Íslensk siðspilling

Í umræðum fjölmiðla að undanförnu (ritmáli og talmáli) hefur komið fram að Ísland hefur fallið niður á samanburðarlista svokallaðra réttarríkja hvað varðar spillingu og siðblindu stjórnvalda.

Ef grannt er skoðað er siðspillingin meiri á Íslandi en komið hefur fram þar sem fjölmiðlar eru í framvarðarsveit til að hindra að upplýsingar um spillinguna komist í réttan farveg. Einn af stærri prentfjölmiðlum hefur tekið upp þá stefnu að ritskoða og hindra þar með alla gagnrýni er upplýsir um þá siðspillingu sem viðgengst í þjóðfélaginu.

Með tilkomu dómstóla var gerð tilraun til að fá réttláta niðurstöðu í deilumálum aðila og var dómurum gert skylt að hafa úrskurði sína samkvæmt gildandi lögum viðkomandi ríkis (samfélags) þar sem reynt yrði að hafa sannleikann að leiðarljósi. Með vísan til sannana um óheiðarlega og löglausa afgreiðslu í dómsmálum er sýnt fram á þá siðblindu sem ríkir innan hins íslenska réttarkerfis og eru sambærilegar sannanir fyrirliggjandi í öllum sex kærumálum undirritaðs sem lögð hafa verið fyrir hjá lögreglunni. Í flestum siðmenntuðum ríkjum er það talið brot á lögum ríkisins að hindra framgang réttvísinnar eins og lögreglan (lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu) hefur gert varðandi umræddar sex kærur er legið hafa fyrir hjá lögreglunni í fimm ár.

Hefur verið reynt að koma á framfæri upplýsingum um alvarlega spillingu sem á sér stað innan dómskerfisins og starfsemi lögreglunnar en ráðamenn (stjórnendur) fjölmiðla hafa hindrað það með ritskoðun á aðsendu efni. Með erindi þessu sem sent verður öllum fjölmiðlum verða lagðar fram sannanir fyrir réttarfarsafglöpum er fram hafa farið hjá dómstólum og framferði lögreglu í að hindra rannsókn á meintum lögbrotum dómara.

Samskipti við lögreglu hafa sýnt fram á það að lögreglan er ekki til að halda uppi lögum og reglum í þjóðfélaginu nema sem sýndargjörðum en aðalmarkmið lögreglunnar er að verja ásetnings lögbrot og réttarfarsmistök sem framin eru af dómurum og æðri mönnum (konum og körlum) í stjórn samfélagsins. Gagnrýni er fram hefur komið á störf lögreglu varðandi atvik er orðið hafa, sbr. stúlkuna sem dó án þess að foreldrarnir hafi fengið viðunandi skýringu á afdrifum hennar sem sýnir að allir eru ekki jafnir fyrir lögum þegar kemur að störfum lögreglu.

Ef til er stjórnandi fjölmiðils sem hefur kjark til að senda fréttamann til undirritaðs og skoða þau sönnunargögn sem liggja að baki hinum sex kærum á hendur dómurum, sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglu, verður tekið vel á móti honum.

Það skal tekið fram að allar lagalegar leiðir innan réttarkerfisins hafa verrið reyndar til þess að ná fram leiðréttingu á lögbrotum dómaranna en enginn lögfræðingur hefur fengist til þess að annast málflutning. Af níu lögmönnum sem leitað hefur verið til hafa tveir af þeim sagt að: Ef þeir taki að sér mál gegn dómara geti þeir hætt sem málflutningsmenn því þeir komi engum málum í gegnum dómskerfið vegna hefndaráráttu dómara.

Stofnaðar hafa verið sérstakar deildir/nefndir/ eins og Endurupptökunefnd, Nefnd um störf lögreglu Dómstólaráð o.fl. slíkar sem þegnunum er bent á að leita til. Slíkar deildir/nefndir hafa aðeins eitt hlutverk og það er að hvítþvo viðkomandi stjórnarstofnun af öllum kvörtunum þegna samfélagsins. Eru svör sem fást seint og um síðir útúrsnúningar á málum og bera einkenni óheiðarlegrar afgreiðslu mála.

Vandamál í íslensku samfélagi er að lögmenn fást ekki til að taka að sér rekstur mála gegn dómurum. Kom það fram hjá þeim lögmönnum er rætt var við um aðstoð við málarekstur gegn dómurum að þeir gætu hætt að starfa sem lögmenn ef þeir tækju slíkt mál að sér.

Er komin skýring á þeim ótta lögmanna sem leitað hefur verið til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum þegar lögreglan er einn af aðilunum er standa að yfirhylmingu á lögbrotum dómara.

Má þar vitna til blaðagreinar eftir Helga Áss Grétarsson lögmann í dagblaði 12. febrúar 2021. Þar stendur:

„ Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Þessi orð lögmannsins H.Á.G. staðfesta ummæli þeirra lögmanna er undirritaður leitaði til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum.

Þar sem ekki er leyfilegt að birta nöfn í hinum skriflegu sönnunargögn, sem fyrir liggja, er erfitt að fletta ofan af siðspillingu í landinu og ekki hægt að birta sönnunargögnin.

Reykjavík mars 2021

Kristján S. Guðmundsson

2209342769

Kærð störf lögreglu.

Hér með er lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu kærður fyrir mannréttindabrot með því að svara ekki erindi undirritaðs frá 28. júlí 2020 og einnig kærður fyrir að hunsa það að láta rannsaka kærur er undirritaður lagði fram fyrir fimm árum eftir áralanga baráttu við yfirmenn lögreglunnar við að koma kærunum inn hjá lögreglunni. Kærur vegna rannsókna eiga einnig við um þá tvo fyrrverandi lögreglustjóra á höfuðborgarsvæðinu er ekki sinntu lagaskyldu sinni varðandi störf lögreglu. Undiritaður vill vekja athygli Héraðssaksóknara á þessari grein.

Ekki er heimild til að birta nöfn þeirra í grein þessari sem sakaðir eru í þessum málum né birta skrifleg sönnunargögn þar sem nöfn sakaðra aðila koma inn í teksta skjalanna.

Lögreglustjórinn virðist skammast sín fyrir fyrri lögbrot er varða rannsókn á framlögðum kærum og er ráðþrota hvernig svara eigi erindi frá 28. júlí 2020.

Þar sem lögreglan hunsar rannsókn er ástæða til að spyrja lögreglustjórann eftirfarandi spurninga.

MÁL 1. Hæstiréttur -Mál 15/1991. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023922—

1. Hvaða starf hafði undirritaður með höndum er leiddi til þess að lagður var virðisaukaskattur á hann samkvæmt úrskurði Hæstaréttar um lögmæti álagningarinnar?

2. Var álagning virðisaukaskatts, sem hér er getið um, lögleg aðgerð skattayfirvalda?

3. Samkvæmt hvaða lögum var skatturinn lagður á? Því hefur Hæstiréttur ekki svarað. (Engan skatt má leggja á án lagastoðar samkvæmt lögum og stjórnarskrá).

4. Hefur Hæstiréttur löglegt leyfi til dómsúrskurðar sem ekki er byggður á gildandi lögum landsins eins og í þessu tilviki?

5. Hvers vegna var krafa um úrskurð á lagalegu gildi skattaálagningar og fjárnáms ekki tekin til greina (ólögleg skattaálagning, ólöglegt fjárnám)? Eftir fjárnáms tilraunir Borgarfógeta var þess krafist fyrir Hæstarétti að úrskurðað yrði um ólögmæti álagningar virðisaukaskatts og ólöglegrar innheimtu skattsins. (Lögmaður Haraldur Blöndal). Á lagður skattur án lagastoðar.

6. Hvað kom undirrituðum við hjónaband Jóns H.B. Snorrasonar sem tengdasonar tollstjórans sem Hæstiréttur dregur inn í málið með yfirklóri sínu og lögbroti (mannréttindabroti) með úrskurði dómsins utan íslenskra laga?

7. Ef álagning virðisaukaskattsins var ekki samkvæmt lögum: Hver var ástæða hæstaréttardómaranna að úrskurða um réttmæti skattsins og gefa Tollstjóranum tækifæri til að ráða nýjan mann til að annast innheimtu skattsins samkvæmt úrskurði Hæstaréttar?

Mál 2. Sjópróf við Héraðsdóm Reykjaness að ósk Rannsóknarnefndar sjóslysa. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023982.

1. Var ósk um umrætt sjópróf ólöglega fram sett?

2. Hvaðan hafði dómari upplýsingar um að nefndin hefði ekki fjallað um málið?

3. Hvers vegna frestað dómarinn ekki þinghaldi, eftir ósk undirritaðs, til að fá fram sannleikann?

4. Hvers vegna bókaði dómarinn ekki um kröfu undirritaðs um frestun á þinghaldi til að gefa formanni nefndarinnar færi á að mæta og gera grein fyrir málarekstri og sjóprófsbeiðni?

5. Hvaða sannanir hafði dómarinn um það að undirritaður ætti í einkastríði við útgerð Samherja, samkvæmt bókun hans í gerðarbók dómsins? Af hálfu undirritaðs voru engar framkvæmdir við rannsóknir mála aðrar en þær sem komu sem fyrirmæli frá formanni nefndarinnar.

6. Varðar það ekki við lög að dómarinn bókar í gerðarbók dómsins ósannindi eins og dómarinn gerði varðandi ásakanir sem lágu í fölsuðum skjölum er lögð voru fram.

Úrskurður dómarans um ólöglega aðgerð undirritaðs við að óska eftir sjóprófi í umræddu máli var gróft brot á réttarstöðu undirritaðs þar sem undirritaður var að fylgja eftir fundarsamþykkt Rannsóknarnefndar sjóslysa og fyrirmæla formanns nefndarinnar Ragnhildar Hjaltadóttur núverandi ráðuneytisstjóra.

Dómarinn hunsaði að bóka kröfu undirritaðs um frestun á þinghaldi til að gefa formanni nefndarinnar færi á að mæta og svara fyrir tvær falskar yfirlýsingar tveggja nefndarmanna Rannsóknarnefndar sjóslysa, svo og neitaði hann frestun á þinghaldi.

Útskurður dómarans var gróft brot á mannréttindum undirritaðs um að allir séu jafnir fyrir lögunum.

Mál 3. Matsmál, skipun matsmanns. Mál nr. M-51/2001 dómari ??. Lögregluskýrsla nr. 007-215-023957.

