt að sjá hvað hugrekki íslenskra stjórnenda fjölmiðla nær langt og hvort þeir fáist til að taka á málum er varða mannréttindi á Íslandi eða hvort þetta séu bara vindhanar sem snúast eftir því hvaðan vindurinn blæs og vilji bara hafa vindinn í bakið.

Rétt þykir að geta þess að umsagnir Jóns Steinars Gunnlaugssonar um dómskerfið eru sannleikur um það ástand er ríkir vegna ofríkis dómara því lögmenn hafa neitað að taka að sér málarekstur í þeim málum sem kært er út af vegna ótta við hefndaraðgerðir af hálfu dómarastéttarinnar auk þess að lifa í voninni um að komast sjálfir í stöðu dómara. Leitað var til nokkurra lögmanna um aðstoð við málarekstur gegn dómurunum en þeir neituð allir. Tveir af þeim sem leitað var til sem ég þekki vel sögðu hreint út að ef þeir tækju mál að sér gegn dómara gætu þeir hætt sem lögmenn þar sem hefnigirni dómara væri slík að þeir kæmu aldrei neinu máli í gegn fyrir dómi hversu góður sem málstaðurinn væri. Er þar fenginn staðfesting á orðum Jóns Steinars um hefnigirni af hálfu dómara.

Birt opinberlega 14.11.2013 | 20:58

Opið bréf til Innanríkisráðherra

Mannréttindabrot íslenskra stjórnvalda.

Eftir margra ára baráttu við óheiðarlega afgreiðslu af hálfu dómstóla þar sem notuð hafa verið fölsuð gögn af dómurunum til að fá rangláta niðurstöðu í málum hefur loksins fengist staðfesting á að refsilög á Íslandi ná ekki yfir dómara.

Ef upplýsingar eru réttar sem undirritaður fékk á fundi í Innanríkisráðuneytinu hinn 27. september 2013 að ekkert opinbert vald sé til fyrir þá, sem beittir eru órétti með ranglátum dómsniðurstöðum, til að fá leiðréttingu sinna mála nema að taka refsiaðgerðir í eigin hendur hafa þegnarnir refsivaldið eins og var á Sturlungaöld.

Upplýst var að þarna væri gloppa í íslenskum lögum og að engin úrræði væru fyrir hendi nema einkarefsingar þeirra sem dómarar brytu á með utanlaga dómum.

Viðmælendur á þessum fundi upplýstu að í ljósi þeirra upplýsinga sem fram væru komnar á fundinum væri þörf á að breyta lögum til að koma í veg fyrir framtíðar misnotkun dómaravaldsins.

Þess var einnig getið að lagabreytingin myndi ekki leiðrétta þær misþyrmingar sem þegar hafa orðið í íslensku réttarfari þar sem mannréttindabrot hafi verið illa brotin á þegnum þessa lands.

Af þessari viðurkenningu er ljóst að löggjafarþing hins íslenska lýðveldis er af lakara taginu þar sem ekki eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þrátt fyrir skýr ákvæði í stjórnarskrá. Hafa dómarar komist upp með lögbrot án þess að þeir sem brotið er á geti náð fram rétti sínum með því að kæra lögbrotin til opinbers refsiréttar.

Þrátt fyrir skýr ákvæði í gildandi landslögum (stjórnarskrá og almennum lögum) um að dómendur skuli eingöngu fara eftir gildandi lögum í úrskurðum sínum komast dómarar upp með utanlaga dóma sína vegna skorts á refsiréttarákvæðum í gildandi lögum um störf dómara.

 24. gr. Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra. Dómsathöfn verður ekki endurskoðuð af öðrum nema með málskoti til æðra dóms.
 

Þar sem lagafrumvarp um starfsemi dómstóla fékk sérstaka umsagnarmeðferð hjá dómarafélaginu og dómurum almennt má spyrja hvort af ásetningi eða að kröfu dómara hafi verið sleppt úr lögunum að hafa refsiákvæði varðandi lögbrot af hálfu dómara. Að auki er það umhugsunarefni það ákvæði í lögunum að dómarar séu sjálfstæðir og óháðir dómstólnum sem stofnum við störf sín.

Margir af þessum dómurum við íslenska dómstóla eru misyndismenn af verstu tegund og má jafna þeim við þá sem tilheyra samtökum sem af hálfu stjórnvalda eru skilgreind sem skipulögð glæpasamtök.

Er þetta slík smán fyrir ríkisvaldið, löggjafarþingið og dómarastéttina að dómarar skuli ekki fara að lögum heldur beiti geðþótta afgreiðslum við dómsúrskurði eftir því hvernig þeim líkar við málsaðila.

Væri meiri reisn yfir íslenskum stjórnvöldum ef þau sæju sóma sinn í að láta leiðrétta þessar misgjörðir og bæta fjárhagstjón sem unnið hefur verið af hálfu sumra er skipaðir hafa verið dómarar. Aðgerðir sem falla undir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað auk þess að svipta þá sem beittir hafa verið valdníðslunni umtalsverðum fjármunum sem skipta milljónum króna. Slíkt framferði fellur undir þjófnað ef aðrir en opinberir embættismenn dómskerfisins eru gerendur.

Það eitt að svipta menn fjármunum sínum væri kallað þjófnaður ef framkvæmdaaðilar væru aðrir en lögbrjótarnir innan dómarastéttarinnar.

Þakka ber fulltrúum Innanríkisráðuneytisins fyrir að hafa viðurkennt veikleika eða galla á gildandi lögum er snýr að skorti á refsiákvæðum varðandi utanlaga afgreiðslur af hálfu dómara. Það eitt að dómarar geti gengið sjálfala og refsilaust innan hins íslenska réttarkerfis með utanlaga afgreiðslur sínar með mannorðsmorðum, mannréttindaþjófnaði og að svipta þegnana eigum sínum með valdníðslu er svartur blettur á ríki sem stjórnendur ríkisins telja réttarríki.

Ekki verður fram hjá því gengið að umrædd mannréttindabrot verður vart hægt að telja mistök í starfi af hálfu dómaranna því þeir hafa neitað (hunsað) að leiðrétta málin þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi. Því verður að teljast að um ásetningsbrot hafi verið að ræða og án allra málsvarna sem er öllu alvarlegra ef telja á Ísland sem réttarríki.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá leiðréttingu á utanlagadómum hins íslenska réttarkerfis verður að grípa til þeirra ráða sem knýja á um að opinberað verði það réttleysi sem sumir þegnar þessa þjóðfélags þurfa að búa við.

Mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður af hálfu dómara hins íslenska réttleysiskerfis verða því rakin hér lið fyrir lið og þeir ákærðir með þessum orðum.

1. Hæstiréttur. Mál nr. 15/1991. Dómararnir Guðrún Erlendsdóttir, Pétur Kr. Hafstein og Guðmundur Jónsson er ákærðir fyrir mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum í þessu máli þar sem hinum brotlega (fölsuð gögn) var hyglað vegna stéttartengsla og vensla við æðstu menn ríkisins. Undirrituðum kom ekkert við þótt lögbrjóturinn, Jón H. B. Snorrason, svæfi hjá konu sinni  eins og dómsúrskurður var byggður á en varð að taka á móti úrskurði um að fjárnám á grundvelli falsaðra gagna væri löglegt fjárnám.

Þolendum fjárnámsins kom ekkert við einkalíf Jóns H. B. Snorrasonar núverandi aðstoðarlögreglustjóra Höfuðborgarsvæðisins en þurftu að þola ofríki hans með með því að standa undir fjárnámi vegna skatta sem lagðir voru á án nokkurrar lagastoðar. Skattstjórinn í Reykjavík hafði áður en fjárnámið fór fram  viðurkennt skriflega að umrædd álagning hafi verið mistök en hann hafði enga skýringu á því hver eða hvernig nafn undirritaðs hafi komist inn á skrá yfir virðisaukaskattsgreiðendur. Að auki voru gögn sem lögð voru fram af Jóni H. B. Snorrasyni fyrir bæjarfógeta fölsuð. Það er ekki sama hver falsar gögn í þjóðfélaginu.

1. Í sjóprófi er halda átti við Héraðsdóm Reykjaness að ósk Rannsóknarnefndar sjóslysa  (samkvæmt fundarsamþykkt nefndarinnar) hinn 4. janúar 1993 vegna atviks um borð í b/v Víði EA-910. Dómarinn Guðmundur L. Jóhannesson tók tvær fals yfirlýsingar sem lagðar voru fram af lögmanninum Gísla Baldri Garðarssyni (dómsskjöl nr. 6 og 7) gildar og hafnaði kröfu undirritaðs um að gefa formanni „Nefndarinnar" Ragnhildi Hjaltadóttur (núverandi ráðuneytisstjóra Innanríkisráðuneytisins) færi á að flytja málið fyrir hönd nefndarinnar. Auk þess ásakaði Gísli Baldur Garðarsson undirritaðan um að eiga í einkastríði við útgerð Samherja á Akureyri. Dómarinn ásakaði undirritaðan fyrir ágreining við útgerðina samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins og framdi því mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað og hafnaði sjóprófinu á grundvelli falsaðra skjala sem lögð voru fram í réttinum. (Sjá skjölin (2) þar sem fölsuðu skjölin eru afturkölluð).
2. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08318/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn hindraði það að upplýsingar kæmust að er hugsanlega hefði getað bjargað fjármagni lífeyrissjóðanna sem voru í vörslu Landsbankans og glötuðust. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
3. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08319/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
4. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. M-51/2001. Dómari Eggert Óskarsson. Dómarinn framdi mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum frá 11. janúar 2002 í máli sem Dómstjóri Héraðsdóms Reykjavíkur, Helgi H. Jónsson, sagði að hefði ekki verið til sem dómsmál þegar úrskurður Eggerts Óskarssonar var kveðinn upp. Eggert Óskarsson er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað og að fara ekki að gildandi lögum í landinu.
5. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-13455/2002. Dómari Sigurður Tómas Magnússon. Sigurður Tómas Magnússon er ákærður fyrir mannréttindaþjófnað með aðkomu sinni að umræddu máli auk þjófnaðar. Rekstur málsins utan laga og réttar með því að heimila tilefnislaus málaferli í hefndarskyni af hálfu dómarans sbr. dómsniðurstöðu. Um var að ræða fjárkröfu fyrir verk sem aldrei hafði verið unnið sbr. dómsorð í úrskurði dómarans.
6. Héraðsdómur Reykjavíkur sem ein heild er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað vegna slóðaskapar þar sem málum nr. M-121/2003 og M-140/2004 skuli ekki vera lokið enn þrátt fyrir marg ítrekaðar kröfur þar um.

