Meindýr glæpaverka 8. hluti.

Þar sem í fyrri greinum er getið um mislukkaða dómgreind í matsmanni skipuðum að Héraðsdómi Reykjavíkur er leiddi til langra málaferla varð af hálfu dómara Héraðsdóms Reykjavíkur að ná fram hefndum.

Geta má þess sérstaklega að dómarar sem nafngreindir hafa verið skömmuðust sín eða reyndu að fela sín ólöglegu verk með rangfærslum. Má þar benda á að skjal sem lagt var fram í þinghaldi var ekki áritað né merkt sem dómsskjal vegna þess að dómararnir skömmuðust sín fyrir mislukkað skjal. Um er að ræða matsgerð númer tvö sem lögð var fram samkvæmt frásögn dómara Eggert Óskarsson 27 maí 2002 og aftur í málaferli í maí mánuði 2003 , dómari Sigurður T.Magnússon. Báðir dómararnir (sjá fyrri greinar) skammast sín fyrir að hafa verið rassskelltir vegna vísvitandi lögbrota þeirra og hafa reynt að hylma yfir með því að fela það að skjalið hafi verið lagt fram. Skjal frá matsmanni sem lagt var fram í þinghaldi sem grundvöllur að fjárkröfu. Skjal sem dæmt var einskis virði.

Eftir hinar mislukkuð matsgerðir var aftur farið fram á að skipaður yrði matsmaður til að annast mat á tilteknum aðgerðum er áður hafði verið óskað eftir mati á og mislukkaðist í höndum dómara Héraðsdóms Reykjavíkur. Skipaður var matsmaður samkvæmt skrá embættisins nr. M-121/2003 en auk þess var send ný beiðni nokru síðar um skipan matsmanns vegna áframhaldandi skemmda af hálfu skemmdavargsins dagsett 27. ágúst 2004 og fékk nr. M-140/2004.

Í matsbeiðnum var þess krafist í ljósi fyrri tilrauna Héraðsdóms við skipun mislukkaðs matsmanns að af hálfu dómsins yrði metið gildi matsgjörðanna og þóknun fyrir matsgjörðirnar.

Af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur hefur þessu ekki verið sinnt í ljósi þeirrar smánar er embættið varð fyrir vegna tveggja tilrauna við skipun á matsmanni og ásetningur ráðamanna hjá Héraðsdómi Reykjavíkur að svæfa málið og svæfa frekari aðgerðir. M.ö.o. að eyðileggja frekari málarekstur fyrir matsbeiðendum. Þetta lýsir þeirri glæpastarfsemi sem fram fer í skjóli embættisins þar sem ekkert vald er sem er fáanlegt til að taka á lögbrotum dómara.

Frá því 2003 og 2004 hafa legið fyrir óafgreiddar tvær matsbeiðnir hjá embættinu , Héraðsdómi Reykjavíkur, eða málin M-121/2003 og M-140/2004 og sýnir það hvers virði mannréttindi eru á Íslandi. Hefnigjarnir óþokkar (dómarar) ráða þar ríkjum og fremja lögbrot í skjóli embættisins. Má líkja þessu framferði þeirra við framferði stjórna Gaddafís í Líbíu og Saddams Hussein í Írak að undanskildum manndrápum þeirra kumpána.

Af hálfu lögmanns skemmdarvargsins var kvartað undan því að matsbeiðnirnar væru svo þröngt orðaðar að þær væru ósveigjanlegar.

Má þar vísa til fyrstu matsgerðar sem var sniðin fyrir lögmanninn E.U. en sú matsgjörð var hugarórar matsmannsins og í engu samræmi við matsbeiðni enda var hún dæmd sem slík eða einskis virði.

Mannréttindi þegnanna eru virt að vettugi ef það þjónar hefndarþörf þeirra sem klæðast bláum og svörtum skikkjum í vinnunni (þ.e. dómara).

Með vísan til þess sem hér er ritað kemur fram innra eðli margra íslenskra dómara að það er hefndarþorstinn sem ræður gjörðum þeirra en ekki lagabókstafurinn.

Þrátt fyrir ítrekaðar bréfaskriftir og símtöl við þá er ráða ríkjum í hinni auðvirðulegu stofnun hefur ekki enn þá 10 árum seinna fengist niðurstaða í þeim málum, er hér er getið um, af hálfu Héraðsdóms Reykjavíkur.

Þær greinar er fengið hafa fyrirsögnina Meindýr glæpaverka er aðeins hluti af málum þar sem mannréttindi hafa verið brotin af hálfu réttarþjóna (dómara) hins íslenska réttleysis sem kallað er réttarfar. Verður látið reyna á það hvort eintómar mannleysur eru starfandi innan hins íslenska dómskerfis og hvort einhver viðbrögð verði til úrbóta í réttarkerfinu eða hvort grípa þurfi til enn harkalegri aðgerða til þess að stjórnendur sjái að sér.

Spurt er:

Til hvers eru lög ef dómarar þurfa ekki að far eftir þeim?

Eru lögbrot dómara æðri lögbrot en lögbrot hins almenna borgara?

Er dómurum heimilt að mismuna þegnum landsins með vísan til lögbrota þeirra?

Reykjavík 17. desember 2014

Kristján Guðmundsson

Árskógum 6

109 Reykjavík