1. Ber ekki dómara að fara að gildandi lögum landsins?

2. Hvers vegna var ekki skipaður nýr matsmaður að kröfu matsbeiðenda með vísan til laga nr. 91/1991 grein 61, liður 6 eftir úrskurð um að framlögð matsgerð væri einskis virði og ekki samkvæmt matsbeiðni?

3. Er ákvæði um störf dómara, um að þeir skuli einungis fara að gildandi landslögum, aðeins sýndarákvæði í lögum og getur dómari beitt geðþótta ákvörðunum við úrskurð í máli eins og átti sér stað í þessu tilviki?

4. Var réttur matsbeiðenda ekki brotinn af dómara með því að geta ekki um í bókun hvenær mati skuli lokið með vísan til ákvæðis laga nr. 91/1991 grein 61, liður 5 og setja tímalengd alfarið í hendur matsmanns?

5. Var ekki brotinn lagaréttur matsbeiðenda samkvæmt ákvæðum laga nr. 91/1991 grein 61, liður 6 að skipa ekki nýjan matsmann eftir undarlega afgreiðslu matsmannsins á matsgjörðinni sem lögð var fram og dæmd einskis nýt?

Eftir að matsmaður, skipaður af dómara, skilaði matsgerð sem var í engu samræmi við framlagða matsbeiðni og úrskurð dómarans, um að matsgerðin væri ekki samkvæmt matsbeiðni, þá endurskipaði dómarinn matsmanninn þrátt fyrir skýlausa skriflega kröfu matsbeiðenda um skipun á öðrum matsmanni samkvæmt 61. grein laga nr.91/1991 liður 6.

Seinni matsgjörð matsmannsins var ekki heldur í samræmi við matsbeiðni og sýnir það hvernig störfum dómara er háttað eða geðþóttaákvarðanir þeirra. Dómsorð dómarans um gildi matsgjörðar er einkenni á þeim skrípaleik er fram fer í dómssölum Héraðsdóms Reykjavíkur undir stjórn dómara í máli 4 er kemur sem framhald.

Reykjavík 11. mars 2021

Kristján S. Guðmundsson kt.

2209342769 Flétturima 26

112 Reykjavík

Opið bréf: Lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu

[e-mail]

Það hefur ekki borgað sig eða borið árangur að nota kurteisi í samskiptum við óheiðarlegt fólk eins og lögreglustjórann á höfuðborgarsvæðinu. Mjög óheiðarlegar persónur voru kallaðar „gaddavírshórur“ á árum áður og slíkur titill fellur vel inn í persónu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu eftir mislukkaða skjalafölsun lögreglustjórans.

Eftir að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu hafði ekki svarað erindi undirritaðs í marga mánuði vegna vandræða sem hún var komin í varðandi rannsókn á kærum er legið höfðu hjá lögreglunni í mörg ár var brugðið á það ráð að falsa gögn hjá lögreglunni er áttu að sýna það að erindinu hafði verið svarað. Það að lögreglustjórinn leggur út í að falsa gögn til að klóra yfir getuleysi sitt í að sinna starfi sínu er eins og annað í störfum hennar.

Þegar að undirritaður sendi kvörtun til nefndar um störf lögreglunnar vegna þess að lögreglan svaraði ekki erindinu var af hálfu lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu brugðið á það ráð að senda falsað skjal dagsett marga mánuði aftur í tímann og sagt að það skjal hafi verið sent. Efni þess skjals er ekki í samræmi, né svar, við fyrirspurn undirritaðs auk þess að skráð heimilisfang undirritaðs á skjalinu, sem fullyrt er að skjalið hafi verið sent til, var ekki samkvæmt upplýsingum um heimilisfang er fram koma á skriflegu erindi undirritaðs. Skráð heimilisfang á skjali lögreglunnar var heimilisfang undirritaðs fyrir þremur árum og sýnir tilhneigingu lögreglunnar til að breiða yfir fölsunartilraunina varðandi slóðaskapinn við að svara erindinu.

Í ósannindarugli lögreglustjóra embættisins stendur í bréfi lögreglustjórans að umrætt bréf hafi verið sent á heimilisfang sem skráð væri hjá embættinu. Hið sanna er að skráð er skýrmerkilega í erindi undirritaðs til lögreglunnar dagsett 28. júlí 2020 rétt heimilisfang undirritaðs svo ljóst er að um falsanir af hálfu lögreglunnar er að ræða.

Skráð er í umræddu ósannindabréfi lögreglunnar að undirritaður hafi fengið svar varðandi þær kærur er lagðar hafa verið fram. Eru allar líkur til að sambærileg ósannindi séu að baki þessu í bréfi lögreglu því aldrei hafa komið til undirritaðs nein svör utan skjalabunki sem fékkst þegar krafist var afrita af öllum gögnum er vörðuðu umræddar fimm kærur frá undirrituðum. Er sennilegt að þau svarbréf séu sambærileg ósannindi og bréf lögreglunnar núna.

Heimska stjórnenda lögreglunnar er slík sem fram kemur í umræddum skjalabunka, sem varð að sækja til lögreglunnar við Hverfisgötu, að meðal gagna er varða kærumál undirritaðs fylgdu gögn er vörðuð mál hr. Björns Erlendssonar sem undirrituðum kom ekkert við og höfðu aldri verið tengd nema í geðveiku hugarfari lögreglustjórans á höfuðborgarsvæðinu. Í ljósi framarritaðs er ljóst að lögreglan reynir að breiða yfir getuleysi sitt við að sinna þeim störfum er felast í störfum lögreglu samkvæmt lögum með margs konar ósannindum og skjalafölsun. Lögreglustjórinn segir að svör hafi verið send sem er ósannindi nema þau gögn hafi verið send á rangan stað eins og umrætt falsskjal sem lagt er fram eftir kæruna til eftirlitsnefndarinnar með störfum lögreglu.

Það sem vekur undrun í málflutningi lögreglunnar (falsbréfi lögreglunnar) er að þar er skráð að undirritaður hafi lagt fram kæru 2011 og 2012 ásamt Birni Erlendssyni. Hið sanna er að reynt var að koma á framfæri kærum á þeim tíma hjá lögreglu en auðvirðulegir stjórnendur lögreglunnar gáfu undirmönnum sínum fyrirmæli um að neita móttöku á kærunum samanber skriflega viðurkenningu lögreglumannsins (í vörslu undirritaðs) sem hann gaf þegar tilraun var gerð til að koma kærum á framfæri við lögregluna. Björn Erlendsson er óskaði eftir samvinnu við að koma kæru sinni til lögreglunnar í sínu máli sem varðaði hreinan þjófnað af hálfu Hæstaréttar í hans máli en var mér óviðkomandi en afrit af gögnum Björns Erlends. fylgdu með í mínum gögnum.

Af hálfu lögreglunnar var neitað að taka við kærum af minni hálfu á grundvelli þess að yfirmaður í lögreglunni var aðili að máli er varðaði Hæstarétt. Fengust engar skýrslur teknar né samþykkt að taka á móti gögnum af hálfu lögreglunnar né Ríkissaksóknara. Virðist sem um vel skipulagða glæpastarfsemi sé að ræða hjá lögreglu og Ríkissaksóknara er varðar það að verja með öllum ráðum, og þar með fölsunum gagna, að kærur um lögbrot af hálfu dómara verði svæfð og ekki tekin til rannsókna þótt óhrekjandi skriflegar sannanir séu lagðar fram um lögbrot af hálfu dómara í störfum sínum sé að ræða.

Er þar komin skýring á þeim ótta lögmanna sem leitað hefur verið til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum þegar lögreglan er einn af aðilunum er standa að yfirhylmingu á lögbrotum dómara. Má þar vitna til blaðagreinar eftir Helga Áss Grétarssonar lögmanns í dagblaði 12. febrúar 2021. Þar stendur:

„ Að þessu sögðu er það þó staðreynd að löglærðir einstaklingar hér á landi veigra sér oft við að gagnrýna störf dómstóla þar eð þá eiga viðkomandi á hættu að einstaka dómarar taki það illa upp og það geti síðan bitnað á hagsmunum umbjóðenda og skjólstæðinga viðkomandi. Kerfið hér á landi, m.a. vegna smæðar, býður því upp á óbeina þöggun valdamanna innan dómskerfisins. Þessi tilhneiging leiðir svo ósjaldan til sjálfritskoðunar þeirra sérfræðinga, sem helst eru færir um að tjá sig um mikilvæg málefni tengd dómstólum. Andrúmsloft af þessu tagi er vart æskilegt.“

Þessi orð lögmannsins staðfesta ummæli þeirra lögmanna er undirritaður leitaði til um aðstoð við rekstur mála gegn dómurum en þeir sögðu að þeir gætu hætt störfum sem lögmenn ef þeir flyttu mál gegn dómara slíkur væri hefndarþorsti dómara í íslensku dómskerfi (réttarkerfi).

Þegar skipulögð glæpastarfsemi á sér stað af hálfu stjórnenda lögreglunnar sem miðast að því að verja lögbrot sem framin eru af dómurum við íslenska dómstóla er komin skýring á því að íslensk þjóð hefur lítið álit á íslenskum dómstólum, lögreglu og Alþingi þegar slík siðblinda er ríkjandi í æðstu stöðum samfélagsins.

Hinir siðblindu stjórnendur lögreglu, Ríkissaksóknara og dómskerfisins sem vinna kerfisbundið að því að hylma yfir lögbrot sem framin eru af mönnum í æðstu stöðum samfélagsins eru ekkert annað en vel skipulagðir glæpamenn sem gera allt til að verja lögbrotin sem framin eru af þessum aðilum sem lögleg lögbrot. Má líkja þessu við þá siðblindu er ríkti á miðöldum af hálfu ráðamanna er leiddi til uppreisnar almúgans í mörgum löndum.

Er þessi siðblinda glæpastarfsemi sem stunduð er af lögreglu komin á það stig að þegnar landsins, sem falla utan við lögbrjótana sem lögreglan hylmir yfir, eru réttlausir og hafa lakari stöðu í þjóðfélaginu en þrælar fyrri alda.

Með þessum vinnubrögðum lögreglunnar er íslenskt réttarfar komið á sama svið og ríkti í Þýskalandi á tímum NAZISTANNA. Þ.e. að sannleikanum verða ráðamenn sárreiðastir.