Fleiri mál er hægt að koma með þar sem lög hafa verið brotin af dómurum og ekki hafa fengist leiðréttingar hjá íslenskum stjórnvöldum.

Með þessum upplýsingum er því lýst yfir að ef stjórnvöld sjá ekki sóma sinn í að leiðrétta utanlaga dóma sem kveðnir eru upp í réttarsölum á Íslandi þá er íslenskt réttarkerfi skipulögð glæpastarfsemi.

Verður nú látið reyna á það hversu mikils virði æra umræddra dómara er og þeim gefinn kostur á að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða aðrar álíka ásakanir sem bornar eru fram vegna lögbrota af hálfu dómaranna. Þeir geta þar haldið áfram að stela eigum undirritaðs eins og þeir gerðu með utanlaga dómum sínum.

Ástæða þessa málareksturs er lögbrot (misnotkun valds) af hálfu dómara þegar þeir nota fölsuð skjöl við úrskurði sína og halla þar með réttu máli gagnvart þeim sem lögbrotin bitna á.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá málin leiðrétt hefur það ekki tekist. Hæstiréttur hefur synjað beiðnum um upptöku mála til leiðréttinga á þeim misgjörðum sem framin hafa verið.

Það er talið mannlegt að gera mistök og siðuðum mönnum er hollast að leiðrétta sín mistök sé þeim bent á það.

Þeir sem ekki vilja leiðrétta sín mistök sem augljós eru hafa ekki gert mistök heldur er um ásetningsbrot að ræða og eiga þeir því engar málsbætur sbr. fjölda dóma sem upp hafa verið kveðnir af dómurum þegar sakborningar fá vægari refsingu þegar þeir viðurkenna brot sín.

Við ákærendur í þessum málum gerum okkur fullkomlega ljóst að hið íslenska dómskerfi hlýtur mikinn álitshnekki við að þurfa að sætta sig við að játa á sig mistök við uppkvaðningu dóma þar sem fölsuð gögn hafa ráðið niðurstöðum dómaranna.

Farið var fram á það að stjórnvöld skipuðu óháða aðila til að fara yfir þær ákærur sem bornar hafa verið fram og eru allar styrktar með skriflegum sönnunargögnum varðandi þær misgjörðir sem ákært er út af. Þeim beiðnum hefur verið svarað með útúrsnúningum og ókurteisi af Innanríkisráðuneytinu, Ríkissaksóknara og lögreglu fyrir utan neitun Hæstaréttar um upptöku mála.

Þegar stjórnvald sem hefur refsi- og agavald yfir þegnunum mismunar þegnunum, sem er brot á stjórnarskrá lýðveldisins, með því að leiðrétta ekki alvarleg mistök af hálfu stjórnenda, fer refsi- og agavaldið sjálfkrafa yfir á hendur einstaklinga, sem lög eru brotin á, með ófyrirséðum afleiðingum.

Þar sem aga og refsivald er í höndum ríkisins á meðan þegnum þjóðfélagsins er ekki mismunað af ráðandi öflum er það sem hér er sagt viðvörun til stjórnvalda um að verði misgjörðir stjórnvalda, dómstóla, ekki leiðrétt er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka aga- og refsivald í eigin hendur.

Er búið að reyna að fá leiðréttingu á þeim misgjörðum, lögbrotum, sem framin hafa verið af dómsstólum (dómurum) með beitingu falsaðra skjala við uppkvaðningu dóma undanfarin ár, án árangurs þar sem viðurkenning á misbeitingu valds af hálfu dómara yrði slík hneisa fyrir samfélagið.

Hér með er stjórnvöldum gefinn kostur á að leita leiða til að leiðrétta þær misgjörðir af hálfu dómstóla sem telja verður ásetningsbrot af hálfu dómara (þetta er viðvörun sem stjórnvöld eiga að taka alvarlega). Verði þetta ekki leiðrétt innan hæfilegs tímafrests sem ekki verður gefinn upp nánar, en hann verður ekki langur, verður aga og refsivaldið ekki í höndum ríkisins lengur heldur  í höndum þeirra einstaklinga sem brotið hefur verið á.

Verða aga og refsiaðgerðir alfarið á vegum einstaklinga ef ekki verður brugðist við og misgjörðir leiðréttar.

Hvers konar aðgerðum verði beitt til refsinga kemur í ljós þegar að því kemur.

Reykjavík 14 nóvember 2013

Kristján Guðmundsson.

Þögn ráðherrans við umræddum kærum er viðurkenning á því að um yfirhylmingu á lögbrotum ráðamanna hins íslenska réttleysisríkis. Samkvæmt ákvæðum í íslenskum lögum er yfirhylming refsiverð en í framkvæmd nær refsingin aðeins til almúgans en ekki til Mafíunnar sem stjórnar landinu.

Í siðuðum löndum er yfirhylming á lögbrotum refsivert athæfi og fellur undir það að hindra framgang réttvísinnar.

Ríkissaksóknari ákærður fyrir að hindra framgang réttvísinnar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Af hálfu stjórnvalda á Íslandi er það vísbending um hugrekki og dug, í að vernda svínaríið í stjórnun landsins, hjá þeim sem stela miklum fjármunum, falsa skjöl og nota fölsuð skjöl til að ná fram hefndum á þeim sem ekki vilja lúta ólöglegu valdboði hinnar íslensku MAFÍU.

Í fullu gildi eru vísuorð er undirritaður heyrði á árunum milli 1940 og 1950 og var kennt í skóla.

Stelir þú litlu en standir lágt

í steininn ferðu.

Stelir þú miklu og standir hátt

í stjórnarráðið ferðu.

Er þarna komin skýringin á afstöð Ríkissaksóknara á stuldi útigangsmanns á blóðmörskepp og stuldi á milljörðum úr íslensku fjármálakerfi (sparifé almennings) af hálfu ráðandi afla í fjármálaheiminum á Íslandi.

Þessi vísuorð eru það sem íslenskir stjórnendur lýðveldisins telja hornstein að sínu stjórnskipulagi og hylma því yfir mannréttindabrot sem framin eru innan hins íslenska samfélags hvort sem það er fölsun skjala eða þjófnaður á fjármunum landsmanna. Tilgangurinn helgar meðalið.

Ítrekað er að með þessum línum verður látið reyna á hugrekki íslenskra fréttamanna til að fjalla um mannréttindabrot sem framin eru á Íslandi en nógu kjaftforir eru þeir þegar fjallað er um talin mannréttindabrot í öðrum löndum.

Reykjavík  11. apríl 2014.

Kristján  S. Guðmundsson

Fanganúmer (K.t.) 2209342769

 

 

 

 

Opið bréf til Innanríkisráðherra

Mannréttindabrot íslenskra stjórnvalda.

Eftir margra ára baráttu við óheiðarlega afgreiðslu af hálfu dómstóla þar sem notuð hafa verið fölsuð gögn af dómurunum til að fá rangláta niðurstöðu í málum hefur loksins fengist staðfesting á að refsilög á Íslandi ná ekki yfir dómara.

Ef upplýsingar eru réttar sem undirritaður fékk á fundi í Innanríkisráðuneytinu hinn 27. september 2013 að ekkert opinbert vald sé til fyrir þá, sem beittir eru órétti með ranglátum dómsniðurstöðum, til að fá leiðréttingu sinna mála nema að taka refsiaðgerðir í eigin hendur hafa þegnarnir refsivaldið eins og var á Sturlungaöld.

Upplýst var að þarna væri gloppa í íslenskum lögum og að engin úrræði væru fyrir hendi nema einkarefsingar þeirra sem dómarar brytu á með utanlaga dómum.

Viðmælendur á þessum fundi upplýstu að í ljósi þeirra upplýsinga sem fram væru komnar á fundinum væri þörf á að breyta lögum til að koma í veg fyrir framtíðar misnotkun dómaravaldsins.

Þess var einnig getið að lagabreytingin myndi ekki leiðrétta þær misþyrmingar sem þegar hafa orðið í íslensku réttarfari þar sem mannréttindabrot hafi verið illa brotin á þegnum þessa lands.

Af þessari viðurkenningu er ljóst að löggjafarþing hins íslenska lýðveldis er af lakara taginu þar sem ekki eru allir þegnar landsins jafnir fyrir lögum þrátt fyrir skýr ákvæði í stjórnarskrá. Hafa dómarar komist upp með lögbrot án þess að þeir sem brotið er á geti náð fram rétti sínum með því að kæra lögbrotin til opinbers refsiréttar.

Þrátt fyrir skýr ákvæði í gildandi landslögum (stjórnarskrá og almennum lögum) um að dómendur skuli eingöngu fara eftir gildandi lögum í úrskurðum sínum komast dómarar upp með utanlaga dóma sína vegna skorts á refsiréttarákvæðum í gildandi lögum um störf dómara.