Er kominn tími til þess að lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu svari erindi undirritaðs samkvæmt gildandi lögum um starf hennar en hún hætti að beita fyrir sig ósannindum vegna óþægilegra spurninga. Lögreglustjórinn kemst ekki fram hjá hinum skriflegu sönnunargögnum, sem liggja fyrir varðandi kærumálin, með ósannindum eins og hún hefur reynt.

Tvívegis hefur lögreglan sent tvo vaska svartstakka í heimsókn til undirritaðs vegna greinaskrifa undirritaðs en þar sem um mislukkaðar smánarferðir lögreglu var að ræða er ekkert skráð í dagbókum lögreglu um ferðirnar samkvæmt upplýsingu er fengist hafa frá lögreglu. Þar sem lögreglustjórinn veit að ef hún reynir að beita nasistaðferðinni gegn undirrituðum með ákæru samkvæmt meiðyrðalögum yrði hún knúin til að láta framkvæma rannsóknir samkvæmt inn lögðum kærum undirritaðs og það óttast hún.

Frjálsar og opnar umræður um mál sem teljast viðkvæm og kunna að særa einhverja eru einfaldlega bannaðar og kærur á valdamenn þjóðfélagsins svæfðar svefni ranglætisins sem framfylgt er í störfum lögreglustjórans.

Reykjavík 22. febrúar 2021.

Kristján S. Guðmundsson

Kt. 2209342769

Flétturima 26 103

112 Reykjavík

Mistök eða vísvitandi afglöp.

Sérkennileg staða er komin upp í málum er varða réttarfar á Íslandi þegar aðilar eins og lögreglustjórinn á höfuðborgarsvæðinu og Ríkislögreglustjóri eru orðnir samsekir lögbrjótum innan hins íslenska réttarkerfis með því að hunsa það að láta rannsaka framlagðar kærur fyrir lögbrot á hendur dómurum við íslenska dómstóla. Þessir aðilar hafa kerfisbundið stundað yfirhylmingar á lögbrotum sem kærð hafa verið til lögreglunnar en að hylma yfir lögbrot er refsivert samkvæmt lögum.

Auðvirðileg framkoma dómsmálaráðherra við skipun  sem Hæstaréttardómara var sambærileg mistök og leiddi til afsagnar fyrrverandi ráðherra samgöngu- og dómsmála. Dómsmálaráðherra skipaði umræddan sem Hæstaréttardómara þrátt fyrir skriflegar ábendingar um lögbrot hans. sem undirritaður sendi embættinu og öllum ráðuneytum. Dómsmálaráðherra lét samráðherra sinn annast skipunina í ráðuneytaskrípaleik.

Er staðan orðin sú að  dómsmálaráðherra er komin í gapastokkinn og eina úrræði hennar er að segja af sér sem ráðherra eftir að hafa gerst samsek dómaranum með yfirhylmingu á lögbrotum hans (dómarans). Það er ekki nóg að hafa kynfæri konu í starfi dómsmálaráðherra ef ekki er hugrekki til að fara að gildandi lögum í landinu. Yfirhylming lögbrota er refsivert athæfi samkvæmt lögum á Íslandi.

Þessum aðilum í æðri stöðum íslensks réttarfars skal bent á að ef aðilar stjórnvalda sinni ekki störfum sínum varðandi það að halda uppi lögum og reglum og líða ekki lögbrot sem framin eru af dómurum frekar en öðrum þegnum þjóðfélagsins þá fer refsivaldið sjálfkrafa í hendur þegnanna. Við slíkt sinnuleysi ráðamanna ríkisins er nærtækast það ástand sem var á miðöldum þegar hver sá er taldi brotið á sér hafði refsinguna í sínum höndum er oft leiddi til vígaferla sem kallað var hefnd.

Áður en gripið verður til vígaferla ætti lögreglustjóri að sjá sóma sinn í því að láta rannsaka fram lagðar kærur á hendur dómurunum á sómasamlegan hátt og án þess að reyna að fela staðreyndir um lögbrotin. Lögreglustjórinn er varaður við því að vera ekki með neina sýndarmennsku við rannsókn málanna og sleppa hinum kærðu við óþægilegum spurningum. Ef lögreglustjórinn er í vandræðum með spurningar er sjálfsagt að aðstoða hana við að semja óþægilegu spurningarnar fyrir hina ákærðu.

Lögreglustjóranum er bent á að valdið kemur frá þjóðinni og það er valdhafans (lögreglustjórans) að fara eftir leikreglunum sem settar eru af Alþingi um jafnan rétt allra þegna landsins. Að skilgreina einka reglur í starfi er ekki verkefni lögreglustjórans. Lögreglustjórinn hefur ekki það verkefni að ákveða hver vilji þjóðarinnar á að vera, heldur framkvæma vilja þjóðarinnar og fara að gildandi lögum landsins. Ef lögreglustjórinn vill koma í veg fyrir vígaferli lætur hann rannsaka málin strax ekki seinna.

Glæpir framdir af mönnum í svokölluðum æðri störfum íslenska ríkisins eru ekki löglegir glæpir.

Reykjavík 19. október 2020.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Trúarbrögð – Sannindi og Ósannindi.

Maðurinn hefur í aldarraðir velt fyrir sér tilurð sinni og tilgangi. Þeir sem telja verður að hafi skarað fram úr í víðsýni sáu snemma á þróunarskeiði mannsins að þörf væri á ákveðnum samskiptareglum þar sem kveðið væri á um réttindi og skyldur þeirra sem lifðu innan hópsins en svo virðist sem maðurinn hafi snemma orði félagsvera, þ.e. sóst eftir félagsskap annarra mannvera. Sennilega hefur þessi samfélags þroski þróast af illri nauðsyn við öflun lífsviðurværis og varnar gegn sterkari og stærri lífverum á jörðinni.

Hvenær fór maðurinn að velta fyrir sér atriðum sem ekki voru auðskýranleg eins og lífinu og tilverunn?. Sennilega hefur hugsun um slíkt komið upp þegar baráttan um lifibrauðið léttist og afgangsorka var frá brauðstritinu. Hugur mannsins hefur lengi leitað skýringa á ýmsum þáttum lífsins og tilverunnar og það sem ekki varð skýrt á auðveldan hátt var eignað einhverju duldu afli sem hlotið hefur nafnið “almættið”(guð). Enn í dag X-þúsundum ára eftir að talið er að maðurinn hafi komið fram sem þróuð hugsandi vera eru fjöldi manna sem lítið gera annað en hugleiða þessa óskýrðu þætti tilverunnar.

Talið er að skráðar heimildir sem fundist hafa víðsvegar á jarðkúlunni sýni að ris og hnignun hafi orðið marg oft á liðnum öldum (árþúsundum) í hugleiðingum um lífið og tilveruna. Út frá þessum hugleiðingum mannsins hafa sprottið margar kenningar sem hlotið hafa nafnið trúarbrögð. Trúarbrögð eru ekkert annað en tilhneiging mannsins til að skýra það illskýranlega (óskýranlega). Trúarbrögð eru eitthvað sem maðurinn, sem hugsandi vera, heldur að sé eins og honum sýnist það vera en er ekki neinar staðreyndir. Áður en trúarbrögðin urðu að sérstöku hreyfiafli komu fram ýmsar kenningar um samskipti manna, ættbálka og stærri hópa. Þróuðust ákveðnar reglur um samskiptin milli manna er vörðuðu einkanlega eignarrétt og yfirráðarétt yfir landsvæðum og fólki ásamt virðingu fyrir þeim sem taldir voru hafa völdin og var þar um að ræða ákveðna goggunarröð.

Þrátt fyrir ákveðna valdaskiptingu innan hópanna voru ákveðnar grundvallarreglur sem virðist hafa verið ofarlega í hugum manna þótt misbrestur hafi orðið þar á í framkvæmd. Svo virðist sem ættartengsl eða ættingjatengsl hafi fljótlega gert vart við sig sem hafi einkennst af samhjálp gegn utanaðkomandi ógn svo og hjálp í neyð. Einn þáttur mannlegra samskipta hefur þó skinið í gegn frá örófi alda og það er öfund einstaklings í garð annars einstaklings eða einstaklinga. Þessi svokallaða öfund hefur ekki einskorðast við eignir þeirra sem öfundaðir voru heldur einnig mannkosti og vinsældir þeirra.

Vinsældir og völd hafa verið ýmist samherjar eða andstæðingar. Vinsældir einstaklinga hafa ekki einskorðast við þá sem haft hafa völd heldur hafa einstaklingar notið vinsælda vegna framkomu sinnar við aðra einstaklinga og hjálpsemi við þá. Mörg dæmi eru um að menn er hafa mikil völd séu ekki vinsælir. Oft eru það völd sem byggjast á ótta kúgaðra við hefndaraðgerðir valdhafanna ef ekki er möglunarlaust farið eftir valdboði ráðandi manna.

Forystumenn hópa hafa ráðist af styrk þeirra (afli) og vitsmunum, s.s. útsjónarsemi við öflun mats og skjóls. Vafalítið hefur fljótlega komið fram að slóttugheit, undirferli og annað slíkt í fari mannsins hafi haft þýðingu í valdabaráttu manna sem vildu ná yfirráðum.

Í fari mannsins hefur fljótlega gætt þess að sumir menn er fylgisspakir og vilja frekar vera leiddir af öðrum en taka ákvarðanir sjálfir. Slíkir menn sveiflast á milli þeirra sem þeir telja að hafi völdin hverju sinni og eru fljótir að söðla yfir í valdabaráttu ef þeir telja að sá er þeir styðja fari halloka fyrir einhverjum örðum er sækist eftir yfirráðum. Slíkir liðsmenn eru aldrei traustir. Því hefur fljótlega komið upp að ef saman fór kraftur í valdagræðgi og kænska var hægt að ná langt í valdataflinu.

Geta má sér til að einhverjum valdsmanni eða valdagráðugum hafi hugleitt óskýrð atvik úr tilvist og tilgangi mannsins á jörðinni og hugkvæmst skýringuna um æðri máttarvald eða ef til vill fleiri en eitt máttarvald. Það að til séu fleiri en eitt máttarvald er stjórni tilvist mannsins á jörðinni hefur komið skýrast fram í kenningunni um himnaríki og helvíti þar sem ekki er sama ráðandi afl á báðum stöðum. Þegar hægt var að vísa til óskýrðra atvika með tilvísan í einhvern ofurmátt sem maðurinn varð að beygja sig undir var næsta skrefið í valdabaráttunni að gerast umboðsmaður þessa mikla máttar. Þar með var kominn grundvöllur að trúarbrögðum. Þessi ofurmáttur var ekki einvörðungu góður heldur voru ófarir mannskepnunnar einnig raktar til þessa ofurmáttar. Til þess að draga úr eða minnka hættu á óförum mannsins á jörðinni var farið að ákalla þennan eða þessa æðri mátta á ýmsa vegu er leiddi síðar af sér sérkennilegar mútugreiðslur til ofurmáttarins í formi fórna. Fórnir voru alltaf í formi verðmæta í eigu þess eða þeirra er fórnaði. Fórnirnar áttu að mýkja eða gleðja ofurmáttinn svo að hann horfði með velþóknun á þann eða þá sem fórnuðu og hlífði þeim við áföllum eða óförum.

Þar sem ekki var tilhlýðilegt að allir hefðu samband við ofurmættið komu fljótlega fram umboðsmenn ofurmættisins sem höfðu milligöngu á milli hins almenna tilbiðjanda og almættisins og þar af leiðandi önnuðust þeir fórnarathafnirnar. Þau verðmæti sem söfnuðust fyrir í formi fórna voru nýtt til að reisa almættinu vegleg minnismerki eins og altari, hof, kirkjur, moskur og musteri. Allar þessar mannlega gerðu minjar á jörðinni um hinn mikla mátt, sem talinn er stjórna tilvist alheimsins, lýsir best hvaða ógnar afl er falið í hinu óþekkta.

Allt sem ekki var til viðunandi skýring við, var heimfært undir afl ofurmáttarins. Var þar aðallega það sem kallað hefur verið náttúrhamfarir og sjúkdómar. Má þar nefna sjúkdóm er herjaði á mannskepnuna eftir að hafa etið svínakjöt. Þar með var handhægt að heimfæra það í trúarbrögðin að það væri ekki almættinu þóknanlegt að eta svínakjöt. Er það svo enn að fólk sveltur frekar en leggja sér svínakjöt til munns þrátt fyrir að eðlileg skýring sé fundin á orsökum veikinda eftir að hafa borðað illa soðið svínakjöt. Á svipaðan hátt hafa samskiptavandamál á milli manna verið leyst í gegnum trúarbrögðin með setningu reglna sbr. boðorðin tíu. Boðorðin tíu eru í sjálfu sér einfaldar samskiptareglur er hafa einfaldað öll dagleg samskipti manna sumstaðar á jörðinni þótt ekki hafi þau komið í veg fyrir herfarir og mannvíg valdagráðugra manna.

Geta má sér það til að í tímans rás hafi þáttur ofurmáttarins í daglegu lífi mannsins þróast í tvær megináttir með ýmsum afbrigðum á milli til beggja handa. Eru það annars vegar þeir er hugðust þróa valdið sem fólst í að geta gefið hálfskýringar til að fá fólk til að sætta sig við mótlætið í lífinu og taka óförunum sem vilja hins mikla ofurmáttar í þeim tilgangi að öðlast takmarkalítið vald yfir öðrum. Má þar nefna þá sem sagan greinir frá að hafi með alls konar bellibrögðum haft óstjórnlegt vald yfir fólki s.s. galdramenn hinna ýmsu ættbálka, kuklarar og ýmsir forystumenn trúarhópa sem óþarfi er að nefna.

Á hinn bóginn eru menn sem hafa leitað að skýringum á því óskýranlega með því að líta jákvætt á tilveruna og reynt að gera ekki öðrum það sem þeir vildu ekki að sér yrði gert. M.ö.o. að reyna að bæta samskipti manna án þess að nota valdboð eða þurfa að ráða yfir mönnunum.

Ef trúarbrögðin eru grannt skoðuð eru þau öll af sama meiði. Þau stafa af skorti á skýringum á því torskylda og ó- eða illskýranlega. Öll trúarbrögð leita í ofurmáttinn til að skýra það sem ekki skilst fullkomlega. Hvort sem mennirnir trúðu á sólina, mánann, snákinn eða aðrar hugmyndir um í hverju ofurmátturinn dyldist er grunnurinn alltaf sá sami, þ.e. ofurmáttur er allt getur.

Það sérkennilega við þennan átrúnað er að svo virðist sem um sé að ræða tvo krafta í öllum trúarbrögðum. Krafturinn sem flestir ákalla er sá sem ætlast er til að bæti tilvist mannsins á jörðinni og komi í veg fyrir áföll og óáran. Hinn krafturinn er sá sem veldur óáran, harmi og vanlíðan meðal manna. Þótt ótrúlegt sé eru ótal dæmi úr trúarsögum þar sem skilja má að sama aflið geti verið bæði vont og gott og því sé það þýðingarmikið að þetta vald sé blíðkað með fórnum (verðmætum) og sérstöku líferni.

Miðað við hvað margar stórmerkilegar uppgötvanir á sviði mannlegra samskipta urðu á fyrri öldum mannsins verður það að teljast stórundarlegt að í byrjun tuttugustu og fyrstu aldar eftir talda fæðingu hins svo kallaða Krists skuli stórir hópar mannkyns falla fyrir falskenningum og ósannindum um guðlega hæfileika loddara sem kenna sig við ákveðin trúarbrögð.

Það skal viðurkennt að þrátt fyrir mikla aukningu á þekkingu mannsins á hinum ýmsu sviðum lífs og tilveru eru ótal atriði óskýrð og manninum enn óskiljanleg sem falla inn í trúna um hið yfirnátturlega vald (kraft).

Valdagræðgi er einn af löstum mannsins og virðist vera grundvöllur að svokallaðri valdabaráttu sem er ríkjandi í heiminum. Valdagræðgi er þekkt í heimi dýranna sem maðurinn tilheyrir og má þar nefna apategundir, ljón og fleiri tegundir þar sem karldýrin berjast um yfirráð yfir kvenkyns dýrum ættbálksins. Samt virðist það svo að sumar mannskepnur, ekki allar, séu háðar þeim kvilla sem valdagræðgi nefnist á meðan aðrir sætta sig við að hlíða boðum hinna valdagráðugu. Eru hinir þægu kallaðir Já, Já menn.

Kenningin um hið yfirnáttúrulega sem hefur komið upp og tengt hefur verið sumum trúarbrögðum hefur leitt til mestu ódæðisverka sem þekkt eru í sögu mannsins. Hafa þar farið fremstir í flokki hinir svokölluðu „Já, Já“ menn sem hlýða boðum hinna valdagráðugu og fremja ódæðisverk án umhugsunar.

Hafa mál þróast þannig að ef einhver vogar sér að gagnrýna trúarbrögð eða hæðast að þeim hefur það kostað hryðjuverkaógn af hálfu þeirra sem telja sig vera gagnrýnda og er það orðið svo að trúarbrögð eru orðin einn versti óvinur mannkynsins. Fyrir utan þær styrjaldir er háðar hafa verið vegna trúarbragða vofir ætíð yfir mannkyninu vopnuð átök vegna trúarbragða. Hinir blindu trúarbragðafrömuðir eru ekki sáttir við það að til séu aðrar skoðanir en þeirra.

Lög hafa verið sett til að hindra gagnrýni á trúarbrögð en þau hindra ekki ofstækis trúarbragðafræðslu innan sumra trúarbragða sem leiða í sumum tilvikum til kúgunar á fylgjendum. Slíkt hefur leitt til og mun leiða til vopnaðra átaka á milli hópa í framtíðinni sem eru á andstæðri skoðun í trúarbrögðum.

Þótt meirihluti mannkyns séu friðsamir einstaklingar eru og verða alltaf einstaklingar sem sækjast eftir hilli fjöldans. Þessir einstaklingar sem sækjast eftir hilli annarra eru í hópi hinna valdagráðugu og misbeita stöðu sinni sem oft leiða til ódæðisverka eins og saga mannsins greinir frá. Ekkert annað dýr á jörðinni drepur dýr af sömu tegund af slíkri heift sem maðurinn gerir og er það í flestum tilvikum af valdagræðgi eða hefndarþörf og eru trúarbrögðin oft falin inni í slíkum aðgerðum.

Reykjavík 15. október 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Ærumeiðing eða aðdróttun

Í íslenskum hegningarlögum eru ákvæði í 242. gr. laganna eftirfarandi.

b. [Hafi ærumeiðandi móðgun eða aðdróttun verið beint að manni sem er eða verið hefur opinber starfsmaður, og móðgunin eða aðdróttunin varðar að einhverju leyti það starf hans, þá skal slíkt brot sæta … 1) ákæru eftir kröfu hans.] 4) c. Hafi ærumeiðandi aðdróttun verið borin fram skriflega, en annaðhvort nafnlaust eða með rangri eða tilbúinni undirskrift, skal brotið sæta … 1) ákæru, ef sá krefst þess, sem misgert var við.

Greinar undirritaðs um starfsemi dómara ásamt ákærum á hendur dómurum fyrir lögbrot þeirra í starfi hafa verið birtar í nokkur ár á BLOGGI mbl. þar sem enginn lögmaður hefur treyst sér til að taka að sér að reka mál fyrir dómstólum þar sem sá sem stefnt yrði væri núverandi eða fyrrverandi dómari.

Undirritaður hefur gengið langt í að fletta ofan af sakborningum og m.a. kallað Sigurð Tómas Magnússon núverandi dómar við Hæstarétt Íslands glæpamann og þjóf. Kærurnar sem lagðar hafa verið fram hjá lögreglunni á Höfuðborgarsvæðinu hafa ekki fengist rannsakaðar þar sem rannsókn málanna myndi leiða í ljós skipulagða glæpastarfsemi sem fram fer innan dómskerfisins. Lögreglustjórarnir þrír, og þar á meðal núverandi Ríkislögreglustjóri, hafa valið að hunsa kröfu undirritaðs um rannsókn málanna vegna þeirrar niðurlægingar, er fram kæmi við rannsókn málanna, á íslensku réttarkerfi.