 24. gr. Dómarar eru sjálfstæðir í dómstörfum og leysa þau af hendi á eigin ábyrgð. Við úrlausn máls fara þeir eingöngu eftir lögum og lúta þar aldrei boðvaldi annarra. Dómsathöfn verður ekki endurskoðuð af öðrum nema með málskoti til æðra dóms.
 

Þar sem lagafrumvarp um starfsemi dómstóla fékk sérstaka umsagnarmeðferð hjá dómarafélaginu og dómurum almennt má spyrja hvort af ásetningi eða að kröfu dómara hafi verið sleppt úr lögunum að hafa refsiákvæði varðandi lögbrot af hálfu dómara. Að auki er það umhugsunarefni það ákvæði í lögunum að dómarar séu sjálfstæðir og óháðir dómstólnum sem stofnum við störf sín.

Margir af þessum dómurum við íslenska dómstóla eru misyndismenn af verstu tegund og má jafna þeim við þá sem tilheyra samtökum sem af hálfu stjórnvalda eru skilgreind sem skipulögð glæpasamtök.

Er þetta slík smán fyrir ríkisvaldið, löggjafarþingið og dómarastéttina að dómarar skuli ekki fara að lögum heldur beiti geðþótta afgreiðslum við dómsúrskurði eftir því hvernig þeim líkar við málsaðila.

Væri meiri reisn yfir íslenskum stjórnvöldum ef þau sæju sóma sinn í að láta leiðrétta þessar misgjörðir og bæta fjárhagstjón sem unnið hefur verið af hálfu sumra er skipaðir hafa verið dómarar. Aðgerðir sem falla undir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað auk þess að svipta þá sem beittir hafa verið valdníðslunni umtalsverðum fjármunum sem skipta milljónum króna. Slíkt framferði fellur undir þjófnað ef aðrir en opinberir embættismenn dómskerfisins eru gerendur.

Það eitt að svipta menn fjármunum sínum væri kallað þjófnaður ef framkvæmdaaðilar væru aðrir en lögbrjótarnir innan dómarastéttarinnar.

Þakka ber fulltrúum Innanríkisráðuneytisins fyrir að hafa viðurkennt veikleika eða galla á gildandi lögum er snýr að skorti á refsiákvæðum varðandi utanlaga afgreiðslur af hálfu dómara. Það eitt að dómarar geti gengið sjálfala og refsilaust innan hins íslenska réttarkerfis með utanlaga afgreiðslur sínar með mannorðsmorðum, mannréttindaþjófnaði og að svipta þegnana eigum sínum með valdníðslu er svartur blettur á ríki sem stjórnendur ríkisins telja réttarríki.

Ekki verður fram hjá því gengið að umrædd mannréttindabrot verður vart hægt að telja mistök í starfi af hálfu dómaranna því þeir hafa neitað (hunsað) að leiðrétta málin þrátt fyrir að skrifleg sönnunargögn séu fyrirliggjandi. Því verður að teljast að um ásetningsbrot hafi verið að ræða og án allra málsvarna sem er öllu alvarlegra ef telja á Ísland sem réttarríki.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá leiðréttingu á utanlagadómum hins íslenska réttarkerfis verður að grípa til þeirra ráða sem knýja á um að opinberað verði það réttleysi sem sumir þegnar þessa þjóðfélags þurfa að búa við.

Mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður af hálfu dómara hins íslenska réttleysiskerfis verða því rakin hér lið fyrir lið og þeir ákærðir með þessum orðum.

1. Hæstiréttur. Mál nr. 15/1991. Dómararnir Guðrún Erlendsdóttir, Pétur Kr. Hafstein og Guðmundur Jónsson er ákærðir fyrir mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum í þessu máli þar sem hinum brotlega (fölsuð gögn) var hyglað vegna stéttartengsla og vensla við æðstu menn ríkisins. Undirrituðum kom ekkert við þótt lögbrjóturinn, Jón H. B. Snorrason, svæfi hjá konu sinni eins og dómsúrskurður var byggður á en varð að taka á móti úrskurði um að fjárnám á grundvelli falsaðra gagna væri löglegt fjárnám.

Þolendum fjárnámsins kom ekkert við einkalíf Jóns H. B. Snorrasonar núverandi aðstoðarlögreglustjóra Höfuðborgarsvæðisins en þurftu að þola ofríki hans með með því að standa undir fjárnámi vegna skatta sem lagðir voru á án nokkurrar lagastoðar. Skattstjórinn í Reykjavík hafði áður en fjárnámið fór fram  viðurkennt skriflega að umrædd álagning hafi verið mistök en hann hafði enga skýringu á því hver eða hvernig nafn undirritaðs hafi komist inn á skrá yfir virðisaukaskattsgreiðendur. Að auki voru gögn sem lögð voru fram af Jóni H. B. Snorrasyni fyrir bæjarfógeta fölsuð. Það er ekki sama hver falsar gögn í þjóðfélaginu.

1. Í sjópróf er halda átti við Héraðsdóm Reykjaness að ósk Rannsóknarnefndar sjóslysa  (samkvæmt fundarsamþykkt nefndarinnar) hinn 4. janúar 1993 vegna atviks um borð í b/v Víði EA-910. Dómarinn Guðmundur L. Jóhannesson tók tvær fals yfirlýsingar sem lagðar voru fram af lögmanninum Gísla Baldri Garðarssyni (dómsskjöl nr. 6 og 7) gildar og hafnaði kröfu undirritaðs um að gefa formanni „Nefndarinnar" Ragnhildi Hjaltadóttur (núverandi ráðuneytisstjóra Innanríkisráðuneytisins) færi á að flytja málið fyrir hönd nefndarinnar. Auk þess ásakaði Gísli Baldur Garðarsson undirritaðan um að eiga í einkastríði við útgerð Samherja á Akureyri. Dómarinn ásakaði undirritaðan fyrir ágreining við útgerðina samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins og framdi því mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað og hafnaði sjóprófinu á grundvelli falsaðra skjala sem lögð voru fram í réttinum. (Sjá skjölin (2) þar sem fölsuðu skjölin eru afturkölluð).
2. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08318/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn hindraði það að upplýsingar kæmust að er hugsanlega hefði getað bjargað fjármagni lífeyrissjóðanna sem voru í vörslu Landsbankans og glötuðust. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
3. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-08319/2007. Dómari Ásgeir Magnússon. Dómarinn sá ekki sóma sinn í að boða undirritaðan til dómþings og rak málið án þess að fara að lögum um að boða málsaðila til dómþingsins. Dómarinn Ásgeir Magnússon er hér með ákærður fyrir mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað.
4. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. M-51/2001. Dómari Eggert Óskarsson. Dómarinn framdi mannréttindaþjófnað með úrskurði sínum frá 11. janúar 2002 í máli sem Dómstjóri Héraðsdóms Reykjavíkur, Helgi H. Jónsson, sagði að hefði ekki verið til sem dómsmál þegar úrskurður Eggerts Óskarssonar var kveðinn upp. Eggert Óskarsson er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað og að fara ekki að gildandi lögum í landinu.
5. Héraðsdómur Reykjavíkur. Mál nr. E-13455/2002. Dómari Sigurður Tómas Magnússon. Sigurður Tómas Magnússon er ákærður fyrir mannréttindaþjófnað með aðkomu sinni að umræddu máli auk þjófnaðar. Rekstur málsins utan laga og réttar með því að heimila tilefnislaus málaferli í hefndarskyni af hálfu dómarans sbr. dómsniðurstöðu. Um var að ræða fjárkröfu fyrir verk sem aldrei hafði verið unnið sbr. dómsorð í úrskurði dómarans.
6. Héraðsdómur Reykjavíkur sem ein heild er hér með ákærður fyrir mannréttindaþjófnað vegna slóðaskapar þar sem málum nr. M-121/2003 og M-140/2004 skuli ekki vera lokið enn þrátt fyrir marg ítrekaðar kröfur þar um.

Fleiri mál er hægt að koma með þar sem lög hafa verið brotin af dómurum og ekki hafa fengist leiðréttingar hjá íslenskum stjórnvöldum.

Með þessum upplýsingum er því lýst yfir að ef stjórnvöld sjá ekki sóma sinn í að leiðrétta utanlaga dóma sem kveðnir eru upp í réttarsölum á Íslandi þá er íslenskt réttarkerfi skipulögð glæpastarfsemi.

Verður nú látið reyna á það hversu mikils virði æra umræddra dómara er og þeim gefinn kostur á að stefna undirrituðum fyrir meiðyrði eða aðrar álíka ásakanir sem bornar eru fram vegna lögbrota af hálfu dómaranna. Þeir geta þar haldið áfram að stela eigum undirritaðs eins og þeir gerðu með utanlaga dómum sínum.

Ástæða þessa málareksturs er lögbrot (misnotkun valds) af hálfu dómara þegar þeir nota fölsuð skjöl við úrskurði sína og halla þar með réttu máli gagnvart þeim sem lögbrotin bitna á.

Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir til að fá málin leiðrétt hefur það ekki tekist. Hæstiréttur hefur synjað beiðnum um upptöku mála til leiðréttinga á þeim misgjörðum sem framin hafa verið.

Það er talið mannlegt að gera mistök og siðuðum mönnum er hollast að leiðrétta sín mistök sé þeim bent á það.

Þeir sem ekki vilja leiðrétta sín mistök sem augljós eru hafa ekki gert mistök heldur er um ásetningsbrot að ræða og eiga þeir því engar málsbætur sbr. fjölda dóma sem upp hafa verið kveðnir af dómurum þegar sakborningar fá vægari refsingu þegar þeir viðurkenna brot sín.