Þrátt fyrir ákvæði 242. greinar hegningarlaga um rétt til ákæru fyrir svokallaða ærumeiðingu eða aðdróttun hafa aðilar ekki þorað að ákæra undirritaðan og aðilar sem ákærðir hafa verið (dómarar) hafa viðurkennt lögbrot sín með þögninni. Staðreyndin er sú að ákæra samkvæmt 242. grein myndi opna fyrir rannsókn á þeim lögbrotum sem viðgangast í dómskerfinu. Hæstaréttardómarinn sem staðinn hefur verið að þjófnaði og glæpsamlegu athæfi í starfi er hugsanlega andlitsupplyfting fyrir Hæstarétt því dómsmálaráðherra var gerð grein fyrir lögbrotum S.T.M. Hæstaréttardómara áður en hann var skipaður. Hugsanlegu hefur dómsmálaráðherra skammast sín því hún fékk samráðherra sinn í ríkisstjórninni til að annast skipunina (samkvæmt fréttum þar um) sem er einn af þeim skrípaleikjum sem unnir eru í stjórnarráðuneytinu. Dómsmálaráðherra er þar með orðinn samsek Hæstaréttardómaranum S.T.M. í lögbrotum vegna yfirhylmingar hennar á lögbroti S.T.M. dómara.

Í hegningarlögum stendur: 140. gr.

Opinber starfsmaður, sem synjar eða af ásettu ráði lætur farast fyrir að gera það, sem honum er boðið á löglegan hátt, sæti sektum eða [fangelsi allt að 1 ári].

Hinir ákærðu dómarar eru opinberir starfsmenn, og þar einkum Sigurður Tómas Magnússon, fóru ekki að íslenskum lögum í starfi sínu og er þar af leiðandi kærðir. Eins og áður hefur komið fram var þar um að ræða af hans (dómarans) hálfu hefndaraðgerð að ræða gegn stefnda í umræddu máli.

Íslenskt réttarkerfi er rotið á meðan það hefur ráðherra og dómara sem stunda lögbrot og yfirhylmingar á lögbrotum. Lögreglustjórarnir þrír eru samsekir hinum ákærðu með yfirhylmingu er fram kemur í ákvörðun þeirra um að hindra rannsókn framlagðra kærumála. Þess ber að geta að allar greinar undirritaðs hafa verið birtar undir fullu nafni.

Af framan rituðu og því sem áður hefur verið ritað um réttarfar á Íslandi er ljóst að réttindi þegnanna eru fótum troðin af stjórnendum landsins og lögbrot og yfirhylmingar á lögbrotum eru lögleg ef þau eru framin af þeim sem komast í æðri stöður þjóðfélagsins. Hver segir svo að glæpir borgi sig ekki þegar aðeins þarf að komast í feitt embætti hjá ríkinu. Spyrja má að því hvort feitt embætti (vel launað starf) sé grunnurinn að því að geta boðið undirborðs greiðslu þegar viðkomandi fer ekki eftir gildandi lögum og þá hlíft við niðurlægjandi starfs missi.

Reykjavík 12. október 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Dómskerfi fáránleikans:

Í íslensku réttarkerfi er innibyggð valdníðsla af hálfu dómara sem kemur í veg fyrir að úrskurðir dómara séu byggðir á gildandi lögum.

Eftir alvarlega niðurlægingu dómskerfisins á Íslandi við úrskurði dómara í máli M-51/2001 og máli E-13455/2002 hefur allt verið gert af hálfu hins íslenska réttarkerfis (dómstóla og lögreglu) til að þagga málsmeðferðina niður og þar með aðgerðir lögreglustjóra (þrír lögreglustjórar) á höfuðborgarsvæðinu að hunsa rannsóknir á kærumálum á hendur dómurum. Kærur þar sem liggja fyrir skriflegar sannanir fyrir lögbrotum dómara sem fóru ekki eftir gildandi lögum landsins.

Svo virðist sem hinn frægi MÓRI hafi gert vart við sig i herbúðum lögbrjótanna (Héraðsdómi Reykjavíkur) þar sem auglýst hefur verið að haldið verði námskeið á vegum lögmanna og dómara fyrir þá sem vilja gefa kost á sér til að taka að sér svokallaðar matsgerðir í tjónstilfellum. Umrædd tvö mál varða einmitt skipun dómara á manni til að sinna slíku starfi.

Eftir að hann (skipaður matsmaðurinn, eigandi Garðyrkju ehf.) hafði klúðrað matsgjörð sem var af dómara úrskurðuð í engu samræmi við orðalag matsbeiðninnar þá var ósvífni dómarans Eggerts Óskarssonar (einn af glæpamönnum Héraðsdóms Reykjavíkur) slík að hann endurskipaði matsmanninn til að ljúka verkinu þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda um skipun á nýjum matsmanni samkvæmt ákvæðum gildandi laga. Umræddur ólánsmaður er var skipaður matsmaður lét frá sér nýja matsgerð sem fékk enn þá harkalegri útreið í úrskurði dómara um gildi matsgjörðar en sú fyrri hafði fengið. Hinn lánlausi matsmaður sem hafði látið frá sér tvær einskis nýtar matsgerðir sýndi sitt innra eðli við störf samkvæmt lögum að hann stefndi matsbeiðendum til greiðslu fyrir tvær matsgerðir. Matsmaðurinn sagði í dómþingi að krafan væri fyrir tvær matsgerðir.

Annar lögbrjótur í stétt dómara Sigurður Tómas Magnússon, kt. 150660-4329, til heimilis að Stigahlíð 52, 105 Reykjavík, sem fékk mál er varðaði greiðslukröfu frá skúffufyrirtæki í eigu matsmannsins vegna tveggja matsgerða til úrskurðar þrátt fyrir að fyrir lægi aðeins beiðni um eina matsgerð. Hafnaði dómarinn kröfu matsbeiðenda við þingfestingu málsins um að seinni matsgjörðin yrði lögð fram, sem eitt af skjölum málsins. Það var fyrst tæpu ári eftir þingfestingu málsins, en málið hafði verið rekið fyrir dómi í tæpt ár, sem matsgjörðin var lögð fram. Allan þann tíma (í öllum dómþingum er fram fóru) stóð dómarinn Sigurður Tómas Magnússon í innheimtuaðgerðum fyrir matsmanninn og sagði m.a. að dómarar liðu það ekki að matsmönnum væri ekki greitt fyrir störf sín. Hið glæpsamlega athæfi dómarans S.T.M. að leggja ekki matsgjörðina fram í upphafi málsins var sannað strax við framlagningu skjalsins.

Strax og skjalið var lagt fram kom í ljós að hin svokallaða matsgjörð var ekki á neinn hátt afgreidd samkvæmt þeirri matsbeiðni er lögð hafði verið fram við upphaf matsbeiðninnar árið 2001 hjá Héraðsdómi Reykjavíkur. Þrátt fyrir hina augljósu ágalla matsgjörðarinnar hélt glæpamaðurinn Sigurður Tómas Magnússon áfram rekstri málsin til haustsins 2003. Þessi glæpamaður S.T.M. er einn af núverandi dómurum við Hæstarétt Íslands.

Glæpamaðurinn, héraðsdómarinn, Sigurður Tómas Magnússon taldi sig hafa rétt til að sniðganga landslög og taka gilda kröfu um greiðslu fyrir matsgerðirnar frá fyrirtæki sem ekki hefur bestu vitund né getur verið sem óaðfinnanlegt vitni eins og kveðið er á um í lögum að matsmaður þurfi að hafa og fyrirtækið var því óviðkomandi matsgjörðinni. Þar að auki var um að ræða falsaða fjárkröfu af hálfu eiganda skúffufyrirtækisins Garðyrkju. Skúffufyrirtækið Garðyrkja var ekki skipað sem matsmaður þar sem það hafði ekki bestu vitund né var óaðfinnanlegt vitni og kom því málinu ekki við og þar með var krafan einskis virði.

Það broslega við þessa niðurlægingu Héraðdóms Reykjavíkur vegna umræddrar matsgjörðar er að dómarar hafa talið þörf á að kenna væntanlegum matsmönnum hvað þeir eigi að gera sem matsmenn til að fyrirbyggja frekari niðurlægingu Héraðsdóms Reykjavíkur.

Eftir niðurlægingu Héraðsdóms Reykjavíkur (dómurum þess embættis) í þessum tveimur málum hafa aðilar þar innandyra áttað sig á, sautján árum seinna, að ástandið í málefnum er varðar svokallaða matsmenn væri miður gott eftir að matsmaður, er skipaður hafði verið af dómara við Héraðsdóm Reykjavíkur, hafði fengið eins háðuglega útreið og umræddur matsmaður er getið er um í þessari grein. Hefur því verið boðið upp á námskeið fyrir þá sem vilja gefa sig út fyrir og taka að sér störf sem matsmenn. Hafa lögmenn og Héraðsdómur Reykjavíkur (ráðamenn þar) komið sér saman um að þörf sé á að fræða væntanlega matsmenn um það hvernig þeir þurfi að starfa svo ekki verði aftur önnur niðurlæging dómstólsins vegna skipunar á matsmanni. Enn þá stendur í lögunum að matsmaður þarf að hafa bestu vitund og vera áreiðanlegt vitni sem fyrirtæki getur aldrei orðið.

Það að ráðamenn Héraðsdóms Reykjavíkur reyna af fremsta megni að horfa fram hjá lögbroti dómarans Sigurðar Tómasar Magnússonar við rekstur málsins, þ.e. að leggja ekki fram strax við þingfestingu málsins hið umrædda skjal (matsgerðina) og koma þannig í veg fyrir tilefnislaus málaferli sem tók á annað ár. Sá glæpur Sigurðar T. Magnússonar að leggja ekki fram matsgjörðina var hefndaraðgerð hans gegn undirrituðum vegna þess að undirrituðum var gert, af yfirboðara sínum (formanni Rannsóknarnefndar sjóslysa) , að vera viðstaddur þegar annar dómari (J.F.) við Héraðsdóm Reykjavíkur var skammaður eins og óþekkur skólakrakki fyrir að hafa eyðilagt rannsókn á stórslysi (sjóprófi vegna m.s. Dísarfells) af formanni Rannsóknarnefndar sjóslysa.

Hefndarþörf dómarans S.T.M. var einnig vegna þess að undirritaður hafði tvívegis neitað að taka við og greiða fyrir matsgjörð nema fyrir lægi staðfesting dómara á að matsgjörðin væri samkvæmt matsbeiðni. Í báðum tilvikum varð úrskurður dómaranna að matsgjörðirnar væru einskis virði og ekki í samræmi við matsbeiðni. Ef glæpamaðurinn og þjófurinn Sigurður Tómas Magnússon hefði lagt fram matsgjörðina í fyrsta þinghaldi (við þingfestingu málsins) vegna málsins þá hefði legið fyrir að matsgjörðin var einskis virði og tilefnislaus málaferli óþörf. Á hitt ber að líta að glæpamaðurinn Sigurður Tómas Magnússon hafði ekki vit á að hjálpa matsmanninum við að skila inn matsgjörð sem stæðist gagnrýni og láta hið einskis nýta plagg hverfa og koma með matsgjörð sem stæðist lagalega. Hefndarþörf S.T.M. var vitinu yfirsterkara og ætlaði hann að knýja fram greiðslu frá matsbeiðendum fyrir einskis nýta matsgjörð þar sem hann taldi sig hafa valdið.

Niðurstaðan í máli E-13455/2002 um gildi matsgerðarinnar er eftirfarandi, dómari S.T.M. þar sem hann varð að éta ofan í sig allt bullið um greiðslu fyrir matsgerð ítrekað í dómþingum í heilt ár (dómarinn sem innheimtustjóri fyrir matsmanninn sem ekki gat unnið starf sitt af viti):

Í dóms orðum stendur:

Framlagning kostnaðarmats sem líta verður á sem hluta af matsgerð hans, var ekki lagt fram við þingfestingu málsins og fengu stefndu ekki matið í hendur fyrr en þau höfðu skilað greinargerð. Líta verður svo á að stefndu hafi ekki haft réttmætt tilefni til að halda uppi vörnum sem lutu að kostnaðarmatinu og matsgerðinni í heild fyrr en eftir framlagningu kostnaðarmatsins. Með hliðsjón af því og hinni svokölluðu útilokunarreglu þykja varnir stefndu sem lúta að matsgerðinni sjálfri nægjanlega snemma fram komnar og komast þær að í málinu

Í umræddu kostnaðarmati er ekki að finna neinn rökstuðning eða sundurliðun á niðurstöðu. Með hliðsjón af forsendum og niðurstöðu þess hluta matsgerðarinnar sem matsmaður skilaði 27. október 2001 var nauðsynlegt að ný niðurstaða væri rækilega rökstudd og sundurliðuð og gerð grein fyrir sjónarmiðum að baki breyttri niðurstöðu. Með hliðsjón af því fullnægði kostnaðarmatið í heild sinni engan vegin þeim skilyrðum 1. mgr. 63. gr. laga um meðferð einkamála nr. 91/1991, að matsmaður skuli semja rökstudda matsgerð þar sem greind séu þau sjónarmið sem áliti hans sé reist á. Matsmanni mátti því vera ljóst að matsgerðin í heild sinni var ónothæf til framlagningar sem sönnunargagn í dómsmáli um þann ágreining sem uppi var milli matsbeiðenda og gagnaðila þeirra.

Glæpamaðurinn Sigurður Tómas Magnússon héraðsdómari (núverandi Hæstaréttardómari) hefur ekki gert grein fyrir ástæðu þess að matsgjörðin var ekki lögð fram við þingfestingu málsins þrátt fyrir kröfu stefndu þar um.

Það sem einkenndi mál E-13455/2002 var að það snerist um eftirfarandi ákvæði laganna.

66 gr. laga nr. 91/1991 „“Dómari getur enn fremur úrskurðað um atriði sem varða framkvæmd matsgerðar, svo sem hvort það hafi verið metið sem skyldi meta samkvæmt dómkvaðningu eða hvort matsgerð sé nægilega rökstudd, ef ágreiningur rís um kröfu um endurskoðun hennar eða endurmat.““

Af hálfu matsbeiðenda var krafan um staðfestingu dómara á að matsgjörð væri samkvæmt matsbeiðni. Sú staðfesting fékkst ekki fyrr en eftir rúmlega árs innheimtuaðgerðir dómarans S.T.M, þá kom það sem var ljóst við framlagningu skjalsins að matsgjörð var einskis virð og í engu samræmi við matsbeiðni.

Dómarinn ætlaði sér að knýja fram greiðslu frá matsbeiðendum af eintómri hefndarþrá vegna þeirrar niðurlægingar er dómarar og dómstóllinn höfðu orðið fyrir í þessu matsmáli.

Matsmaður skilar einskis nýtri matsgjörð og fær ákúrur frá dómara en er endurskipaður, þrátt fyrir skýlausa kröfu matsbeiðenda um skipun á öðrum matsmanni, til að ljúka verkinu vegna hefnigirni dómarans Eggerts Óskarssonar. Síðan skilar matsmaður nýrri matsgjörð sem var ekki samkvæmt matsbeiðni frekar en fyrri matsgjörð en hefnigjarn dómari Sigurður Tómas Magnússon þurfti að sýna vald sitt með rúmlega árs sýndarmálaferrlum.

Ekki var þess getið hvort tekið væri tillit til þess af dómara hvort skipaður matsmaður inni sín störf samkvæmt BESTU VITUND eins og kveðið væri á um í lögunum eða ekki. Virtist vera aðalatriðið að matsmenn fengju sína greiðslu án tillits til hvernig staðið væri að vinnu við matsgjörðina. Ekki var þess heldur getið hvort dómarar geti skipt um bestu vitund í matsmönnum þegar fyrsta tilraun við notkun BESTU VITUNDAR við matið misferst eins og gerðist í þessu tilviki hjá matsmanninum sem skipaður var aftur og mistókst einnig í seinni tilraun, sjá úrskurð 11. jan. 2002. Í 61. gr. laga lið 5 er skýrt að orði kveðið að “matsmanni ber að vinna verk sitt af bestu vitund”. Engar lausnir eru í lögunum um hvað dómari eigi að gera ef besta vitundin bregst önnur en sú að skipa nýjan matsmann í stað þess er “besta vitundin” brást í, sbr. 6.lið 61. greinar laganna.

Af dómsorðum er ljóst hver glæpamennska dómarans S.T.M. og Eggerts Óskarssonar kom til leiðar með því að leggja ekki matsgjörðina fram strax. Stefndu, í fjárplógs réttarhöldum dómarans, S.T.M. , höfðu ekki lögmæt gögn undir höndum til að svara af hörku falskröfunni, frá skúffufyritækinu Garðyrkju. um greiðslur fyrir tvær matsgjörðir, þegar matsbeiðnin hljóðaði upp á eina matsgjörð auk þess sem matsgjörðirnar báru einkenni þess að skortur væri á skynsemi hjá matsmanninum eða „besta vitund“ brást honum.

Í ljósi framanritaðs er ljóst að dómarar við íslenska dómstóla eru vart hæfir til að sinna störfum dómara þegar Sigurður Tómas Magnússon er talinn hæfastur til að gegna starfi sem Hæstaréttardómari. Spurningin er: Eru undirborðsgreiðslur það vald sem best er til að komast í slík embætti?

Rétt þykir að geta ábendingar um dómsmál í Fréttablaðinu 6. október 2020. Þar stendur: „Traust til dómstóla byggir ekki á því að dómstólar geri aldrei mistök heldur byggir það á því að þegar dómstólar gera mistök horfist þeir í augu við mistök sín, læri af þeim og leiðrétti þann skaða sem mistökin hafa valdið,“

((Athugasemd undirritaðs. það eru ekki dómstólarnir sem gera mistök heldur þeir dómarar sem starfa inna valdsviðs dómstólsins.))

Spurningin er: Hvað eiga ráðandi aðilar innan dómskerfisins að gera þegar ekki er um mistök af hálfu dómara að ræða, heldur um hreina valdníðslu og hefnigirni þeirra að ræða og misbeitingu valds sem tengt er starfinu sem dómari? Hinir ákærðu dómarar (í öllum fimm kærumálunum hjá lögreglu) hafa allir misbeitt valdi sínu af tómri hefndarþrá þar sem skriflegar sannanir eru fyrir ranglæti þeirra og lögbrotum. Einnig má velta því fyrir sér hvort virðing Hæstaréttar hafi aukist við að fá þjóf í raðir dómara við réttinn.

Reykjavík 8. október 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

Kenningar -hugarfóstur takmarkaðs heilabús mannsins.

Kenningin um „MIKLA HVELL“ er aðeins hugmynd manns um upphaf alheimsins og án allra sannana en hefur ekki verið hrakin af spekingum geimvísindanna. Það sem vekur undrun er það að grundvallarspurningum sem hér verða látnar fylgja hefur ekki verið svarað og því Miklahvells kenningin aðeins hugdetta án sannana.

Því meira sem við lærum þeim mun minna vitum við.

Svo virðist sem allt það sem gerist í himingeimnum sé einhvers konar hringferill (hringrás) án tilgangs eða stefnu að einhverju marki. Ferillinn sé hringrás stöðugra breytinga og endurnýtingar (umbreytingar).

Þekking er góð ef hún er byggð á staðreyndum. Talin þekking sem eingöngu er byggð á óstaðfestum kenningum, en er aðeins hugarfóstur mikils hugsuðar, verður aldrei annað en skemmtiatriði. Kenning (hugarfóstur persónu) er blekking ef hún er ekki byggð á staðreyndum.

Kenning vísindamanna um að himingeimurinn sé að þenjast út er blekking og er þar aðeins um að ræða hugsanlega tilfærslu ákveðinna stjörnukerfa eða allra innan alheimsins. Himingeimurinn getur varla haft endamörk því þá vantar svarið við því hvað er handan þeirra endimarka.

Takmarkað heilabú mannsins hefur lengi átt í vanda með að skilja að himingeimurinn sé endalaus (ótakmörkuð víðátta) þar sem vantað hefur skýringu á því hvað væri hinum megin við þau hugsanlegu endamörk.

Hugtökin upphaf og endir eru aðeins hvort um sig þættir í (atriði) form- eða eðlisbreytingum sem stöðugt eiga sér stað í hringrásarferli því sem maðurinn skynjar í kringum sig.

SPURNINGAR sem vantar svör við.

Orsök --- afleiðing

orsök=gjörðir, afleiðing=það sem verður!

Er til upphaf og endir á því sem fellur undir náttúrufyrirbærið Mikla hvell, þ.m.t. himingeimurinn allur?

Er himingeimurinn að þenjast út? Ef himingeimurinn er að þenjast út, í hvaða rými verður sú þensla? Var það rými til fyrir Miklahvell?

Er hugsanlegt að það sem vísindamenn kalla að himingeimurinn sé að þenjast út sé um að ræða færslu stjörnuþoka (GALAX‘IA) innan himingeimsins og fjarlægist t.d. okkar sólkerfi og önnur?