Við ákærendur í þessum málum gerum okkur fullkomlega ljóst að hið íslenska dómskerfi hlýtur mikinn álitshnekki við að þurfa að sætta sig við að játa á sig mistök við uppkvaðningu dóma þar sem fölsuð gögn hafa ráðið niðurstöðum dómaranna.

Farið var fram á það að stjórnvöld skipuðu óháða aðila til að fara yfir þær ákærur sem bornar hafa verið fram og eru allar styrktar með skriflegum sönnunargögnum varðandi þær misgjörðir sem ákært er út af. Þeim beiðnum hefur verið svarað með útúrsnúningum og ókurteisi af Innanríkisráðuneytinu, Ríkissaksóknara og lögreglu fyrir utan neitun Hæstaréttar um upptöku mála.

Þegar stjórnvald sem hefur refsi- og agavald yfir þegnunum mismunar þegnunum, sem er brot á stjórnarskrá lýðveldisins, með því að leiðrétta ekki alvarleg mistök af hálfu stjórnenda, fer refsi- og agavaldið sjálfkrafa yfir á hendur einstaklinga, sem lög eru brotin á, með ófyrirséðum afleiðingum.

Þar sem aga og refsivald er í höndum ríkisins á meðan þegnum þjóðfélagsins er ekki mismunað af ráðandi öflum er það sem hér er sagt viðvörun til stjórnvalda um að verði misgjörðir stjórnvalda, dómstóla, ekki leiðrétt er ekkert annað fyrir þegnana að gera en taka aga- og refsivald í eigin hendur.

Er búið að reyna að fá leiðréttingu á þeim misgjörðum, lögbrotum, sem framin hafa verið af dómsstólum (dómurum) með beitingu falsaðra skjala við uppkvaðningu dóma undanfarin ár, án árangurs þar sem viðurkenning á misbeitingu valds af hálfu dómara yrði slík hneisa fyrir samfélagið.

Hér með er stjórnvöldum gefinn kostur á að leita leiða til að leiðrétta þær misgjörðir af hálfu dómstóla sem telja verður ásetningsbrot af hálfu dómara (þetta er viðvörun sem stjórnvöld eiga að taka alvarlega). Verði þetta ekki leiðrétt innan hæfilegs tímafrests sem ekki verður gefinn upp nánar, en hann verður ekki langur, verður aga og refsivaldið ekki í höndum ríkisins lengur heldur  í höndum þeirra einstaklinga sem brotið hefur verið á.

Verða aga og refsiaðgerðir alfarið á vegum einstaklinga ef ekki verður brugðist við og misgjörðir leiðréttar.

Hvers konar aðgerðum verði beitt til refsinga kemur í ljós þegar að því kemur.

Reykjavík 14 nóvember 2013

Kristján Guðmundsson

Rauðagerði 39

108 Reykjavík

Til dómsformanns Héraðsdóms Reykjavíkur.

 

Er starfsemi íslenskra dómstóla skipulögð glæpastarfsemi?

Með vísan til þess sem áður hefur verið ritað um mannréttindabrot af hálfu dómstóla (dómara) og opinberra starfsmanna verður hér haldið áfram að sýna fram á framferði dómara við störf sín.

Þar sem mannréttindabrot og ókurteisi af hálfu dómaranna hafa einkennt samskiptin við suma þeirra þá verður þeim ekki sýnd nein kurteisi í því sem hér fer á eftir.

Árið 2001 var óskað eftir því við Héraðsdóm Reykjavíkur að skipaður yrði matsmaður  til að meta kostnað við lagfæringar á garði sem hafði verið gróflega skemmdur.

Dómarinn Jón Finnbjörnsson sá um dómskvaðningu á matsmanni.

Eftir að matsgjörð var lögð fram var þess krafist með vísan til ákvæðis gildandi laga að dómarinn úrskurðaði um þóknun fyrir matsgerðina og hvort framlögð matsgjörð væri samkvæmt matsbeiðni þá sagði Jón dómari sig frá málinu án þess að upp væri gefin ástæða.

Annar dómari, Eggert Óskarsson, var settur til að annast málið og var dómþing haldið í lok nóvember mánaðar (30. 11. 2001).

Þegar matsmanni varð ljóst í byrjun nóvember að dómara yrði falið að meta matsgjörðina sem ekki var á neinn hátt í samræmi við matsbeiðni brást garðyrkjumaðurinn ókvæða við og sendi lögmanninum, sem annaðist málið fyrir hönd matsbeiðenda, all sérstakt tölvuskeyti þar sem lýst var eiginleikum hans sjálfs, matsmannsins. Umrætt tölvuskeyti gerði matsmanninn þegar í stað vanhæfan til frekari afskipta af málinu. Sjá meðf. tölvubréf sem er fylgiskjal nr. 1:

Í dómþingi var þess krafist fyrir hönd matsbeiðenda að skipaður yrði nýr matsmaður í ljósi þess að matsgjörðin væri ekki samkvæmt matsbeiðni. Einnig var bent á að umræddur matsmaður hafi vanrækt starfið og  væri vanhæfur í ljósi þeirra bréfaskrifta er hann hafði látið frá sér við lögmanninn. Yfirlýsing matsmannsins í umræddu bréfi er þess eðlis að hann var vanhæfur til starfans. Sjá meðf. tölvubréf sem er fylgiskjal nr. 1:

  Áður en dómþingi lauk 30. nóvember 2001 lýsti dómari því yfir að úrskurður um gildi matsgjörðar yrði kveðinn upp í þriðju viku desember.

Sjá tölvubréf og dómsniðurstöðu:

 

 

 

Nr. 1

Leið desember og til 11. janúar 2002 að dómaranum þóknaðist að skila úrskurðinum samkvæmt bókun í gerðarbók dómsins sem var á þá leið að ekki hefði verið farið að beiðni matsbeiðenda við umrætt mat og matsgjörð úrskurðuð ónothæf.

Þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda, samkvæmt 61. grein laga nr. 91/1991  um skipun á öðrum matsmanni, eins og matsbeiðandi hefur rétt til samkvæmt lögum um rekstur einkamála þá hunsaði dómarinn kröfuna um skipun á nýjum matsmanni og endurskipaði matsmanninn til að ljúka verkinu. Umræddur dómari, Eggert Óskarsson, viðurkennir síðan í bréfi til Nefndar um dómarastörf að matsmaðurinn hafi vanrækt starf sitt sem matsmaður (vísast til ákvæði greinar  í lögum um vanrækslu matsmanns). Eggert Óskarsson reynir síðan að skjóta sér á bak við skjól Hæstaréttar að málinu hafi ekki verið vísað þangað. Þessa afsökun lætur Eggert Óskarsson frá sér í ljósi þess að hann vissi að hann hafði brotið lög á matsbeiðendum.

 

Nr. 2

 

Nr.3

Nr. 4

Nr. 5

Nr. 6

 

Spyrja má íslenska réttarspekinga hvort dómarar hafi leyfi til að kveða upp úrskurði þvert á gildandi lög í landinu í skjóli þess að viðkomandi geti skotið málinu til Hæstaréttar ef hann hefur efni á því? Hvort dómarar hafi óopinbert leyfi til geðþóttaúrskurða í dómsmálum þvert á gildandi lög í landinu og stjórnarskrá um að allir þegnar séu jafnir fyrir lögunum?

Óheiðarleiki dómarans kristallast í því að ekki var boðað til þinghalds þegar úrskurður kom fram mörgum vikum eftir uppgefinn tíma í lok þinghalds 30. nóvember.

Ástæða þess að ekki var áfrýjað var að upplýsingar um hið glæpsamlega athæfi Eggerts Óskarssonar varð aðilum ekki ljóst fyrr en tuttugu dögum eftir að hann hafði bókað um dómsúrskurð sinn. Lögmaðurinn (S.G.) sagði að ekki væri hægt að áfrýja málinu til Hæstaréttar því frestur væri aðeins 14 dagar.

Þessar upplýsingar um úrskurð dómarans fengust ekki þrátt fyrir ítrekaðar fyrirspurnir málsaðila seinni hluta desembermánaðar og í janúar. Auk þess var komið þrjár vikur fram yfir þann tíma sem dómarinn hafði til að ljúka málinu, hann átti að ljúka þessu fyrir jól, og hann gerði það 11. janúar 2002, að eigin sögn, án þess að neinn væri látinn vita, enginn var boðaður í dómþing sem Eggert Óskarsson bókar að hann hafi haldið 11. janúar 2002.

Liðu nokkrir mánuðir þar til sagt var að ný matsgjörð væri tilbúin. Var sett fram sú krafa að dómari úrskurðaði um þóknun og gildi matsgjörðarinnar. Í anda fyrra framferðis dómarans Eggerts Óskarssonar fékkst ekki niðurstaða dómarans um gildi matsgjörðar.

Framferði dómarans í að hunsa beiðni matsbeiðenda um að skipa nýjan matsmann var kært til Nefndar um dómarastörf . Afgreiðsla þeirrar nefndar var í anda annarra starfa sem unnin eru innan hins íslenska réttarkerfis. Dómarinn var hvítþveginn af þvottastöðinni sem kölluð er Nefnd um dómarastörf. Í bréfaskriftum milli dómara og Nefndar um dómarastörf kemur fram að dómarinn vissi ekki betur en umrædd matsgjörð hafi verið í alla staði samkvæmt lögum. Dómarinn neitaði því að hafa endurskipað manninn til að sinna matsstörfum heldur hafi honum verið gert að ljúka verkinu. Þetta gerði hann þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda samkvæmt 61. grein laga nr. 91/1991, liður sex, um að skipa annan matsmann vegna vanhæfis áður skipaðs matsmanns.