Er hugsanlegt að þar sé um að ræða svokallaða eigin hringfærslu stjörnuþoka í himingeimnum sbr. hringfærslu jarðar um sólu? Er til eitthvað sem kallast endamörk himingeimsins?

Ef himingeimurinn hefur endamörk; Hvað er hinum megin við þau endamörk?

Er himingeimurinn kúlulaga, kassalaga eða hefur hann eitthvað annað form?

Hvað var til á undan „Mikla hvelli“?

Kenningin um að ekkert eyðist og ekkert verði til af engu vekur spurningar um gildi kenningarinnar um Mikla hvell!

Hvað var það sem gerðist við mikla hvell?

Var það eitthvað sem sundraðist við Mikla HVELL?

Er það ljóst hvað það var sem orsakaði svokallaðan „Mikla hvell“?

Er aldursgreining vísindamanna á ímynduðum tíma „MIKLA HVELLS“ byggður á vísindalegum sönnunum eða er þetta hugarfóstur (kenning) aðeins til að gera kenninguna sennilegri?

Nær hugtakið „MIKLI HVELLUR“ yfir allt himinhvolfið eða er það aðeins hluti af himingeimnum s.s. eins og sá hluti sem sólkerfi okkar er talið tilheyra (Milky way) innan um milljónir af öðrum sambærilegum stjörnuþokum?

Hafa ekki orðið sambærilegir atburðir og hinn svokallaði Mikli hvellur marg oft í himinhvolfinu í fortíðinni og eiga ekki slík atvik eftir að ske oft um ókomna tíma, ef slíkt hefur gerst sem kallað er Miklihvellur? Var einhver orka eftir í þeim einingum sem urðu til við (eftir) Mikla hvell?

Ef orka var falin í þeim einingum sem urðu til við Miklahvell; Hvers konar orka var það?

Er til meiri hraði en ljóshraði? Ef slíkt fyrirbæri er til; Hve mikill hraði er það?

Orka er talinn kraftur (afl) til framkvæmda og talað um stöðuorku og hreyfiorku; Hvað er aflmesta orka sem þekkt er?

Enn fremur er til það sem kallað er aðdráttarafl (þyngdarkraftur, miðsóknarafl) og einnig miðflóttaafl andstætt miðsóknarafli. Þessir tveir kraftar, hvað uppruna þeirra og orkugjafa varðar, eru óskýrðir. Með vísan til orsaka og afleiðinga má nefna jarðelda (eldgos) og jarðskjálfta. Engar skýringar eru finnanlegar á uppruna og tilgangi þeirra krafta sem þar eru á ferð.

Hvað er það sem orsakar hina svokölluðu fleka hreyfingu jarðskorpu flekanna?

Hvað kallast sú orka sem heldur himinhnöttum – sólum tunglum og öðrum fyrirbærum himingeimsins á brautum sínum, hvaðan kemur sú orka og hvert er upphaf hennar?

Er þekktur miðpunktur þess orkugjafa er stjórnar staðsetningu og hreyfingum himinhnatta? Er um að ræða fleiri en einn orkuþátt í því ferli?

Hvað er neikvæð orka?

Hvar í himinhvolfinu er talin miðstöð þeirra krafta sem kallast aðdráttarafl og miðflóttaafl?

Hvaða tilgang hafa upplýsingar, fyrir mannkynið, um himinhnetti (plánetur) sem eru í margra ljósára fjarlægð og upplýsingarnar eru jafn gamlar og ljósárafjarlægðin er og því aldrei í rauntíma?

Er einhver skynsemi í því hjá mannskepnunni að hugleiða flótta frá jörðinni til einhverrar annarrar plánetu í mörgum tugum eða hundruðum ljósára fjarlægð (við hugsanlega útþenslu sólarinnar) ferðalag sem tæki mannskepnuna mörg hundruð ár ef það ferðalag væri yfirhöfuð framkvæmanlegt?

Talið er að orka sólarinnar komi frá vetni. Hvar og hvernig er vetnisforðabú sólarinnar sem lýst hefur upp umhverfi hennar í milljónir ára og sagt er að muni endast í enn fleiri milljónir ára?

Sagður vetnisbruni í sólinni umbreytist í varmaorku og lýsingu.

Er kjarni sólarinnar efni sem sundrast í frumeindir sínar, frumefnið vetni?

Talið er að rúmtak sólarinnar eigi eftir að þenjast út á milljónum ára og ná yfir Merkúr sem er næst sólu af plánetunum og jafnvel enn þá víðtækari þensla sólarinnar. Er ástæðan talin sú að kjarni sólarinnar umbreytist hraðar í vetni eða hvaðan kemur hið hugsanlega vetni sem myndi orsaka stækkun á eldkringlu sólarinnar?

Svarthol er talið eitt af fyrirbærum alheimsins. Samkvæmt fréttum eru til mörg svarthol í himingeimnum. Svarthol eru talin fyrirbæri í alheiminum sem búa yfir ofurkrafti aðdráttarafls sem yfirgnæfir andstæðukraft aðdráttarafls þannig að ekkert sem komi innan orkusviðs svarthols komist í burtu og ekki einu sinni ljósgeisli.

Hve stórt er orkusvið svarthols (aðdráttarafl)? Er það þekkt? Hvað er það sem stjórnar slíku orkusviði og krafti sem talið er að búi í svartholi?

Hver er hugsanlegur tilgangur með svartholi? ((Hver er þá tilgangurinn?))

Ef ekki er neinn sérstakur tilgangur með svartholi til hvers er það þá?

Er hugsanlegt að svarthol hafi verið fyrirbæri er Mikli hvellur hafi átt upptök sín í?

Þar sem plánetur eru taldar vera til innan fjölda sólkerfa og ekki einskorðast við okkar sólkerfi er ósvarað þeirri spurningu; Hvað veldur því að sumar plánetur eru úr bergtegundum eða föstum efnum en aðrar eru taldar vera eingöngu gastegundir en á milli plánetanna er ekkert mælanlegt gas en eitthvað af svokölluðu geimrusli eða hlutum úr föstum efnum?

Í framhaldi af þessu er hægt að koma með fjölda spurninga sem ekki hefur verið svarað enn þá og eru þar grundvallarspurningar;

Hvort einhver tilgangur sé með þessari tilvist?

Hvernig hugsar maður sér að ekkert væri til (algert núll á tilveru)?

Svarið við óendanlegu himinhvolfi er erfitt að gefa eins og varðandi að ekkert væri til, algert núll. Takmarkaður mannsheili er óhæfur til að skilja „ekki neitt” eða óendanleika einhvers.

Reykjavík 5. október 2020.

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri

"Kvótakeisarinn"

                              Sjávarútvegsráðherrann

Á dögum einræðisherranna í Evrópu var það til siðs að valdhafar veittu fylgismönnum sínum landsvæði að léni og voru þeir kallaðir lénsherrar. Voru þetta í flestum tilfellum auðnuleysingjar sem lifðu á þrældómi undirsáta sinna sem voru leiguliðar á jörðum sínum, en lénsherrarnir kröfðust hárra skatta til þess að geta haldið áfram sínu auðnuleysi, sukki og svallara lífi.

Í lok tuttugustu aldar er kominn fram á sjónarsviðið ein af ófreskjum fortíðarinnar "kvótakeisarinn". Hefur hann komið sér upp hirð sægreifa og útdeilir því sem eftir er af auðæfum þjóðarinnar. Til þess að milda gjörðina í augum almúgans var það gert í nafni þess að um væri að ræða heimild til notkunar auðlindarinnar um stundarsakir Þetta var gert til þess að lýðurinn gerði ekki uppreisn og velti keisaranum úr stóli með valdi.

Eftir að blekkingin hafði tekist gagnvart almúganum og kvótakeisarinn taldi sig fastan í sessi var stigið nýtt skref í einræðisátt. Kvótakeisarinn gaf sægreifunum óopinbert leyfi til að þeir mættu selja eða veðsetja að eigin vild það sem þeim hafði verið fengið að láni um stundarsakir frá þjóðinni.

Þrátt fyrir mótmæli af hálfu þorra alþýðu um lögleysi, hafðist "kvótakeisarinn" ekkert að í málinu og þrátt fyrir að hann færi einnig með málefni réttargæslu í þjóðfélaginu. Var lögbrot sægreifanna látið óátalið af hálfu "kvótakeisararéttargæsluvaldsins" um nokkurt skeið eða þar til "kvótakeisarinn" taldi kominn tíma til þess að binda í lög réttmæti þeirra glæpa sem framdir höfðu verið af hálfu sægreifanna með sölu eða veðsetningu þess sem þeir höfðu fengið að láni.

"LöggæsluSATAN" er sami aðili og "kvótakeisarinn" svo ekki var hægt að ætlast til þess að löggæslu væri sinnt af þeirri réttsýni sem hinn almenni borgari ætlast til af framkvæmdavaldinu og lög gera ráð fyrir. Þar af leiðandi hafði hinn almenni löghlýðni borgari ekki tök á að hindra lögleysuna nema með uppreisn þar sem langt var í kosningar.

Kvótakeisarinn reynir síðan, eftir að lögleysan hefur verið við líði um nokkurt skeið, að réttlæta lögleysuna með því, að þar sem það hafi viðgengist um tíma að sægreifarnir veðsettu eða seldu það sem þeir höfðu fengið að láni, væri ekki nema sanngjarnt að lögleysa sægreifanna yrði lögbundin. Væri það gert til þess að verja þá sem höfðu freystast til að kaupa af þeim, sem ekki höfðu rétt til að selja, eða lánað fé út á það sem ekki var heimilt að veðsetja.

Réttlætiskennd "kvótakeisararéttargæsluvaldsins" er því sú að hafi glæpur verið framinn, þ.e. eitthvað gert sem ekki fer saman við réttlætiskennd þjóðarinnar né lög landsins, skuli það bundið í lög. Þ.e. að sérstökum útvöldum sérréttindahópi sé heimilt að brjóta lög að eigin geðþótta. Hann, "réttargæslukvótakeisarinn", hefur ákveðið að lögleysa sægreifanna hafi verið lögleg þrátt fyrir lögleysuna og nú skuli það lögleitt af löggjafarvaldinu.