Á það skal bent sérstaklega hver heimska dómarans kemur skýrt fram í bréfi hans til Nefndar um dómarastörf (sjá innskot nr. 3). „Þá skal þess getið að matsbeiðendur nutu atbeina lögmanns og það var þeirra ákvörðun að leysa ekki út matið".

Heimska dómarans lýsir sér í því að leysa hafi átt út með fjárgreiðslu einskis nýtt plagg sem dómarinn sjálfur úrskurðaði einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðni.

Auk þess er það all undarlegt að dómari geti skotið sér á bak við þá heimsku sína að ef lögmaður hafi gert mistök eigi það að bitna á málsaðilum og dómarinn sé ekki skyldugur að fara að lögum.

Mistök lögmanna er ekki sök málsaðila sem leita til aðila sem stjórnvöld og þar með Hæstiréttur hafa veitt sérstök réttindi til að flytja mál fyrir dómstólum. Mistökin eru í öllum tilfellum á ábyrgð réttvísinnar og þar með Hæstaréttar ef málflutningsmenn eru ekki starfinu vaxnir eins og fram kemur í ásökunum dómarans.

Það undrar engan sem skoðað hefur málið að framferði dómarans er hið megnasta klúður. Hinn misvitri dómari úrskurðaði matið ónothæft og endurskipaði matsmanninn. Að auki leituðu matsbeiðendur til dómstólsins um úrskurð í málinu en ekki lögmannsins. Sýnir þetta þá heimsku er viðgengst í íslensku réttarkerfi að dómarar leita skjóls á bak við misvitra lögmenn þegar þeir (dómararnir) hafa svívirt íslensk réttarkerfi. Það var dómarans að úrskurða samkvæmt lögum en ekki geðþóttaákvörðun, vina og ættingja tengsla eða annarra slíkra annarlegra hagsmuna.

Neitað var að greiða fyrir matsgjörð sem ekki stóðst ákvæði laga um matsgjörðir þrátt fyrir ummæli Eggerts Óskarssonar.

Með vísan til bréfs dagsett 31. ágúst 2005 frá Helga I. Jónssyni dómstjóra.

Í bréfi þessu stendur: „Mál nr. M-51/2001 var lokið með mati dómkvadds matsmanns 27. október 2001.Um nánari málavexti er vísað til álits nefndar um dómarastörf." (sjá innskot nr. 4-6)

Ef tekið er mark á rituðum texta dómstjóra Héraðsdóms Reykjavíkur Helga I. Jónssonar í umræddu bréfi frá 31. ágúst 2005 þá var mál M-51/2001 ekki til eða því lokið sem slíku hinn 27. október 2001 og ekki til við málsmeðferð Eggerts Óskarssonar sem fram fór við Héraðsdóm hinn 11. janúar 2002 samkvæmt því sem bókað er. Í þinghaldi 30. nóvember 2001 þar sem fyrir var tekin krafa matsbeiðenda um úrskurð dómarans um gildi matsgjörðarinnar fékk málið númer. Dómarinn Eggert Óskarsson breytti þessu númeri og endurvakti málsnúmerið M-51/2001 þegar hann skráði að hann hefði kveðið upp úrskurð sinn 11. janúar 2002.

Á það skal bent sérstaklega að undirritaður var viðstaddur þinghald í nóvember og heyrði þegar dómari gaf upp hið nýja númer á málinu. Ekki var þá talin ástæða til að skrá það   sérstaklega hjá sér hið nýja númer.

Þar er því um grófa fölsun á gögnum málsins að ræða sem framkvæmd er af dómaranum að fella málið undir gamla númerið samkvæmt skráðum heimildum frá dómsstjóranum Helga Jónssyni þar sem segir að máli M-51/2001 hafi lokið 27. október 2001 þegar matsgjörð var lögð fram. Því er það all undarlegt þegar dómari getur endurvakið drauginn M-51/2001. Samkvæmt bréfi Helga Jónssonar dómstjóra var matsmaðurinn endurskipaður þar sem um var að ræða nýtt mál. Er þetta í samræmi við þá skipulögðu utanlaga starfsemi sem fram fer í íslensku réttarkerfi. Þeir sem starfa undir stöðuheitinu dómarar hafa frjálsar hendur til þess að fremja þau lögbrot og utanlagadóma sem þeim hentar hverju sinni. Leyfilegt er að spyrja um það hvort hugsanlegt sé að á bak við svona utanlaga afgreiðslur á málum felist undirborðsgreiðslur?

Þess skal sérstaklega getið að undirritaður hefur krafist skriflega svars frá Héraðsdómi Reykjavíkur um það hvenær og hvernig var boðað til þinghalds hinn 11. janúar 2002. Hið auðvirðilega embætti Héraðsdóms Reykjavíkur hefur ekki svarað þeirri kröfu því þeir vita upp á sig skömmina varðandi umrætt þinghald og þá leynd sem hvíldi yfir lögbrotinu.

 

Framhaldið varð:

„Háttvirtur matsmaður" Steinþór Einarsson, lagði í það í skjóli skúffufyrirtækis að stefna matsbeiðendum til greiðslu fyrir tvær matsgjörðir eins og kom fram við málflutning. Sagði matsmaðurinn að krafan væri fyrir tvær matsgerðir. Segir það allt um málatilbúnað Eggerts Óskarssonar að matsmaður hafi ekki verið skipaður aftur heldur ætti hann að ljúka við matið sem hann hefði vanrækt.

Stefnandinn var ekki matsmaðurinn sjálfur heldur lögaðili, skúffufyrirtæki, sem hann (matsmaðurinn) er eigandi að.

Málið var fengið dómaranum Sigurði Tómasi Magnússyni.

Skrípaleikur þessi hlaut númerið E-1345/2002

Var undirritaður sjálfur í forsvari við málsmeðferðina.

Málsgögn stefnanda var falsaður reikningur frá skúffufyrirtækinu Garðyrkju ehf. og ekkert annað. Hinn meinta matsgjörð fékkst ekki lögð fram samkvæmt ákvörðun dómarans.

Var dómaranum bent á að stefnendur hefðu aldrei haft nein samskipti við skúffufyrirtækið og samkvæmt lögum væri ekki hægt að skipa skúffufyrirtæki, svokallaðan lögaðila, sem matsmann. Var þess krafist að málinu yrði vísað frá dómi á grundvelli þess að stefnandi Garðyrkja ehf.  hefði aldrei verið skipaður matsmaður.

Var dómaranum bent á að samkvæmt lögum ætti matsmaður að vera búinn þeim eiginleikum sem getið er um í 61. grein laga nr. 91 frá 1991, lið 3. Skúffufyrirtæki gæti aldrei verið búið þeim eiginleikum sem getið er um í umræddri grein laganna „að hafa bestu vitund".

Dómarinn Sigurður Tómas Magnússon brást ókvæða við og sagði að hann hefði rétt til að ákveða það hvort lögaðili gæti verið skipaður og gildi tengsla milli skipaðs matsmanns og lögaðila, þetta væri viðurkennd venja. M.ö.o. dómarinn taldi sig hafa löggjafarvald.

Var dómaranum bent á að ef forstjóri H.F. Eimskipafélags Íslands væri skipaður matsmaður þá gæti fyrirtækið EIMSKIP ekki komið fram í stað forstjórans. Svaraði dómarinn þá með þjósti að það væri allt annað með Eimskipafélag Íslands. Sannaðist þar hin skipulagða utanlaga starfsemi sem unnin er í dómssölum á Íslandi. Dómarar telja sig guði og geta sett lög að eigin geðþótta.

Frávísunarkrafa stefndu var byggð á því að engin samskipti hefðu verið á milli skúffufyrirtækisins Garðyrkju og stefndu. Því svaraði dómarinn að ef málinu yrði vísað frá yrði höfðað nýtt mál af matsmanninum. Úrskurður dómarans um frávísunarkröfu lýsir valdagræðgi og valdhroka sem einkennir dómara. Heimska dómarans fólst í því að hann var svo öruggur með að matsgjörðin, sem ekki fékkst lögð fram, stæðist skoðun.

Leitað var álits skattayfirvalda, tollstjóraembættisins, ríkislögmanns og fleiri aðila um eðlismun á manni (persónu) og lögaðila við túlkun laga. Voru allir aðilar sammála um að reginmunur væri á persónu og lögaðila og gáfu skýringar um að aldrei væri hægt að setja að jöfnu persónu og lögaðila.

Sýnir þetta hroka og valdagræðgi dómara sem ekki fara að gildandi lögum í landinu.

Einnig fór dómarinn Sigurður Tómas Magnússon fram á viðtal við undirritaðan eftir eitt dómþingið, þegar aðrir væru farnir úr réttarsal. Var þá lögð áhersla af dómaranum að dómarar ætluðust til þess að matsmönnum væri borgað fyrir matsstörf. Þá hafði umrædd matsgjörð ekki verið lögð fram þrátt fyrir ítrekaðar kröfur þar um og óljóst hvers eðlis hún væri.

Var dómaranum bent á að ef gengið yrði að kröfu fyrirtækis og greiðsla innt af hendi og síðan kæmi í ljós, eins og gerði í þessu máli, að matsgjörðin var úrskurðuð gagnslaus og í engu samræmi við matsbeiðni  þá fengist ekki endurgreiðsla á því sem greitt hefði verið ef fyrirtækið væri orðið gjaldþrota. Hægt væri að elta einstaklinginn, persónuna, þótt hún lýsti sig gjaldþrota. Varð fátt um svör hjá dómaranum.