Ef þetta er boðskapur "kvótakeisarans-löggæslu-SATANS" til þjóðarinnar, að lögleysa þóknanleg "kvótakeisaranum" verði lögbundin í tímans rás, er spurningin sú, hvort lögleitt verði almennt framsal verðmæta sem menn fá að láni. T.d ef fræðimanni auðnaðist að fá að láni Flateyjarbók eða aðrar merkar minjar þjóðarinnar í skjóli fræðimennsku sinnar. Síðan tæki hann sig til vegna fjárskorts og veðsetti Danakonungi eða einhverjum örum bókina eða önnur verðmæti sem að láni voru fengin. Verður "réttargæslukvótakeisarinn" reiðubúinn til þess að lögfesta að leigutaki húsnæðis fái heimild til þess að veðsetja eignina eða selja af því að hann hafi fengið afnot af henni um tíma.

Góðir landsmenn stöndum vörð um það litla sem eftir er af auði þjóðarinnar. Styðjum þá menn sem hafa sýnt þor á löggjarfar-samkundunni til að mótmæla slíkri lögleysu sem "löggæslu-satans-kvótakeisarinn" hyggst þröngva upp á þjóðina á fölskum forsemdum og gegn hagsmunum þjóðarinnar.

Að lokum eru nokkrar frásagnir af því siðleysi sem viðgengst í skjóli "löggæslu-SATANS-kvótakeisarans".

Sægreifi "eitt" fékk úthlutað kvóta á skip sem ekki hefur verið haffært um árabil. Sægreifinn leigir kvótann til þeirra sem vilja fyrir fé sem nægir sægreifanum til þess að haga sér eins og "greifum" sæmir. Sægreifinn er nokkra daga á ári á landinu til þess að tryggja sér kvótann og koma honum í verð. Annan tíma ársins býr hann erlendis og lifir "greifalífi" á afrakstri "lénsins".

Sægreifi "tvö" fær úthlutað kvóta fyrir skip sitt. Hann leigir kvótann öðrum sægreifa. Síðan leigir hann kvóta af þriðja sægreifanum til þess að gera út eigið skip. Þá er kominn kostnaður við útgerðina og hann lætur þrælana á skipinu taka þátt í kostnaðinum við kvótaleiguna en stingur leigutekjunum af leigu kvótans sem hann fékk út á skipið í eigin vasa og fjárfestir erlendis. Sægreifinn er að undirbúa að flýja landið þegar hann og aðrir sægreifar hafa eytt auðæfum þjóðarinnar.

Sægreifi "þrjú" hefur fengið nýtt skip sem kostaði um eitt þúsund og fimm hundruð milljónir króna og það komið til landsins. Þessi sægreifi hafði engar áhyggjur af framtíðinni eða kostnaðarsamri fjárfestingu. Hann sagði að leigutekjur fyrir kvótann sem hann ætti myndi borga afborganir, vexti og annan kostnað hjá sér. Hann þyrfti ekki að gera skipið út á veiðar.

Eitt skærasta dæmið um ósvífnina í kvótabraski keisarans er að útgerðarfyrirtæki sem veðsett hefur skip og veiðiheimildir hefur náð fjármagni úr sparifé landsmanna sem er langt umfram verðmæti sem talin eru standa að veði fyrir lánunum. Síðan eru reiknimeistarar fengnir til að reikna verðgildi fyrirtækisins án þess að nokkrar sjáanlegar eignir séu fyrir hendi. Eftir að reiknimeistararnir hafa reiknað sig í rot, og ranka síðan við sér aftur, lýsa þeir yfir hvert hugsanlegt verðmæti fyrirtækisins sé. Þá er stofnað svokallað almenningshlutafélag, í eigu sægreifans, sem hann síðan selur auðtrúa fólki hluti í félaginu á einhverju tilbúnu gengi (margfalt nafnverð hlutafjár) og stingur peningunum í eigin vasa, því hann átti jú fyrirtækið, eignirnar eru ekki til aðeins nafnið.

Auðtrúa fólk sem taldi sig vera að tryggja sparfé sitt til frambúðar hefur spilað í lúmsku A-happadrætti og fengið verri drátt en sinadrátt.

Var einhver að tala um fjárhagsvandræði útgerða eða sægreifa á landinu?

Fjárhagsvandræði hafa ekki verið til hjá sægreifum nema þeim sem hafa flutt of mikið fé á of stuttum tíma úr landi fyrir aflaheimildir, þ.e. heimild til þess að draga fisk úr sjó, ætla þeir sér að ná út fjármagni frá rekstri skipanna. Þeir hafa ætlað sér um of. Með því að veðsetja hinum almenna borgara sem hefur glapist til að leggja fé til hliðar. Fé þetta sem sægreifarnir ná undir sig verður flutt þangað sem visinn armur "löggæsluSATANS" nennir ekki að teygja sig í þegar í ljós kemur undanskot frá því gjaldþroti sem sægreifarnir telja sig sjá framundan. Því vilja þeir tímanlega sölsa undir sig eins mikið og þeir hafa tök á af auði þjóðarinnar og hverfa síðan úr landi með illa fenginn auð.

Sú spurning vaknar, við skoðun slíkrar lögleysu, hvað vakir fyrir framkvæmdavaldinu, að krefjast lögbindingar á lögbrotum sem viðgengist hafa um árabil vegna vanhæfni kjörins réttargæslumanns til þess að gegna starfi sínu. Er ástæða þess að ekki hefur enn verið gengið frá stjórnarskrá fyrir lýðveldið sú að þeir sem sitja í löggjafarsamkundu þjóðarinnar vilji áfram fá að gera það sem þeim sýnist án afskipta þessara „heimskingja“ (að mati þeirra ráðríku sem sitja löggjafarsamkunduna) sem teljast þegnar þessa lands. (Endurskoðun stjórnarskrárinnar hefur verið í gangi í rúm fimmtíu ár). "RéttargæsluSATAN" var kjörinn af hluta þjóðarinnar til þess að gæta hagsmuna allrar þjóðarinnar en hugsar aðeins um hag lítils brots af þjóðinni (gráðugum gömmum).

Ef þessi lögleysa verður lögfest sem "kvótakeisarinn" hefur lagt til er ráðlegt fyrir þá þegna landsins, sem hafa enn fjárhagslegt bolmagn til þess að flytja af landi brott og koma sér fyrir á erlendri grundu, að gera það strax, áður en sægreifarnir verða búnir að sölsa undir sig þau verðmæti sem finnast í landinu. Eftir að stóra gjaldþrotið skellur yfir og sægreifarnir flúnir land verður ekkert eftir fyrir hina, sem eftir sitja, nema eymd og volæði sem einkenndi líf forfeðranna á mesta niðurlægingarskeiði þjóðarinnar.

Þjóðin verður að koma í veg fyrir að það gangi eftir sem einn góður hagyrðingur kastaði fram:

Stelir þú litlu og standir lágt

í steininn ferð þú.

En stelir þú miklu og standir hátt

í stjórnarráðið ferð þú.

Góðir landsmenn! Gleðilega og gæfuríka framtíð í réttarríki þar sem lögleysan verður ekki lögfest.

Gamall sjómaður.

Vísinda-bull

Stjórnvöld reyna af fremsta megni með vísindabulli sínu að kenna mannkyninu um það sem þeir kalla „HLÝNUN JARÐAR“.

Ef skoðaðar eru rannsóknir vísindamanna sem ekki eru sammála vísinda-bullinu um orsök hlýnunarinnar kemur í ljós að sveiflur í orkuflæði frá sólinni er og hefur verið breytilegt í gegnum aldirnar og má þar helst nefna svokallaðar ísaldir er herjað hafa á jörðina oftar en einu sinni.

Samkvæmt vísindarannsóknum sem birtar hafa verið sem fræðsluefni fyrir almenning í sjónvarps efni frá BBC kemur fram að sólin hafi verið miklu kaldari en hún er nú og hitabreyting sólarinnar hafi í gegnum milljónir alda umbreytt bæði plánetunum MERKÚR og VENUSI umtalsvert og það sé ekki spurning um hvort heldur hvenær komi að Jörðinni. Á næstu hundruðum milljóna ára megi gera ráð fyrir að sólin þenjist meira út og geri lífið erfitt á jörðinni.

Enn fremur má benda á bókina UNDUR VERALDAR frá árinu 1945 um gróður jarðar og breytingu á hitastigi á jörðinni.

Samkvæmt þessum kenningum vísindamanna stjórnvalda er það vísinda-skáldskapur að mannkynið sé að breyta hitastigi jarðarinnar með framkomu sinni (aðgerðum).

Þetta sem kalla má vísinda-bull er kenning einhverra hálf-vísindamanna sem sjá fram á að fá ekki nægjanlegt fjármagn til að halda vel launuðum störfum sínum nema koma fram með sína villukenningu um að hlýnunin jarðarinnar sé af mannavöldum. Ef skoðað er hve lengi vísindarannsóknir hafa staðið yfir með nákvæmri mælingu á hitastigi í lofthjúp jarðarinnar er það aðeins rúm 100 ár af þúsundum milljóna ára sem sólin hefur lýst upp og hitað jörðina. Af því sést að svokölluð gróðurhúsakenning stjórnvalda eru snöggsoðin vísindi sem eru án áreiðanlegra heimilda ef ekki tómur skáldskapur.

Pólitískir frama-gosar hafa gripið þessa falskenningar, um að loftslagsbreytingar séu af mannavöldum, í þeim eina tilgangi að auka skattbyrði almennings með nýjum sköttum sem kallaðir eru skattar til kolefnisjöfnunar eða einhverju álíka bulli.

Á hitt ber að líta að mannkynið sem heild má alveg huga betur að umgengni sinni um jörðina og minnka sóðaskap sem er ríkjandi varðandi rusl og aðra miður góða háttsemi í umgengni um jörð, sjó og vötn svo og lofthjúp jarðarinnar.

Ef þessir fals-spekingar eru reiðubúnir til að lýsa því yfir að allt sem áður hefur verið ritað um þróun jarðar og loftslag á jörðinni séu falskenningar (ósannindi), og þar með að aldrei hafi verið ísaldir á jörðinni eins og talið er, verður það tekið til athugunar. Fram að þeim tíma að slík yfirlýsing liggi fyrir verður litið á þessa kenningu, um að svokölluð hlýnun jarðar sé manninum að kenna, sem vísinda-bull.

Reykjavík 17, ágúst 2020

Kristján S. Guðmundsson

fv. skipstjóri