Eftir margra mánaða málþóf þar sem engin gögn voru lögð fram nema falsaður reikningur fékkst aðeins svar dómarans, að þeir dómararnir væru ósáttir við það að þeim sem þeir skipuðu til að annast matsstörf fengju ekki greitt fyrir þau störf. Þá skipti ekki máli á hvern hátt þau störf voru unnin, „borga, borga, borga" voru ummæli dómarans.

Að lokun eftir margra mánaða málþóf rofaði til í höfði dómarans og hann krafði matsmanninn um að leggja fram hina umdeildu matsgjörð.

Það sem vakti undrun strax við fyrstu sýn var að matsgjörðin var ekki árituð um sýningu í réttinum af Eggerti Óskarssyni dómara þrátt fyrir að hann riti í bréf til nefndar um dómarastörf : „og mun matsmaðurinn hafa lokið matinu í samræmi við úrskurðinn". Eggert Óskarsson átti að úrskurða um gildi matsgjörðar og þóknun fyrir matið í maí 2002 en dómarinn gerði það ekki. Þóttist vera búinn að skoða matsgjörðina. Sýnir þetta framferði Eggerts Óskarssonar það eðli starfa sem unnin eru af sumum dómurum.

Rétt þykir að dómsorð Sigurðar Tómasar Magnússonar um gildi matsgjörðarinnar komi fram.

 

 

 

 

 

Nr. 7

 

 

Nr. 8

 

Nr. 9

 

 

 

Nr. 10

 

Nr. 11

 

 

Nr. 12

 

Nr. 13

 

Nr. 14

 

Stórmennskubrjálæði dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar kristallast í þeim orðum hans í skráðum dómsorðum að stefndu hafi haft uppi stóryrði og annað í þeim dúr. Hið sanna er að varnarræðan var all löng þar sem málið var rakið. Leiddist dómaranum að hlusta og skrifa niður.

Spurði hann hvort hann gæti ekki bara fengið afrit af varnarræðunni.

Var honum þá svarað: ef það væri lagaskylda að afhenda dómaranum hana yrði það gert, en ef ekki væri lagaskylda til þess fengi dómarinn ekkert".

Umrædd ræða til varnar svívirðingum Sigurðar Tómasar Magnússonar er til skrifuð eins og hún var í réttarsal.

Firrtist hann við þetta svar og þurfti að ná fram hefndum með því að hnýta í aðila sem stefnt var fyrir dóm að tilefnislausu og með samþykki dómara án virðingar.

Aðal hefnd dómarans var að báðir aðilar skyldu bera sinn kostnað af málarekstrinum. Síðan klykkti hann út með þeim orðum;

 „að stefndu í málinu gætu ekki áfrýjað málinu eingöngu á grundvelli kostnaðar við málareksturinn, málsvarnarlauna".

Gerðist dómarinn þjófur með þessu háttalagi sínu þar sem málatilbúningur stefnanda var tilbúningur frá upphafi og var augljóst öllum sem hafa skoðað gögn málsins nema dómaranum, en hann var í hefndarhug.

Dómarinn viðurkennir í dómsorðum að stefndu í málinu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu og matsgerðinni í heild fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins. Er þetta staðfesting á hinni auðvirðulegu framkomu dómarans í öllum málarekstrinum að þarna var rekið mál án tilefnis með svívirðilegri framkomu af hálfu dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar.

Orð dómarans um matsgerðina skýra sig sjálf en umrædd matsgerð var einskis virði og stefndu sýknuð af öllum kröfum stefnanda. Verður það að teljast all hjákátlegt fyrir embætti eins og Héraðsdóm Reykjavíkur sem ætlast er til að borin sé virðing fyrir þegar sami maður er tvívegis skipaður af dómstólnum til að annast mat samkvæmt sömu matsbeiðni. Það sem átti að meta kom skýrt fram í framlagðri matsbeiðni og var ekki um neina breytingu á því sem beðið var um. Hvort margar matsgerðir fái jafn hraksmánarlega útreið eins og raunin varð með þessar tvær matsgerðir væri fróðlegt að fá fram. Báðar matsgerðirnar ónothæfar. Lýsir þetta hinni skipulögðu utanlaga starfsemi þessa embættis.

Spyrja má dómarana Eggert Óskarsson og Sigurð Tómas Magnússon, án virðingar: Hvenær getur lögaðli, skúffufyrirtæki, haft „bestu vitund" eins og fram kemur í lagagrein nr. 61. nr. 91/1991, liður 5.

Þeir aðilar sem leitað var til og spurðir um skilgreiningu á lögaðila viðurkenndu að besta vitund gæti aldrei verið fyrir hendi hjá lögaðila.

Dómarinn Eggert Óskarsson sýndi sitt innra eðli þegar hann tók meira mark á mótmælum mótaðila (Elvar Unnsteinsson og co.) þeirra sem báðu um matsgerðina og kröfðust þess að beiðni um matið yrði hafnað en virti ekki kröfu matsbeiðenda (mannréttindi þeirra) um skipun á nýjum matsmanni samkvæmt ákvæðum 61. greinar laga nr. 91/1991 lið 6, og gerðist þar með mannréttindaþjófur.

Sem grín í öllu í kringum þennan málarekstur (skrípaleik í leikhúsi fáránleikans) er það að matsgjörðin var einskis virði og af hálfu stefndu var tekin mikil áhætta með því að neita móttöku og greiðslu fyrir matsgjörðina þar sem dómarar voru í hefndarhug. Er augljóst að garðyrkjumeistarinn hefur ekki leitað álits á gildi matsgerðar með hliðsjón af matsbeiðni en hann hafði á annað ár frá því sagt var að matsgjörð væri tilbúin þar til honum var gert að skila henni til dómsins. Eggert Óskarsson sá ekki sóma sinn í að árita matsgjörðina um sýningu í dómþingi í maí 2002 þegar hann átti að úrskurða um gildi matsgjörðar. Því var það leikur einn fyrir aðila, matsmanninn og hans ráðgjafa,  að útbúa margar útgáfur af matsgjörðum sem hefðu ef til vill getað gagnast matsmanninum við vanhugsuð réttarhöld.

Eru dæmi um fjölda tilvika þar sem skjöl eru árituð við skoðun dómara við rannsókn mála s.s. skipsbækur o.fl.

Sú hneisa er liggur á Héraðsdómi Reykjavíkur að hafa skipað óhæfan matsmann tvívegis til að annast matsgjörð með eins hjákátlegum árangri og dómsniðurstöður sýna er vísbending um þau réttarfarslegu afglöp sem unnin eru hjá því embætti. Sú svívirðing sem hvílir á íslensku réttarkerfi eftir þessi málalok er vísbending um að réttlætið er ekki það sem kemur frá umræddu embætti heldur ábending um skipulagðar utanlaga afgreiðslur sem kalla má  glæpastarfsemi.

Að vel athuguðu máli þá treysti dómarinn S.T.M. sér ekki til að dæma Garðyrkju ehf. i vil í málinu því hann vissi (honum hafði verið sagt það) að málinu yrði umsvifalaust vísað til Hæstaréttar og þaðan til Mannréttindadómstólsins ef þörf krefði. Dómaranum þótti betra að fara út í þjófnað á málsvarnarlaunum stefndu, sem aðilar eiga rétt á vegna tilefnislausra málaferla, heldur en að dæma stefnanda í vil eins og til stóð af hálfu dómarans í upphafi málaferla. Dómaranum var illa brugðið þegar matsgjörðin sá dagsins ljós og honum varð ljóst að hún var ekki pappírsins virði.

Hefnd dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar fyrir að hafa ekki náð fram kröfunni um að greiða fyrir ónothæfa matsgerð kom fram í broti dómarans á rétti málsaðila til að fá greidda þóknun fyrir tilefnislaus málaferli. Framferði dómarans væri kallað þjófnaður ef einhver annar en skikkjuklætt furðufyrirbæri í íslensku réttarfari hefði framkvæmt það.

Allt framferði dómarans við meðferð þessa máls, sýnir við lestur dómsorða, þá svívirðu sem á sér stað í réttarsal á Íslandi. Dómarar þykjast vera guðir og þeim lýðist allt og þar með að svívirða málsaðila þegar dómarinn er í hefndarhug. Þeir hafa valdið til að bóka það sem þeim sýnist um það sem fram fer í réttarsal og hafa aðilar ekkert um það að segja að mati dómara.

Þrátt fyrir marg ítrekaðar beiðnir til Héraðsdóms Reykjavíkur um að lokið verði við mat á því sem farið var fram á í júnímánuði 2001 hefur embættinu ekki enn (desember 2012) tekist að ljúka því vegna skipulagðrar glæpastarfsemi sem viðgengst innan dómskerfisins. Sjá bréf frá Helga I. Jónssyni dómstjóra um afgreiðslu réttarins (innskot nr. 4-6).

Við nákvæma skoðun  á því sem hér hefur verið ritað um íslenskt réttarfar er niðurstaðan sú að það sem kallað er íslenskt réttarfar sé um skipulagða utanlaga starfsemi að ræða sem ekkert eigi sameiginlegt með réttlæti og siðferði sem hinn almenni borgari á Íslandi hefur verið alinn upp við.

Mannréttindabrot og mannorðsmorð virðast vera aðalsmerki íslensks réttarfars.

Skráðar eru fleiri og ítarlegri athugasemdir er snúa að umræddum málum m.a. aðkoma Skúla Magnússonar dómara að málinu í fjarveru Sigurðar T. Magnússonar. Var auðheyrt á Skúla að hann virtist ekki skilja hvernig málið hafði verið meðhöndlað. M.a. tilkynnti Skúli að eiginkona undirritaðs þyrfti ekki að mæta í dómssal þvert ofan í skítkast Sigurðar T. Magnússonar í dómþingi á undan, þegar konan var veik á sjúkrahúsi, en þá krafðist Sigurður Tómas Magnússon lögmanns fyrir konuna annars yrði um útivist að ræða.

 Fleiri sambærilegar utanlagaafgreiðslur dómstólsins eru fyrirliggjandi.

Erindi þetta var sent embætti Héraðsdóms Reykjavíkur, dómstjóra, til að sýna hvers konar glæpastarfsemi  (réttarfarsnauðgun) viðgengst hjá embættinu.

 

Kristján Guðmundsson

Rauðagerði 39

108 Reykjavík

 

Íslenskt réttarfar á liðnum áratugum

Að gefnu tilefni með vísan til ótta stjórnenda fjölmiðla í landinu við ákvæði íslenskra miðaldaákvæða hegningalaga greinar 228 til 242 er fjalla um það að segja sannleikann um framferði valdamanna í íslensku þjóðfélagi verða hér rakin nokkur tilvik um mannréttindabrot (mannorðsmorð og mannréttindaþjófnað) sem framin hafa verið af hálfu dómara við dómstóla á Íslandi. Upplýsingar þessar hafa ekki fengist birtar í fjölmiðlum.

1. Mál nr. 15/1991 við Hæstarétt Íslands. Dómararnir Guðrún Erlendsdóttir,  Pétur Kr. Hafstein og Guðmundur Jónsson.

Málavextir voru þeir að lagður var virðisaukaskattur á undirritaðan þvert ofan í gildandi lög í landinu þar sem ekki var um neina virðisaukaskattskylda starfsemi að ræða því undirritaður vann sem framkvæmdastjóri Rannsóknarnefndar sjóslysa og var því opinber starfsmaður. Eftir viðtal við Skattstjórann í Reykjavík þar sem leitað var skýringa á tilurð skattálagningar baðst skattstjórinn afsökunar á mistökum starfsmanna sinna og gaf skriflega viðurkenningu varðandi viðtal er undirritaður átti við hann.

Þrátt fyrir það fór tollstjóraembættið út í innheimtu á umræddri kröfu sem endaði sem fjárnám að kröfu Jóns H.B. Snorrasonar sem annaðist innheimtu fyrir Tollstjóraembættið. J.H.B. Snorrason skráði á skjal sem hann afhenti Borgarfógeta að hann hefði komið að umræddri eign á tilteknum degi og tíma sem fjárnámið var gert í og falsaði þar með skjalið því aldrei kom umræddur J.H.B. Snorrason að umræddri eign á þeim tíma.

Er upplýstist um gerræðisaðgerð J.H.B.S. og þinglýsingu fjárnámsins á grundvelli falsaðra gagna og tilbúinnar fjárkröfu var málinu áfrýjað til Hæstaréttar Íslands. Í fyrstu var af hálfu Hæstaréttar neitað að taka málið fyrir en með þrjósku og þrautseigju fékkst það tekið fyrir. Þá brá svo við að dómstóllinn fékkst ekki til að taka á málinu á grundvelli falsaðra gagna um fjárkröfu sem átt sér enga stoð í gildandi lögum í landinu. Hæstiréttur braut mannréttindi á þolanda fjárnámsins og dæmdi fjárnámið ógilt á grundvelli opinbers samfaraleyfis J.H.B.S. en hann var giftur dóttir tollstjórans í Reykjavík. Dómstóllin fékkst ekki til að taka á málinu á grundvelli ólöglegrar skattainnheimtu og falsaðra gagna sem lögð voru fram í málinu. Með úrskurði dómsins var J.H.B.S. dæmdur óhæfur til að annast innheimtuna vegna tengsla við tollstjórann en eftir stóð að fjárkrafan hélt fullu gildi sínu og var ekki dæmd ólögleg þrátt fyrir að enginn lagabókstafur væri á bak við kröfuna.

Þau stjórnsýsluvandræði er voru á vanhæfi J.H.B.S. til að annast innheimtuna kom undirrituðum ekki við en var vandamál er laut að lélegri stjórnsýslu í landinu þar sem einkavinavæðingin ræður ríkjum. Það er ekki sama hver falsar skjöl í íslensku samfélagi.

Er þetta framferði af hálfu Hæstaréttar Íslands eitt af þeim svívirðingum er embættið hefur sýnt Íslendingum og leitt hefur til þess að álit Íslendinga á Hæstarétti og íslensku réttarfari er eins lítið og fram hefur komið á undanförnum árum.  

Af framansögðu var dómur Hæstaréttar brot á ákvæðum laga um að allir þegnar samfélagsins skuli vera jafnir fyrir lögum og úrskurðurinn hneyksli í íslensku réttarfari. Umræddur dómur er auðvirðileg leið réttarins til að hylma yfir ólöglegar aðgerðir (aðgerðir sem ekki eru byggðar á gildandi lögum í landinu) af hálfu starfsmanna opinberrar stofnunar.

Ofanritaður úrskurður Hæstaréttar er mannréttindaþjófnaður. Mannréttindi þolanda ólöglegrar skattaálagningar og ólöglegs fjárnáms eru ekki virt af Hæstarétti Íslands.

            Afrit af hinu falsaða skjali J.H.B.S.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 2.  Mál nr. tvö varðar beiðni um sjópróf fyrir hönd Rannsóknarnefndar sjóslysa vegna atviks er varð um borð í togara Samherja frá Akureyri og fram átti að fara 4. janúar 1993.

Samkvæmt ákvörðun nefndarinnar á fundi var ákveðið að fara fram á framhalds sjópróf  er fram færi hjá Héraðsdómi Reykjaness. Var boðað til sjóprófs eins og lög gera ráð fyrir og aðilum tilkynnt um það. Tímasetning sjóprófs var seinni part dags. Um morguninn hringdi útgerðarstjórinn og tilkynnti undirrituðum að hann skyldi vera vel undir búinn og passa sig vel á þeirri ósvífni að boða til sjóprófs vegna málsins. Skömmu eftir símtal forstjóra útgerðarinnar hringdi lögmaður útgerðarinnar Gísli B. Garðarsson og tilkynnti undirrituðum að hann skyldi vera vel undirbúinn án þess að geta frekar um hvað fælist á bak við hótun hans.

Sjóprófið hófst á tilsettum tíma hjá Héraðsdómi Reykjaness. Eftir setningarformála dómarans og taka átti til við hið umbeðna sjópróf dró lögmaðurinn upp tvö skjöl og lagði fyrir dómarann. Lýsti lögmaðurinn því yfir að undirritaður ætti í einkastríði við útgerðina og hann væri með yfirlýsingar tveggja nefndarmanna í Rannsóknarnefnd sjóslysa að ekki hefði verið fjallað um umrætt atvik í nefndinni.

Dómarinn krafði undirritaðan um skýringar á þessu varðandi yfirlýsingar nefndarmanna. Þar sem undirritaður hafði fyrirmæli um að tjá sig aldrei um lagaleg atriði í yfirheyrslum krafðist hann þess að gert yrði réttarhlé eins og fyrirmælin hljóðuðu upp á svo gefa mætti formanni nefndarinnar færi á að mæta á staðinn og taka til varna í málinu. Um var að ræða falskar yfirlýsingar umræddra nefndarmanna.

Þar sem dómarinn taldi sig hafa allt í höndum sér til að refsa undirrituðum neitaði hann að gera réttarhlé og kvað upp úrskurð um að þar sem um væri að ræða ágreining við útgerðina yrði sjóprófsbeiðninni hafnað. Dómarinn treysti sér til að kveða upp úr um að ég ætti í ágreiningi við útgerðina og hefði þar með gerst brotlegur í opinberu starfi að hefja aðgerðir í óþökk nefndarinnar. Er um að ræða gróft mannréttindabrot og mannorðsmorð af hálfu dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar.

Hinir seku nefndarmenn sem gáfu falskar yfirlýsingar til að friðþægja útgerðarforstjórann gáfu síðan skriflegar yfirlýsingar um að fyrri yfirlýsingar þeirra, um að ekki hafi verið fjallað um umrædda málsmeðferð, þ.e. að boða til framhaldssjóprófs, hafi verið vegna misminnis.

Vegna þeirrar hneisu og skammar er leitt hefði af sér fyrir nefndina við að áfrýja málinu til Hæstaréttar neitaði formaðurinn Ragnhildur Hjaltadóttir að nokkuð yrði gert frekar í málinu. Þar sem hún hafði forræði málsins var ekki leið fyrir mig til að áfrýja málinu samkvæmt orðum lögspekinganna er leitað var til. Hver sem er getur ímyndað sér andrúmsloft í nefnd þar sem aðilar að nefnd eru reiðubúnir til að gefa falskar yfirlýsingar og bera síðan fyrir sig minnisleysi. Það voru hæg heimatökin að leita upplýsinga hjá formanninum eða skrifstofu nefndarinnar um staðreyndir í málinu auk þess sem nefndarmenn fengu alltaf afrit fundargerða eftir hvern fund og þar af leiðandi litlar líkur á að mistök hafi átt sér stað.

Fram kemur í úrskurði dómara vegna sjóprófsbeiðninnar: "að vegna ágreinings við útgerðina".

  
 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Helstu atriði málsins:

1.         Lögmaðurinn (G.B.G.) sem lagði fram fölsuðu gögnin sagði að framkvæmdastjóri nefndarinnar ætti í einkastríði við útgerðina.

2.         Hvern er dómarinn að ásaka um ágreining við útgerðina?

3.         Er dómarinn að ásaka Ragnhildi Hjaltadóttir formann nefndarinnar um ágreining við útgerðina?

4.         Er dómarinn að ásaka annan hvorn nefndarmanna um ágreining við útgerðina, sem ekki sendu falska yfirlýsingu?

5.         Ekki er dómarinn að ásaka þá tvo nefndarmenn í sameiningu sem ekki gáfu fölsuðu yfirlýsingarnar.  Eða hvað?

6.         Dómarinn neitaði að fresta þinghaldi og gefa formanninum Ragnhildi Hjaltadóttur (núverandi ráðuneytisstjóra í Innanríkisráðuneyti) kost á að mæta í þinghaldið.

7.         Dómarinn hunsaði það að fá skýringu á fundarsamþykkt vegna málsins.

8.         Eftir stendur framlag undirritaðs við að fylgja fyrirmælum formannsins.

9.         Dómarinn tók fölsuð gögn og úrskurðaði á grundvelli þeirra en vildi ekki heyra sannleikann.

Með vísan til 143. greinar Almennra hegningarlaga var þarna um að ræða refsivert athæfi að gefa falskar yfirlýsingar skriflega og gátu varðað allt að 4 ára fangelsi eða lengri refsingu. Sjá ennfremur 148. gr. sömu laga um aðild útgerðarmannsins og lögmannsins G.B.G. Einnig ber að huga að 155. grein sömu laga um notkun falsaðra skjala. Opinbert skjala er falsað skjal sem lagt er fram í dómi. Að auki ber að geta 236. greinar sömu laga varðandi aðdróttanir G.B.G. lögmanns, forstjóra útgerðarinnar og dómarans Guðmundar L. Jóhannessonar í garð starfs er undirritaður hafði með höndum fyrir Rannsóknarnefnd sjóslysa.

Með vísan til ofanritaðs er rétt að huga að áminningarorðum G.L.J. dómara til vitna við yfirheyrslur.

Áminningarræða hans G.L.J. er eftirfarandi:

Þú ert áminntur um sannsögli. Þér ber að skýra satt og rétt frá og skilja ekkert undan. Rangur framburður gefinn fyrir dómi vísvitandi eða af gáleysi er refsiverður og getur varðað fangelsi allt að sex árum.  Hann er  siðferðislega ámælisverður og getur valdið viðkomandi álitshnekki og hneisu.

Ekki fór G.L.J. eftir eigin varnaðarorðum varðandi vísvitandi eða gáleysi við þjösnaskap er hann sýndi við málsmeðferð.

Niðurstaðan er íslenskt réttarfar í raun. Mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður verður ævarandi fylgifiskur til  vansæmdar Guðmundi L. Jóhannessyni dómara við Héraðsdóm Reykjaness.

 

 

1. Mál E-8318/2007 mál Björgólfs Guðmundssonar gegn undirrituðum vegna blaðagreinar um misnotkun á lífeyrissjóði H.F. Eimskipafélags Íslands.
2. Mál E-8319/2007 mál Landsbankans gegn undirrituðum vegna blaðagreinar um misnotkun á fjármagni lífeyrissjóðs.

Þar sem umrædd mál eru byggð á sama grunni verða þau tekin sem eitt í skýringum.

Vegna afstöðu dómarans í að hunsa að boða undirritaðan í þinghald þrátt fyrir ábendingar þar um var málið rekið af dómaranum á fölsuðu skjali. Dómarinn sagðist hafa boðað með bréfi en bréfið var aldrei borið út eins og lög gera ráð fyrir. Fyrir hendi er skrifleg afsökunarbeiðni frá Íslandspósti til Póst og fjarskiptastofnunar en málið var kært þangað. Þar kemur fram að vegna mistaka af hálfu póstþjóns við útburð bréfsins hafi því ekki verið komið til skila.

Málið er að Íslandspóstur var að taka í notkun búnað til rafrænnar undirskriftar við móttöku á pósti og var neitað að afhenda bréfið þar sem ekki var samþykkt að skrifa á hinn rafræna fölsunarbúnað eftir að skrifað hafði verið undir á fylgibréf er fylgdi póstinum (bréfinu). Umræddur fölsunarbúnaður er þannig að fyrirtækið Íslandspóstur getur framvísað að því sagt er löglegri undirskrift úr tölvu hvenær sem sendandi póstsins krefst þess. Með því er hægt að nota umrædda rafræna undirskrift, hvenær sem er, til að falsa hvers konar skjal sem viðkomandi hefur áhuga á. Undirritun á hverskonar skjal er því hægt að falsa löngu eftir að viðkomandi er látinn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Málin voru því rekin af dómaranum Ásgeir Magnússon, kt. 230953-5899, til heimilis að Eiðsmýri 12, 170 Seltjarnarnesi, án þess að stefndi í málunum fengi að koma að vörnum.

Þess má geta hér að viðkomandi dómari hafði verið staðinn að því fyrr við meðferð málanna að bóka í gerðarbók dómsins ósannindi sem ekki voru annað en beinar falsanir og honum bent á það. Er bókanir voru bornar undir tvo fyrrverandi dómara við íslenska dómstóla sögðu þeir báðir, þetta er ekki fölsun en afar illa fram sett, óheppileg og mislukkuð bókun.

            Bréf frá Póst og fjarskiptastofnun og fylgigögn eru sönnun fyrir þeim lögbrotum er téður dómari lét eftir sér að framkvæma í trausti þess að hann væri ósnertanlegur í starfi. Þar sem undirrituðum hefur verið neitað um afhendingu á bréfi eða afriti af umræddu bréfi, af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur, sem sagt var að sent hefði verið í pósti frá Héraðsdómi Reykjavíkur er engin vitneskja fyrir hendi um innihald bréfsins. Fyrir hendi er skrifleg viðurkenning frá Póst og fjarskiptastofnun í svari frá Íslandspósti um að bréf sem sent var frá embætti Héraðsdóms Reykjavíkur til undirritaðs hafi ekki verið borið út samkvæmt lögum vegna mistaka starfsmanna.

            Dómarinn boðaði ekki til þinghalds eins og lög gera ráð fyrir heldur studdist við falsað skjal frá Íslandspósti til að útiloka undirritaðan frá málsvörn.

            Dómarinn var staðinn að því að bóka ósannindi í gerðarbók dómsins gegn betri vitund og segir það allt um málsmeðferð hans.

            Með gjörðum þessum gerðist téður dómari mannorðsmorðingi og mannréttindaþjófur sem á sér engar málsbætur.

Því má bæta við, að hugsanlegt er að hægt hefði verið að minnka tveggja milljarða tap lífeyrissjóðsins Kjalar ef málin hefðu verið rekin samkvæmt gildandi lögum á Íslandi og hægt að koma á framfæri þeim upplýsingum er fyrir hendi voru. Lán til Björgólfs Guðmundssonar frá lífeyrissjóðnum Kili án nokkurrar tryggingar er ein vísbending um þá spillingu er átti sér stað í Landsbankanum í ólöglegri meðferð Björgólfs Guðmundssonar og Landsbankans á Lífeyrissjóði H.F. Eimskipafélags Íslands.

Þegar Björgólfur Guðmundsson og félagar ákváðu að leggja H.F. Eimskipafélags Íslands niður (aflífa óskabarn þjóðarinnar), og höfðu lagt fyrirtækið niður, féll úr gildi samkomulag frá árinu 1957, um stofnun Lífeyrissjóðs H.F. Eimskipafélags Íslands, hvað varðar afskipti, Björgólfs og leppa hans, af stjórn lífeyrissjóðsins. Öll afskipti Björgólfs Guðmundssonar af lífeyrissjóðnum eftir að fyrirtækið var lagt niður fellur undir ólöglegt athæfi því hann hafði engin lögleg stjórnartök á sjóðnum samkvæmt þeim samningi er gerður var 1957.  Öll afskipti leppa (aðila að stjórn lífeyrissjóðsins) Björgólfs Guðmundssonar af Lífeyrissjóði H.F. Eimskipafélags Íslands eftir að, óskabarn þjóðarinnar, H.F. Eimskipafélag Íslands, var lagt niður og afskráð af firmaskrá fellur því undir valdarán ef ekki þjófnað.

Eins og fram hefur komið við hrun bankans var æra stjórnenda Landsbankans ekki meira virði en svo að þeir voru reknir frá bankanum með skömm, vegna bankaráns samkvæmt upplýsingum í fjölmiðlum, skömmu eftir uppkvaðningu dóma í þessum málum. Asi dómarans að hindra málsvörn í málunum og koma í veg fyrir að upplýsingar um ástand í fjármálum bankans sýnir hvers konar réttarfar hefnigjarnra dómara er látið viðgangast á Íslandi.

Af framanrituðu eru ekki í gildi ákvæði stjórnarskrár Lýðveldisins Ísland um að allir skuli vera jafnir fyrir lögunum. Er augljóst að geðþóttaákvarðanir og hefndaraðgerðir af hálfu dómara í íslensku réttarkerfi er ráðandi afl við dómsuppkvaðningu.

Mannorðsmorð og mannréttindaþjófnaður eru aðalsmerki íslensks réttarfars.

Hér með eru hinum brotlegu sökudólgum sem hér eru ásakaðir um utanlagadóma, réttarmorð og mannréttindabrot gefið færi á að nýta sér ákvæði 228. greinar Almennra hegningarlaga (laga frá miðöldum) til og með 242. greinar sömu laga til málshöfðunar á hendur undirrituðum í skjóli þess að lagaleg misnotkun réttarfars á Íslandi eru lögleg samkvæmt ákvörðunum dómara sjálfra sem fá að dæma í eigin sök.

Fleiri mál um misnotkun dómara á stöðu sinni til utanlaga dóma, réttarmorða og mannréttindabrota gagnvart þegnum þessa lands fylgja eftir skamman tíma.

Kristján Guðmundsson

Rauðagerði 39

108 Reykjavík